Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – druga Msza - Homilie Rok B 2023/24

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – druga Msza

Sobota, 02 listopada 2024 roku, XXX tydzień zwykły, Rok B, II

Siostry i Bracia,
Dzisiejszy dzień jest dla nas szczególną okazją do refleksji nad kruchością i słabością ludzkiego życia oraz nad tym, jak szybko może się ono zakończyć – często w sposób nagły, wydający się nam, ludziom, za szybki. W szczególny sposób odczuwamy to, gdy odchodzi ktoś nam bardzo bliski lub gdy umiera młoda osoba, dziecko, którego śmierć wydaje się przedwczesna. Takie chwile mogą rodzić w naszych sercach bunt, a w stronę Boga kierujemy pytanie: „Dlaczego?”. Miłość pragnie bliskości; chcemy być przy tych, których kochamy, a kiedy nagle ich zabraknie, czujemy pustkę, którą trudno wypełnić.

Zaczynamy w pełni rozumieć to, co przeżywała Marta, bohaterka dzisiejszego fragmentu Ewangelii, gdy nagle okazuje się, że jej brat, przyjaciel Jezusa, umiera po długiej chorobie. Z jednej strony Jezus – ten, który uzdrawia i wskrzesza zmarłych; z drugiej strony ukochany brat, bez którego Marta nie wyobraża sobie życia. Nie dziwimy się zatem, gdy spotykając Jezusa, Marta zwraca się do Niego z wyrzutem: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” (J 11, 32). Bo przecież czy Ten, który uzdrawia, przywraca wzrok i wskrzesza zmarłych, nie mógł zapobiec śmierci swojego przyjaciela?

Jednak z wcześniejszego fragmentu Ewangelii wiemy, że Jezus celowo opóźnia swoje przyjście do Marty i Marii, gdyż, jak sam mówi, potrzebne jest, aby ta sytuacja objawiła chwałę Boga i Jego wielkość. Uzdrowienie chorego Łazarza byłoby cudem, ale nie takim, który mógłby wpłynąć na naród wybrany tak, jak wskrzeszenie po trzech dniach. W tej sytuacji istotne nie jest samo wskrzeszenie, ale fakt, że Jezus objawia się jako Ten, który jest Panem życia i śmierci – jako Ten, który może uczynić znacznie więcej, niż możemy sobie wyobrazić.

Siostry i Bracia, może w waszym życiu również zdarzało się, że wołaliście do Boga: „Gdybyś tu był, mój brat, moja siostra, moja mama, mój tato, mój mąż, moja żona, moje ukochane dziecko, mój przyjaciel by nie umarli”. W takich chwilach, śmierci, trudnego doświadczenia, gdy doświadczamy bólu i cierpienia, zadawaliśmy Bogu pytanie, czy w ogóle istnieje. Ale, drodzy, właśnie w tych momentach, nawet jeśli nasze wołania nie przyniosły jednoznacznej odpowiedzi ani nie dały nam cudu wskrzeszenia, którego doświadczyły Marta i Maria, często przypominaliśmy sobie, że Bóg jest obecny w naszym życiu. To dlatego, gdy Maria kieruje do Jezusa swoje wołanie: „Gdybyś tu był” (por. J 11, 32), On odpowiada: „Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?” (J 11, 40).

Śmierć jest paradoksalnie miejscem, gdzie objawia się chwała Boga. Przede wszystkim dlatego, że w najtrudniejszych momentach, a śmierć bliskich z pewnością takim momentem jest, przypominamy sobie o Jego istnieniu. Nawet jeśli nasza myśl jest pełna wyrzutu i pretensji, to paradoksalnie uznajemy Go za kogoś o wiele większego niż my, kogoś, kto panuje nad życiem i śmiercią, kto może zmieniać losy świata. Słowa Marty i Marii „gdybyś tu był” (por. J 11, 32), tak często powtarzane nad mogiłami naszych bliskich, są w istocie wyznaniem wiary w Jezusa Chrystusa, który żyje, zmartwychwstał i ma moc przywracania życia.

Łazarz powstał z grobu – świadectwo tego wydarzenia przedstawia nam Ewangelia. Ale siostry i bracia, Łazarz nieuchronnie znów doświadczył śmierci. Choć jego siostry mogły przez kolejne lata cieszyć się jego obecnością, ostatecznie znów musiały przeżyć trud rozstania. Jezus Chrystus daje nam jednak wiarę w życie, które się nie kończy. Choć brzmi to dla nas nierealnie, to właśnie ta wiara przez setki lat dawała naszym przodkom sens do podejmowania działań heroicznych i pięknych. Nadzieja zmartwychwstania jest dla nas na ziemi siłą, która odnosi nas ku przyszłości. Bo czy miłość może się skończyć wraz z ostatnim uderzeniem serca? Gdyby nie było zmartwychwstania, wszystko, co piękne na tym świecie, skończyłoby się wraz ze śmiercią.

Siostry i Bracia, śmierć nie jest tematem łatwym ani przyjemnym, ale jest nieunikniona. Staje się bezsensowna, jeśli pozbawimy ją Chrystusa i nadziei zmartwychwstania. Gdy dziś będziemy stawać nad grobami naszych bliskich, nie ograniczajmy się do zewnętrznych oznak pamięci – kwiatów i zniczy, ale ofiarujmy naszym zmarłym modlitwę i szczególną refleksję nad naszą wiarą w zmartwychwstanie.