Wtorek, 11 marca 2025 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

„Nie chcę śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i miał życie”. Bóg, Ojciec bogaty w miłosierdzie, codziennie przemawia do nas. Trzeba jednak mieć „uszy wiary”, aby usłyszeć to jedno Słowo, które nawraca, uświęca i zbawia. Każdego dnia powinniśmy również prosić Boga Ojca, aby przyszło Jego Królestwo, aby Jego wola spełniała się na ziemi, tak jak w niebie, oraz byśmy nie ulegli pokusie, lecz zostali zachowani od wszelkiego zła. Pozostaje też wielki i tajemniczy problem przebaczenia ze strony Boga, które – wbrew pozorom – zależy od naszego małego, ludzkiego przebaczenia.

 

„Słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne”. Prorok Izajasz, doskonały i pokorny obserwator życiodajnych sił przyrody, najpierw podziwia dary nieba w postaci deszczu i śniegu, które nawadniają, użyźniają i zapewniają urodzaj naszej niestrudzonej matce ziemi. Następnie wyraża podziw dla mądrości i roztropności rolnika, który współpracując z darami nieba, obdarza cierpliwą ziemię życiodajnym nasieniem, pełnym kłosem, a w końcu – pachnącym bochenkiem chleba na stole, gotowym, by nasycić głodnych. Prorok, jako wiarygodne „usta Najwyższego”, wypowiada prawdziwe i życiodajne Słowo Boże, które – na wzór błogosławionego deszczu – dokonuje tego, co zamierzył Jego Autor. „Słowo, które wychodzi z ust moich – mówi Pan Bóg – nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie spełni pomyślnie swego posłannictwa”.

Jako „pielgrzymi nadziei” rozpoczęliśmy nie tylko nowy Wielki Post, ale także Nowy Rok Jubileuszowy 2025, przeżywany pod znakiem „nadziei, która zawieść nie może” (Rz 5, 5). Czy jako „sucha i spękana ziemia” oczekuję błogosławionych darów z nieba? Czy, jak mądry i roztropny rolnik, będę współpracował z darami nieba, by stać się życiodajnym nasieniem, pełnym kłosem, a w końcu – pachnącym i podzielnym bochenkiem chleba dla wszystkich spragnionych naszego chleba powszedniego? „Pan słyszy wołających o pomoc i ratuje ich od wszelkiej udręki. Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu, ocala upadłych na duchu” (Ps 34).

 

„Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski”. Często skarżymy się, że „nie umiemy się modlić.” Święty Jakub Apostoł (zwany Młodszym, syn Alfeusza, krewny Jezusa Chrystusa i zwierzchnik Kościoła jerozolimskiego, który poniósł śmierć męczeńską w 62 r.) w swoim bardzo praktycznym liście – zwanym powszechnym lub katolickim – zawierającym krótkie i zwięzłe pouczenia moralne na różne tematy, napomina pierwszych chrześcijan, a także nas, o przyczynach „nieskutecznej modlitwy”: „Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych. Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć. Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz” (Jk 4, 1-3).

 

Również Jezus podaje nam fundamentalne kryteria „dobrej modlitwy”: „Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie”; „albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie”. Jak zatem mamy się modlić według Jezusa, Prawdziwego Boga i Człowieka? Mamy modlić się razem z Nim, mówiąc: „Ojcze nasz”. Tak, Bóg jest „naszym Ojcem”, ponieważ wszyscy jesteśmy Jego umiłowanymi dziećmi, a w Jezusie Chrystusie, naszym Jedynym i Najświętszym Odkupicielu, jesteśmy wszyscy braćmi i siostrami. Każde bezprawne lub ekskluzywne „przywłaszczenie sobie Boga” przez jednostkę, naród czy „religię” jest nie tylko zafałszowaniem prawdy o Bogu – Ojcu, ale i sprzeniewierzeniem się uniwersalnemu i powszechnemu dziełu stworzenia i zbawienia ludzkości „z każdego ludu, narodu i języka” przez Boga Prawdziwego i Trójjedynego.

 

Tak chętnie modlimy się do naszego Boga – Ojca o codzienny chleb i prosimy, aby nam przebaczył „nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili”. Skuteczność naszej modlitwy Jezus uzależnia jednak od naszego „małego” przebaczenia ludziom, których znamy, spotykamy, pozdrawiamy lub z którymi pracujemy na co dzień.

 

U progu nowego Wielkiego Postu jesteśmy wezwani do rachunku sumienia. Przebaczenie, choć często trudne, jest pierwszym krokiem ku odnowie serca. To, czego Bóg oczekuje od nas, On sam w obfitości ofiaruje w Chrystusie. Pamiętajmy, że modlitwa, przebaczenie i otwarcie na Boże dary to droga ku pełni życia, jaką Bóg przygotował dla każdego z nas. Wielki Post i Rok Jubileuszowy to szczególny czas łaski – czas, w którym możemy na nowo otworzyć serca na Bożą miłość i nadzieję, która nigdy nie zawodzi.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Wtorek pierwszego tygodnia Wielkiego Postu

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (28 lutego 2012 rokuu, Rok B, II)

o. Andrzej Wodka CSsR  (19 lutego 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (11 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Jan Rzepiela senior CSsR  (24 lutego 2015 roku, Rok B, I)

o. Marian Krakowski CSsR  (16 lutego 2016 roku, Rok C, II)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (07 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Marcin Zubik CSsR  (20 lutego 2018 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Baran CSsR  (12 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Andrzej Makowski CSsR  (03 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Wacław Zyskowski CSsR  (23 lutego 2021 roku, Rok B, I )

o. Rafał Nowak CSsR  (08 marca 2022 roku, Rok C, II)

o. Piotr Mazur CSsR  (27 lutego 2023 roku, Rok A, I)

o. Paweł Drobot CSsR  (20 lutego 2024 roku, Rok B, II)

o. Edmund Kowalski CSsR  (11 marca 2025 roku, Rok C, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana,
obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków