Poniedziałek drugiego tygodnia Adwentu

Poniedziałek, 9 grudnia 2024 roku, II tydzień Adwentu, Rok C, I
Wspomnienie św. Jana Diego Cuauhtlatoatzin

W dzisiejszym świecie jest wiele niesprawiedliwości, podłości i egoizmu. Wielu ludzi myśli tylko o sobie, swoich potrzebach, by mieć więcej i posiadać wszystko, nawet kosztem innych. Coraz częściej zapominamy o uprzejmości, dobroci, kulturze osobistej i relacjach międzyludzkich. Ludzie przestają być dla nas ważni, może z wyjątkiem tych, dzięki którym możemy coś osiągnąć lub zdobyć.

Pamiętam, gdy byłem dzieckiem, wszyscy znali się na ulicy. Każdy wiedział o sobie prawie wszystko, ale mógł też liczyć na pomoc sąsiada. Ludzie byli dla siebie mili, uprzejmi, odwiedzali się i pomagali sobie nawzajem. Dziś niestety dominuje anonimowość. Jesteśmy zamknięci w swoich czterech ścianach, często nie znając nawet najbliższych sąsiadów. Rzadko możemy liczyć na pomoc drugiego człowieka. Oczywiście są ludzie, którzy pomagają, ale jest ich coraz mniej, a odnalezienie ich w tłumie bywa trudne.

Przyjaźń w dzisiejszym świecie jest na wagę złota. Prawdziwy przyjaciel to skarb. Właśnie o takich ludziach czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Sparaliżowany człowiek miał takich przyjaciół – można powiedzieć, że wręcz szalonych. Byli gotowi zrobić wszystko, aby mu pomóc. Chcieli umożliwić mu spotkanie z Jezusem, ponieważ sam, o własnych siłach, nie mógł do Niego dojść.

Aby dotrzeć do Jezusa, który przebywał w zatłoczonym domu otoczonym innymi potrzebującymi, przyjaciele sparaliżowanego musieli znaleźć sposób. To, co zrobili, było jednocześnie pomysłowe i szalone. Uznali, że spotkanie z Jezusem jest warte wszelkiego wysiłku. Kiedy nie mogli wejść drzwiami ani oknami, postanowili wejść przez dach, nawet jeśli musieli go zniszczyć. Ich determinacja była niezwykła. Jezus, widząc ich wysiłek, nie mógł pozostać obojętny. Ze względu na ich wiarę uzdrowił paralityka. Takich przyjaciół mieć to prawdziwy skarb – wiedzieć, że można na kogoś liczyć w każdej sytuacji.

Jak to bywa w życiu, nie wszystkim spodobało się to, co uczynił Jezus. Nie wiemy, jak zareagował właściciel domu, gdy zobaczył zniszczony dach, ale wiemy, że uczonym w Piśmie i faryzeuszom nie przypadło do gustu, że Jezus odpuszcza grzechy. Nie cieszyli się z uzdrowienia chorego, lecz krytykowali Jezusa za to, że „ośmielił się” odpuścić grzechy. Jezus jednak nie przejmował się ich opinią. Czynił to, co służyło chwale Bożej. Dla Niego najważniejszy był człowiek i jego zbawienie – uzdrowienie zarówno ciała, jak i duszy.

Jezus uczy nas, że każdy potrzebuje uzdrowienia. Jedni bardziej, inni mniej, ale wszyscy jesteśmy „pacjentami” w Jego oczach. Nie możemy polegać wyłącznie na sobie, bo wtedy jesteśmy z góry skazani na porażkę. Jeśli każdy z nas zechce choć trochę pomóc innym, wszystkim będzie żyło się lepiej.

Przyjaciele przynieśli do Jezusa paralityka, aby Go uzdrowił. Jezus jednak dał mu coś znacznie cenniejszego – uzdrowił jego duszę, odpuszczając mu grzechy. Tego nikt się nie spodziewał, nawet sam sparaliżowany. Amen.

Kazania-homilie: Poniedziałek drugiego tygodnia Adwentu

o. Jarosław Krawczyk CSsR (05 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Szorc CSsR (10 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR (09 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Grzegorz Jaroszewski CSsR (08 grudnia 2014 roku, Rok B, I – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny )