Czwartek drugiego tygodnia Adwentu

Czwartek, 12 grudnia 2024 roku, II tydzień Adwentu, Rok C, I
Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe

Mam różnych znajomych, którzy często chwalą się znajomościami – z kim to nie jedli kolacji, z kim to nie ściskali dłoni, kto ich nie poklepał po ramieniu. Chwalą się, że kogoś znają, że ktoś może im załatwić pracę, kontrakty czy coś podobnego. Myślę, że każdy z nas lubi czasem pochwalić się tym, że ma jakieś znajomości i że w pewnym kręgu ludzi jest „kimś”. Ale czy tak jest naprawdę? Czy to nie są tylko czcze przechwałki, by komuś zaimponować albo wzbudzić podziw? Często to właśnie my sami mówimy o sobie, jacy to jesteśmy wyjątkowi i jakie mamy układy.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii słyszymy o wielkości człowieka – o tym, kim był wśród ludzi. Jednak świadectwo o nim wypowiada sam Jezus, a nie on sam o sobie. Jan Chrzciciel był pokornym człowiekiem, który poszedł drogą prawa i sprawiedliwości. Żył tym, co głosił, a jego życie było drogą nieskazitelności i wierności Bogu. Nie zwracał uwagi na układy, władców, faryzeuszy czy uczonych w Piśmie. Każdego upominał tak samo, każdemu ukazywał drogę do Boga.

Jan był pokornym sługą, który przygotowywał drogę dla samego Jezusa. Tym, co przyciągało ludzi do Jana Chrzciciela, był bez wątpienia jego autentyzm i radykalizm życia. Rzeczywiście żył tym, co głosił, i całkowicie poświęcił się dziełu przygotowania drogi nadchodzącemu Mesjaszowi. Czyż nie uderza nas jego pokora i umiejętność wycofania się w chwili największej popularności? Gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, potrafił zaświadczyć, że to właśnie On jest Oczekiwanym Mesjaszem, i ustąpić Mu miejsca. Nie zabraniał swoim uczniom odejść do Jezusa, bo wiedział, że to On jest Panem wszechświata, centrum historii i Zbawicielem.

Jan we wszystkim pełnił wolę Boga. Nawet wtedy, gdy Jezus stanął przed nim, prosząc o chrzest, był Mu posłuszny, choć wiedział, że w Jezusie nie ma żadnej winy. Miłość Jana Chrzciciela do Jezusa była tak wielka, że nie przesłaniał Go sobą ani nie utrudniał ludziom dotarcia do Niego. Ale Jan się tym nie szczycił ani nie wychwalał.

Przez pokorę możemy zajść bardzo daleko, a przez pychę możemy stracić wszystko. Pokora nie oznacza jednak poniżania samego siebie czy rezygnacji z własnych talentów. To raczej umiejętność uznania, że to, kim jesteśmy, i to, co mamy, pochodzi od Boga. Jan Chrzciciel nie szukał własnej chwały, lecz wskazywał na Jezusa, będąc wiernym swojemu powołaniu.

Czy my w naszym codziennym życiu potrafimy tak samo wycofać się, pozwalając, by nasze czyny mówiły za nas? Czy umiemy słuchać innych, zamiast nieustannie zabiegać o uznanie i podziw?

Warto dzisiaj zastanowić się, co nas prowadzi: pokora czy pycha? Pokora otwiera serce na Boga i ludzi, pozwala dostrzec prawdziwe dobro w naszym życiu i dzielić się nim z innymi. Pycha natomiast zamyka nas w sobie, w naszych ambicjach i chęci imponowania.

Naśladujmy Jana Chrzciciela, którego życie było świadectwem prawdy, autentyczności i całkowitego zaufania Bogu. Niech jego przykład inspirował nas do tego, byśmy w naszym codziennym życiu szukali dobra, dawali świadectwo naszej wiary i ufali, że prawdziwe uznanie przyjdzie w swoim czasie – nie od ludzi, lecz od Boga. Amen.

Kazania-homilie: Czwartek drugiego tygodnia Adwentu

o. Jarosław Krawczyk CSsR (08 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Szorc CSsR (13 grudnia 2012 roku, Rok C, I )

o. Marian Krakowski CSsR (12 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (11 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Wacław Zyskowski CSsR (10 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (08 grudnia 2016 roku, Rok A, I – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny)

o. Wacław Zyskowski CSsR (14 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Baran CSsR (13 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Stanisław Janiga CSsR (12 grudnia 2019 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Simonicz CSsR (10 grudnia 2020 roku, Rok B, I)

o. Paweł Drobot CSsR (09 grudnia 2021 roku, Rok C, II)