Ofiarowanie Pańskie – święto - Homilie Rok C 2024/25

Ofiarowanie Pańskie – święto

Niedziela, 2 lutego 2025 roku, IV tydzień zwykły, Rok C, I

Dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane również w naszej polskiej tradycji świętem Matki Bożej Gromnicznej, jest jednym z najstarszych świąt chrześcijańskich. Kończy ono okres objawienia się Słowa Wcielonego światu i prowadzi nas do głębokiego rozważania tajemnicy światłości Chrystusa. Jest to święto zarówno chrystocentryczne, jak i maryjne, pełne bogatej symboliki światła, oczekiwania i wypełnienia Bożych obietnic.

Ofiarowanie Jezusa w Świątyni – wypełnienie proroctw

Święty Łukasz w swojej Ewangelii opowiada nam, że Maryja i Józef, zgodnie z Prawem Mojżeszowym, przynieśli Jezusa do świątyni, aby przedstawić Go Panu. To wydarzenie jest wypełnieniem proroctwa Malachiasza: „Nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego oczekujecie” (Ml 3,1). Symeon i prorokini Anna, będący uosobieniem wierzącego Izraela, rozpoznali w małym Dziecięciu Mesjasza – Światłość na oświecenie pogan i chwałę ludu Izraela. Symeon wypowiedział słowa, które do dziś rozbrzmiewają w liturgii Kościoła: „Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju” (Łk 2,29).

Historia i tradycja Święta

Święto Ofiarowania Pańskiego było obchodzone w Jerozolimie już w IV wieku. Procesje ze świecami, symbolizujące Chrystusa – Światłość świata, miały tam miejsce nocą. W VI wieku święto zaczęło być celebrowane w Konstantynopolu, gdzie zwrócono większą uwagę na maryjny charakter uroczystości. W Kościele zachodnim uroczystość ta rozpowszechniła się w VII wieku, a od X wieku upowszechnił się obrzęd poświęcenia świec, które miały chronić domy przed burzami i żywiołami. Stąd w Polsce pojawiła się nazwa „Matki Bożej Gromnicznej”.

Kościół Wschodni – Hypapante, czyli Święto Spotkania

W tradycji Kościoła Wschodniego święto to nosi nazwę Hypapante, co oznacza „Spotkanie”. To piękne określenie podkreśla, że w świątyni jerozolimskiej doszło do spotkania Mesjasza z ludem Bożym, reprezentowanym przez Symeona i Annę. Podkreśla ono także, że całe życie chrześcijańskie jest pielgrzymką ku spotkaniu z Bogiem, które znajdzie swoje wypełnienie w wieczności. W Kościele Wschodnim, podobnie jak w Zachodnim, w liturgii tego dnia święci się świece, które później są zapalane przy chorych oraz umierających, symbolizując Chrystusa jako światłość, która prowadzi nas do życia wiecznego.

Światło Chrystusa w naszym życiu

Procesja ze świecami, którą dzisiaj przeżywamy, przypomina nam, że życie chrześcijanina jest drogą w kierunku Światłości, którą jest Chrystus. Zapalone świece symbolizują naszą wiarę i obecność Bożego światła w naszym życiu. Święto to przypomina nam także o konieczności czuwania, by nie zagasić płomienia naszej wiary.

Drodzy Bracia i Siostry, w tym kontekście możemy zastanowić się nad naszym własnym „spotkaniem” z Jezusem Chrystusa, który jest Światłością świata („Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12)). Czy potrafimy, tak jak Symeon i Anna, rozpoznać Jego obecność w naszym życiu? Czy nie pozwalamy, by światło wiary przygasało w naszym sercu? Przykładem może być historia pewnej starszej kobiety, która pomimo wielu trudności życiowych nigdy nie straciła nadziei. Codziennie zapalała świecę przed obrazem Chrystusa, powierzając Mu swoje troski. Ta mała iskra nadziei prowadziła ją przez życie i dawała pokój serca. Niech i nasze życie będzie płomieniem, który nie gaśnie – światłem miłości, pokoju i przebaczenia.

Dzień Życia Konsekrowanego

Od 1997 roku, na prośbę św. Jana Pawła II, dzień 2 lutego jest także Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest ikoną oddania się Bogu, dlatego w tym dniu modlimy się za osoby, które poświęciły swoje życie Chrystusowi poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Ich życie jest znakiem całkowitego oddania się Panu, tak jak Maryja, która w świątyni oddała Bogu największy dar – swego Syna.

Dzisiejsza liturgia jest dla nas wezwaniem, byśmy otworzyli serca na Światło Chrystusa. Niech nasza wiara będzie niczym zapalona świeca, która oświetla drogę innym. Idźmy zatem z płonącą wiarą w codzienne życie, świadcząc o Chrystusie w naszych rodzinach, miejscach pracy i wszędzie tam, gdzie jesteśmy posłani.

Niech Matka Boża Gromniczna, która prowadzi nas do swojego Syna, wyprasza nam łaskę czuwania i rozpoznawania obecności Boga w naszym życiu.