Sobota drugiego tygodnia Adwentu

Sobota, 14 grudnia 2024 roku, II tydzień Adwentu, Rok C, I
Wspomnienie św. Jana od Krzyża, prezbitera i doktora Kościoła

CZYTANIA

Często czytałem lub oglądałem historie, w których główny bohater, będąc znakomitą osobą, za sprawą czaru, który na niego spadał, stawał się potworem lub kimś zupełnie niepodobnym do siebie. Jego zewnętrzna powłoka zmieniała się i była odmienna od pierwotnej, naturalnej postaci. W głębi serca pozostawał jednak dobrym człowiekiem, postępował właściwie, lecz jego wygląd odstraszał wszystkich – no, prawie wszystkich. Gdy jednak zasłona brzydoty opadała, ludzie pragnęli być blisko tej osoby, bo dostrzegali w niej kogoś wyjątkowego – pana, księżniczkę, bogacza itp.

Jan przyszedł na ziemię. Nie był wybitnym nauczycielem, wielkim panem ani bogaczem. Głosił jednak to, co miało nadejść, zapowiadając przyjście Chrystusa. Nikt nie rozpoznał w nim Eliasza. Spotkało go okrutne i przewrotne traktowanie. Odrzucono przesłanie, z którym przybył. Nawet po jego śmierci niektórzy wątpili w to, kim był i do czego został posłany.

Szukamy znaków w dzisiejszym świecie, podczas gdy często są one tuż obok nas. Wystarczy spojrzeć na rzeczywistość z innej perspektywy, np. z uwzględnieniem naszych ograniczeń, aby dostrzec, że to, co wcześniej wydawało się czarne, teraz okazuje się białe. Jeśli nie zmienimy „okularów”, przez które oglądamy świat, nawet największe cuda pozostaną dla nas niezrozumiałe. Wrzucanie wszystkiego do jednego worka szkodzi nie tylko nam, ale także innym ludziom.

Dlatego, pamiętając o tych doświadczeniach, o niewłaściwych postawach i zamkniętych sercach współczesnych Jezusowi wielkich tego świata, którzy nie rozpoznali powrotu Eliasza ani nie uznali w Jezusie obiecanego Mesjasza, otwierajmy nasze serca na nauczanie Jezusa. Niech ono dotrze do nas cierpliwie głoszone z ambony, poprzez prasę katolicką, a także dzięki osobistej lekturze Pisma Świętego i dobrych książek.

Zawsze znajdą się tacy, którzy odrzucają proroków, bo są im niewygodni i niepotrzebni. Ale nie my. My pójdźmy za nimi, słuchajmy ich i naśladujmy. Wierzę, że tylko w ten sposób możemy naprawdę rozpoznać prawdziwe znaki, które Bóg stawia przed nami. Bo gdy pozwolimy sobie na zmianę perspektywy, zobaczymy, że nawet w codziennych, zwykłych sytuacjach kryją się nieoczywiste znaki Jego obecności.

Otwórzmy nasze serca na zmiany, nie bójmy się przyjąć tego, co wydaje się trudne do zrozumienia lub niewygodne. Przyjmijmy to, co nie zawsze mieści się w naszych oczekiwaniach, a dzięki temu możemy doświadczyć prawdziwego spotkania z Bożym działaniem w naszym życiu. Bądźmy jak ci, którzy potrafią dostrzec w najciemniejszych chwilach światło, i nie zapominajmy, że najważniejszy znak, który mamy do rozpoznania, to miłość. Miłość, która potrafi przemienić nie tylko nas, ale również otaczający nas świat. Amen.

Kazania-homilie: Sobota drugiego tygodnia Adwentu

o. Jarosław Krawczyk CSsR (10 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Szorc CSsR (15 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR (14 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (13 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Tomasz Mikołajczyk CSsR (12 grudnia 2015 roku, Rok C, II)