Wtorek, 06 grudnia 2016 roku, II tydzień Adwentu, Rok A, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Jezus przychodzi, aby nas zbawić...

 

Historia każdego człowieka jest historią poszukiwania jego własnych dróg. Adwent jest szczególnym czasem zwrócenia naszych oczu ku Bogu. Prorok Izajasz woła: Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga (Iz 40, 30).

 

Prorok wzywa do nawrócenia, bo chce, aby ludzie mogli zobaczyć na własne oczy zbawienie Boże. Jezus przychodzi jako Zbawca. Imię Jego oznacza „Bóg wybawia, Bóg ratuje”. Nasz Wybawca pragnie przychodzić do każdego człowieka. Dlatego trzeba przygotować Panu drogę, wyprostować dla Niego ścieżki. Co to oznacza?

 

Pustynia jest miejscem szczególnym. Na pustyni, z dala od zgiełku codziennego życia, ludzie odnajdują samych siebie, odkrywają nowe perspektywy, nabierają dystansu do tego wszystkiego, co dzień po dniu całkowicie ich pochłania. Pustynia daje szansę przebywania wyłącznie z samym sobą, z własnymi przeżyciami i doświadczeniami. Pustynia pozwala dokonywać bilansów oraz korekt własnego życia. Tutaj nic nie przeszkadza, nie rozprasza i nie odrywa uwagi od spraw istotnych. Dlatego mimo wielkiego zabiegania trzeba zatrzymać się, znaleźć czas i miejsce dla Boga. Potrzeba nawrócenia serca, a więc odwrócenia się od zła, a zwrócenia się ku Bogu.

 

W dzisiejszym świecie wielu ludzi jest zagubionych. Przypowieść o zagubionej owcy, której pasterz szuka na pustyni, była dla Ojców Kościoła obrazem tajemnicy Chrystusa i Kościoła. My wszyscy, cała ludzkość, jesteśmy tą zagubioną owcą, która nie odnajduje już drogi na pustyni. Nie godzi się z tym Boży Syn. On nie może porzucić ludzkości znajdującej się w tak mizernej sytuacji. Powstaje, opuszcza chwałę niebios, aby odnaleźć owcę i iść za nią aż na krzyż. Bierze ją na swe ramiona, bierze nasze człowieczeństwo, bierze nas samych. On jest tym dobrym pasterzem, który daje swoje życie za owce. (Benedykt XVI, Homilia na inaugurację pontyfikatu).

 

Jezus przyszedł na ziemię, czynił dobrze. Wyrównywał pagórki i zabezpieczył urwiska, abyśmy mogli z ufnością i bezpiecznie za Nim podążać. Jest dobrym pasterzem. Troszczy się o cały Kościół. Ale nie tylko! Poszukuje zabłąkanej owcy – każdego człowieka – aby nie zginął.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doktor homiletyki Instytutu Liturgiki i Homiletyki KUL, Przełożony Domu Zakonnego, Prefekt Tirocinium Pastoralnego Prowincji
Warszawskiej Redemptorystóww Lublinie oraz wykładowca homiletyki w WSD Redemptorystów w Tuchowie – Lublin