Wielki Wtorek

Wtorek, 15 kwietnia 2025 roku, Wielki Tydzień, Rok C, I

W dzisiejszej Ewangelii można wyróżnić czterech głównych bohaterów: Jezusa, Judasza, Jana i Piotra. Każdy z nich odgrywa ważną rolę w wydarzeniach Wieczerzy. Jezus wzruszył się do głębi podczas spotkania i dzieli się z uczniami smutną wiadomością: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi” (J 13, 21). Lecz uczniowie nie do końca rozumieją, co Jezus mówi. Każdy z nich interpretuje te słowa na swój sposób – nawet wtedy, gdy Jezus zamacza kawałek chleba i podaje go Judaszowi – dając w ten sposób znak przyjaźni i miłości. Wówczas w Judasza wstępuje szatan i opuszcza on wieczernik, wchodząc w noc.

To bardzo symboliczny obraz. W wieczerniku – wspólnocie – panuje światłość. Na zewnątrz jest noc: miejsce duchowej ciemności i samotności. „A była noc” (J 13, 30) – to krótkie zdanie Ewangelii ma ogromną głębię. Noc to czas, w którym często rodzą się grzech, strach, zdrada. Tam czai się zło. W nocy człowiek zostaje sam – łatwiej wtedy oddalić się od Boga i wspólnoty. Zdrada kogoś bliskiego boli najbardziej. Nasze zaufanie zostaje złamane, serce zranione, dusza rozdarta. Zdrada boli szczególnie wtedy, gdy ktoś sprzedaje cenną przyjaźń – dla pieniędzy, kariery, własnych korzyści. Jakże trudne są sytuacje, gdy rzeczy materialne stają się ważniejsze niż lojalność, miłość, bliskość. W takich momentach wybieramy ciemną stronę życia – tak jak Judasz.

„Nie możecie służyć Bogu i mamonie” (Mt 6,24).

Jezus ostrzega nas przed podjęciem wyboru, który prowadzi nas w stronę świata materialnego, z dala od prawdziwej miłości i bliskości z Nim.

Drugi bohater to Piotr – impulsywny, pełen gorliwości, gotów oddać życie za Jezusa. „Pójdę za Tobą, choćby przyszło mi umrzeć!” (J 13, 38) – deklaruje. Ale nie wie jeszcze, że jego własny lęk zwycięży. Jezus mówi: „Zanim kogut zapieje, trzykroć się Mnie wyprzesz” (J 13, 38). Ileż to razy i my składamy piękne deklaracje, a gdy przychodzi próba – milczymy, uciekamy, zapieramy się.

Trzeci bohater to Jan – uczeń umiłowany, ten, który zawsze jest blisko Jezusa. On nie wypowiada wielkich słów, nie rzuca deklaracji. On po prostu trwa. Trzyma głowę na sercu Jezusa. Słucha sercem. Wie, że jest miłowany. „Jeden z uczniów… spoczywał na piersi Jezusa” (J 13, 23). Jan nie patrzy na siebie, na swoje możliwości. On patrzy na Jezusa. Dlatego pójdzie za Nim aż na dziedziniec arcykapłana, stanie pod krzyżem, pobiegnie do pustego grobu, rozpozna Żyjącego.

A wszystko to spaja Jezus – pokorny Sługa Jahwe. On, który wie, co się wydarzy, zna serca uczniów. I mimo to nikogo nie potępia. Przeciwnie – daje szansę. „Nie przyszedłem potępić świata, lecz go zbawić” (J 12, 47). To od każdego z nich – i od każdego z nas – zależy, co z tą szansą zrobimy. Judasz wychodzi w ciemność i ginie w niej. Piotr zapiera się, ale później zapłacze i odnajdzie drogę powrotu. Jan trwa – wierny aż po krzyż.

Jezus nikogo nie odrzuca. W Jego oczach każdy ma wartość. To my wybieramy drogę, którą pójdziemy.

Rozważania (kazania-homilie): Wielki Wtorek

o. Grzegorz Jaroszewski CSsR (03 kwietnia 2012 roku, Rok B, II)

o. Edmund Kowalski CSsR (26 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (15 kwietnia 2014 roku, Rok A, II)

o. Ryszard Bożek CSsR (31 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Mariusz Simonicz CSsR (22 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Jacek Dembek CSsR (11 kwietnia 2017 roku, Rok A, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR (27 marca 2018 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (16 kwietnia 2019 roku, Rok C, I)

o. Łukasz Baran CSsR (07 kwietnia 2020 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (30 marca 2021 roku, Rok B, I)