Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski – uroczystość - Homilie Rok C 2024/25

Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski – uroczystość

Sobota, 3 maja 2025 roku, II tydzień wielkanocny, Rok C, I

Jako „pielgrzymi nadziei” wyruszamy w kierunku Jasnej Góry, gdzie jest Ta, którą czcimy jako Królową Polski. W Roku Jubileuszowym, który przeżywamy w Kościele, szukamy znaków nadziei w naszym osobistym życiu, a dzisiaj również w naszej Ojczyźnie. Papież Franciszek w bulli ogłaszającej Jubileusz Zwyczajny Roku 2025 napisał, że „nadzieja znajduje swoje najwznioślejsze świadectwo w Matce Bożej” (Spes non confundit 24).

W jaki sposób objawia się nam nadzieja w osobie Maryi?

Z odpowiedzią przychodzi nam Słowo Boże z dzisiejszej uroczystości. Św. Jan w Księdze Apokalipsy woła do nas: „wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, a księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1). Co to oznacza? Bóg obdarza ją w niebiosach swoją własną chwałą, oblekając w słońce. Poddany zostaje jej cały świat stworzony, którego symbolem jest „księżyc pod jej stopami” (por. Ap 12, 1). Jednak owa Niewiasta znalazła się w dramatycznej sytuacji – musi stoczyć walkę ze smokiem, który w Starym Testamencie oznacza nieprzyjaciela Boga, władcę chaosu: Szatana, odwiecznego przeciwnika człowieka z Księgi Rodzaju. To właśnie w Niej upatrujemy nową Ewę z rajskiego ogrodu, uosabiającą całą ludzkość, która musi ciągle toczyć walkę z Szatanem i jego sługami (por. Rdz 3, 15–16). Jest to walka zwycięska, bo „donośny głos w niebie” ogłasza klęskę Złego: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego”. Nadzieja wypływa z tego, że to Niewiasta jest zwycięska – sama nie została tknięta przez szatana i innych przed nim broniła i broni (por. Ap 12, 10).

O ile Księga Apokalipsy ukazuje nam Maryję w obrazie i symbolu tajemniczej Niewiasty, o tyle Ewangelie przedstawiają Maryję w realizmie jej życia, w którym obecne są lęki i cierpienia. Zapewne nawet nie wyobrażała sobie, że będzie musiała urodzić Jezusa w upokarzających warunkach – w stajni betlejemskiej. Pełna lęku o życie swego Syna, uciekała wraz z Józefem do Egiptu, chroniąc w ten sposób Jezusa przed Herodem, który czyhał na Jego życie. Zawsze w cieniu Jezusa, towarzyszyła Mu podczas Jego publicznej działalności, by w końcu stanąć pod krzyżem, na którym umierał Jej Syn. Papież Franciszek o tej sytuacji pisze tak:

„U stóp krzyża, gdy widziała, jak niewinny Jezus cierpi, chociaż odczuwała potworny ból, powtórzyła swoje «tak», nie tracąc nadziei i ufności w Panu. (…) A w udręce tego bólu, ofiarowanego z miłością, stała się naszą Matką, Matką Nadziei” (Spes non confundit 24).

Od wieków dla naszej Ojczyzny Maryja jest Matką Nadziei. W momencie chrztu Polski naród „wziął do siebie” (por. J 19, 27). Maryję jako swoją Matkę. Ta „Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami” (Ap 12, 1), królująca w niebie, stała się Królową Korony Polskiej, kiedy to król Jan Kazimierz 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, przed obrazem Matki Bożej Łaskawej, oddał siebie i Najjaśniejszą Rzeczpospolitą pod opiekę Maryi. W obliczu potopu szwedzkiego, który pustoszył naszą Ojczyznę, wołał:

„Wielka Boga Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico (...) Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram (...) wszystkie moje ludy Twojej osobliwej opiece i obronie polecam (...) przyrzekam przeto (...) Tobie i Twojemu Synowi, Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, że po wszystkich ziemiach Królestwa mojego cześć i nabożeństwo ku Tobie rozszerzać będę”.

Temu uroczystemu wydarzeniu towarzyszyło odśpiewanie litanii do Najświętszej Maryi Panny. Nuncjusz apostolski dodał do tej modlitwy wezwanie: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”. A w czasie koronacji jasnogórskiego obrazu 8 września 1717 r. lud nabrał przekonania, że koronowana jest Maryja – Królowa Polski.

Historia naszej Ojczyzny pokazuje, że zawsze w chwilach zniewolenia i ciemności naród polski garnął się do Maryi, Matki Nadziei. W dniu 27 lipca 1920 r., w momencie zagrożenia najazdem sowieckim, Episkopat Polski potwierdził i ponownie wybrał Maryję na Królową Polski. Maryja stała się znakiem nadziei dla naszej Ojczyzny i wielu tych, którzy oddali się Jej w niewolę, żywiąc nadzieję, że z Maryją nasza Ojczyzna odniesie zwycięstwo.

Takim świadkiem był Sługa Boży kardynał August Hlond, Prymas Polski, który na łożu śmierci w 1948 r. wypowiedział prorocze słowa: „Zwycięstwo, gdy przyjdzie, będzie zwycięstwem Błogosławionej Maryi Dziewicy”.

Błogosławiony kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Tysiąclecia, którego zawołaniem biskupim były słowa Soli Deo – Per Mariam („Samemu Bogu przez Maryję”), 3 maja 1966 r. dokonał „Aktu Oddania Polski w Macierzyńską Niewolę Maryi, Matki Kościoła, za wolność Kościoła Chrystusowego”.

W końcu św. Jan Paweł II zawierzył się cały Maryi, ale i jako papież zawierzył cały świat Tej, która jest Królową. Jego zawołanie Totus Tuus („Cały Twój, Maryjo”) nabrało wielkiego znaczenia, kiedy padł mur berliński i rozpoczął się upadek komunizmu w Polsce i Europie.

Również i dzisiaj, kiedy nasza Ojczyzna cieszy się wolnością, potrzebujemy nadziei. Wiele jest trosk i niepokojów. W Ojczyźnie naszej jesteśmy podzieleni, w sercach wielu zakorzeniła się nienawiść, a w myślach słychać pytanie: „Co robić?” Warto spojrzeć na tych świętych ludzi, którzy oddali się w niewolę Maryi, aby uświadomić sobie, że nie jesteśmy sami w tej niedoli.

Papież Franciszek w przesłaniu na trzechsetną rocznicę ukoronowania obrazu jasnogórskiego napisał:

„Maryja nie jest jakąś odległą królową, która siedzi na tronie, lecz jest Matką, która obejmuje Syna, a wraz z Nim nas wszystkich, swoje dzieci. Jest to prawdziwa Matka ze zranionym obliczem, Matka, która cierpi, gdyż naprawdę bierze sobie do serca problemy naszego życia (…) Ona nas zna i towarzyszy nam na swój typowo matczyny sposób – pokorny i odważny zarazem, nigdy nie nachalny, a zawsze trwający w dobrym, cierpliwy względem zła i aktywny w promowaniu zgody”.

Zawierzajmy siebie i naszą Ojczyznę naszej Królowej, Matce Nadziei.

Maryjo, wierzymy, że jesteś z nami, tak jak byłaś zawsze obecna w historii naszej Ojczyzny, szczególnie w chwilach trudnych. Żywimy nadzieję, że wyprosisz pomyślność dla naszej umiłowanej Ojczyzny i jedność Narodu Polskiego.

Pod Twoją opiekę się uciekamy. Królowo Polski, módl się za nami! Amen.