Czwartek piątego tygodnia Wielkiego Postu

Czwartek, 10 kwietnia 2025 roku, V tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Dzisiejsza liturgia prowadzi nas do głębokiej refleksji nad cnotą nadziei, która jest siłą podtrzymującą nas na drodze wiary. W świecie pełnym niepewności i trudności, nadzieja staje się światłem wskazującym kierunek. Na naszej drodze wielkopostnej odnowy pojawia się dziś postać patriarchy Abrahama. W pierwszym czytaniu słyszeliśmy o przymierzu, jakie Bóg zawiera z Abrahamem, dając mu obietnicę, że będzie ojcem mnóstwa narodów. Abraham jest człowiekiem, który wyruszył ze swojej ziemi rodzinnej, nie wiedząc, dokąd idzie – wyruszył dzięki posłuszeństwu wobec Boga. Uwierzył słowu Boga i przez tę wiarę został usprawiedliwiony. Jak powie św. Paweł: „Wbrew nadziei uwierzył nadziei” (Rz 4, 18). Bóg ze swej strony zobowiązuje się dochować wierności danej obietnicy, mówiąc do Abrahama: „Będę Bogiem twoim, a potem twego potomstwa” (Rdz 17, 7).

Również w dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jana (por. J 8, 51-59) Jezus nawiązuje do Abrahama i, zwracając się do uczonych w Prawie, mówi: „Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się” (J 8, 56). Rozradował się, bo spełniła się obietnica Boga Ojca, który posłał jako Zbawiciela swojego Syna, potomka Abrahama. Rozradował się, bo spełniła się nadzieja, która ożywiała potomstwo Abrahama.

Jako chrześcijanie dobrze wiemy, że nić nadziei, nawet w najtrudniejszych chwilach, biegnie przez całą historię zbawienia. Pamięć o wierności Boga wzmacnia naszą nadzieję i jest źródłem radości. Kiedy brakuje ludzkiej nadziei, pozostaje nam cnota nadziei, która pozwala nam iść naprzód, która daje nam radość – czasami wielką radość, kiedy indziej tylko pokój.

Jak podkreślił w jednej ze swoich homilii papież Franciszek,

„Nadzieja jest tą cnotą pokorną, która płynie pod wodą życia, ale która nas podtrzymuje, abyśmy nie utonęli w licznych trudnościach, abyśmy nie utracili owego pragnienia znalezienia Boga, spotkania tego wspaniałego oblicza, które wszyscy zobaczymy pewnego dnia”.

Dzisiejsze wspomnienie postawy patriarchy Abrahama niech pomaga nam przygotować się do celebracji tajemnicy paschalnej. Wkrótce będziemy wspominać, że ofiara Jezusa Chrystusa, który umierając na krzyżu gładzi grzechy świata, wybawia od śmierci każdego, kto w Niego wierzy. Niech to wielkopostne rozważanie umocni w nas pragnienie zawierzenia Bogu w każdej sytuacji. Niech wzbudzi w naszych sercach radość płynącą z pewności, że Bóg dotrzymuje swoich obietnic. A przede wszystkim, niech skłoni nas do odważnego życia nadzieją – taką, jaką miał Abraham, ufając Bogu nawet wbrew ludzkim rachubom. Jak pisze bowiem w swoim orędziu na Wielki Post papież Franciszek, „Nadzieja jest pewną i niezachwianą kotwicą duszy. W niej Kościół modli się, aby ‘wszyscy ludzie zostali zbawieni’ (1 Tm 2, 4) i oczekuje na zjednoczenie w chwale nieba z Chrystusem, swoim Oblubieńcem”.

Rozważania (kazania-homilie): Czwartek piątego tygodnia Wielkiego Postu

o. Edmund Kowalski CSsR (29 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Paweł Drobot CSsR (21 marca 2013 roku, Rok C, I)