Wtorek, 29 listopada 2016 roku, I tydzień Adwentu, Rok A, I

CZYTANIA

Słowo Boże z dnia dzisiejszego pragnie nam przybliżyć postać przyszłego Mesjasza, obdarzonego w pełni Darami Ducha Świetego, niosącego pokój i sprawiedliwość, zwłaszcza dla pokornych, biednych i ubogich w duchu.

I spocznie na Nim Duch Pana. Prorok Izajasz („Jahwe jest zbawieniem”, 765-701 p. n. Chr.), nasz pierwszy adwentowy przewodnik, przybliża nam postać przyszłego i tajemniczego Mesjasza. „Tajemniczego”, ponieważ będzie On, według genealogii ciała, potomkiem Jessego, ojca króla Dawida, natomiast według genealogii ducha, będzie na Nim spoczywał Ducha Boga Najwyższego: „duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana”. Wraz z Nim będzie kroczyć prawdziwa wiosna nowych czasów, ludzi i relacji międzyludzkich opartych na fundamentalnych wartościach dobra, prawdy, sprawiedliwości, wierności i pokoju. Przepięknym obrazem wiosny nowych czasów mesjańskich jest dzisiejszy poetycki fresk Izajasza, gdzie naturalni wrogowie stają sie przyjaciółmi: „wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał”. Poetycki obraz proroka Izajasza przywołuje nam na pamięć biblijny opis pięknego i harmonijnego raju. Nowy raj na ziemi nastanie tylko wtedy, gdy przyjdzie zapowiadany Mesjasz – Nowy Adam. Według Izajasza, On już przychodzi, by dokonać trwałego dzieła pojednania ziemi z niebem, człowieka z człowiekiem i człowieka z Bogiem: „Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie”.

Jezus rozradował się w Duchu Świętym. Jezus, syn Dawida, Maryi i Józefa z Nazaretu – według geneaologii ciała, i Syn Boga – według genealogii ducha („Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi”), świadomy swej mesjańskiej i zbawczej misji, objawia nam pierwszych obdarowanych i uprzywilejowanych adresatów swojej zbawczej misji: ludzi prostych, pokornych i ubogich. Oni przyjęli z radością orędzie Bożego zbawienia objawione im przez i w osobie Jezusa z Nazaretu. Do tego grona należą także apostołowie, pierwsi powołani i wysłani przez Jezusa na misję ewangelizacyjną: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie”.

My, „błogosławieni, którzy nie widzieliśmy, ale uwierzyliśmy”, dzięki słowu Bożemu przekazanemu nam przez wiernych i tak licznych świadków – apostołów, ich uczniów, św. Wojciecha, św. Stanisława, naszych praojców, rodziców i katechetów – rozpoczęliśmy na chrzcie świętym naszą drogę wiary i nowej ewangelizacji: „w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego”.

Również Jezus Chrystus został napełniony Duchem Świętym „podczas chrztu” w Jordanie. W tym wymownym wydarzeniu solidarności z człowiekiem grzesznym objawiła się ludzkości cała Trójca Święta. Napełnienie Duchem oznacza bowiem poddanie się, prowadzenie oraz życie z Bogiem Ojcem, w Bogu Duchu Świętym i przez Boga Syna – Jezusa Chrystusa. My również otrzymaliśmy wielorakie dary Ducha Świętego: „ducha mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha wiedzy i bojaźni Pana”. Otrzymaliśmy także wielki i zobowiązujący dar oraz ducha wiary, w którym możemy wołać: „Abba! Ojcze”. Spraw, Panie Boże, nasz Ojcze pełen miłosierdzia, który objawiłeś swoją wielką miłość do wszystkich ludzi, zwłaszcza ubogich, biednych i odrzuconych, w swym umiłowanym Synu Jezusie Chrystusie, Synu Maryi, Matce Nieustającej Pomocy, aby nasze serca kochały, nasze rozumy dochodziły do Prawdy, a nasze dłonie nie opuszczały dłoni naszych braci i sióstr.

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka),
Accademia Alfonsiana – Rzym