Środa, 22 lutego 2017 roku, VII tydzień zwykły, Rok A, I

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

W święto Katedry św. Piotra wyrażamy Bogu wdzięczność za misję, jaką powierzył Apostołowi Piotrowi i jego następcom. Katedra to tron biskupa stojący w kościele będącym matką diecezji. Stanowi ona symbol władzy biskupa, a także jego nauczania, którego jako następca Apostołów biskup ma strzec i przekazywać całej wspólnocie wiernych. Kiedy nowy pasterz obejmuje rządy nad diecezją, która została mu powierzona, to w mitrze na głowie i z pastorałem w ręku zasiada na katedrze. Z tego miejsca jako nauczyciel i pasterz będzie prowadził wiernych w ziemskiej pielgrzymce.

 

Pierwsze wzmianki o obchodzie święta Katedry św. Piotra pochodzą już z III wieku. Różni się ono od innego ważnego wydarzenia liturgicznego – rocznicy męczeńskiej śmierci Apostoła (29 czerwca). Początkowo to święto obchodzono w Rzymie i w Antochii, gdzie Piotr był biskupem, zanim udał się do Wiecznego Miasta. Obchodzono je w różnych dniach: 18 stycznia w Rzymie, 22 lutego w Antiochii. W XX wieku uznano, że będzie stosowne obchodzenie święta tylko w dzień 22 lutego. Obecność tego święta w liturgii wynika z roli, jaką odegrał z woli Chrystusa Piotr w pierwotnym Kościele oraz z racji urzędu przypisywanego do każdorazowego jego następcy, który nazywa się urzędem Piotra.

 

 

Teksty biblijne podają nam wiele przykładów, że Chrystus spomiędzy wszystkich Apostołów w sposób szczególny wyróżnił Piotra. Dowodzi tego chociażby obietnica prymatu z dzisiejszej Ewangelii:

Ja tobie powiadam: ty jesteś Piotr (skała) i na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16, 18-19).

Jezus skierował te słowa do Piotra publicznie, wobec wszystkich Apostołów. Obrazy opoki, kluczy, władzy związywania i rozwiązywania są znane powszechnie jako symbole władzy. W innym tekście czytamy o powszechnie znanym symbolu owczarni i pasterza, tj. o nakazie Jezusa skierowanym do Piotra, by pasł owce i baranki Jego owczarni, w imię miłości Jezusa (J 21,15-17).

 

Apostoł Piotr nie był idealnym człowiekiem, wykazywał się upartością i impulsywnością. Być może to właśnie te cechy zdecydowały o jego wyborze. Jednak jego późniejsza ofiara z życia za wiarę w Jezusa, a także historia papiestwa wykazały słuszność takiej decyzji Jezusa. Sprawował on najwyższą władzę w Kościele po wniebowstąpieniu Jezusa, co potwierdzają teksty z Dziejów Apostolskich. To on proponuje wybór następcy w miejsce Judasza, podobnie jest z ustanowieniem diakonów dla posługiwania biednym przy stole. To Piotr przemawia do tłumów w dniu Zesłania Ducha Świętego. Zostaje także aresztowany jako głowa Kościoła i decyduje o soborze w Jerozolimie, by rozszerzyć ewangelizację na narody pogańskie.

 

W dalszej części tego rozważania należy postawić pytanie: Co tak naprawdę celebrujemy, co powinniśmy celebrować obchodząc święto Katedry św. Piotra? Można podkreślić wiele różnych wątków tego świętowania. Wydaje się, że szczególnie dziś, celebrując to święto we współczesnym świecie, należy zwrócić uwagę na dwa aspekty. Chodzi mianowicie o jedność Kościoła pod przewodnictwem następców Piotra oraz o prawdziwość, wierność nauczania Ewangelii przez Kościół.

 

Widzimy i doświadczamy wielu rozłamów w społeczeństwach, różnych wspólnotach, naszych rodzinach. Nawet serce człowieka jest podzielone, miota się w wątpliwościach. Źródłem tego jest brak odniesienia do wartości, do niepodważalnego autorytetu. Wtedy wyszukuje się argumenty, przedstawia swoje racje, nie licząc się z tym, co jest najważniejsze. Brakuje szacunku do tego, co stanowi źródło jedności, o jaką modlił się nieustannie Chrystus.

 

Drugi ważny element naszego dzisiejszego świętowania to dziękczynienie za jasną, pełną i jednoznaczną naukę Ewangelii głoszoną przez następców Piotra. Postęp ludzkości, rozwój cywilizacji wymaga, aby „uaktualniać” sposoby głoszenia Ewangelii, dostosowywać do mentalności współczesnego człowieka, ale to nie może prowadzić do „poprawiania” Ewangelii, wybiórczego głoszenia tylko tego, co łatwe, piękne… Nie można zmieniać Ewangelii. Za jedność i czystość nauczania Kościoła trzeba dzisiaj dziękować i się nimi cieszyć.

 

 

Eucharystyczny Jezus niech nieustannie utwierdza nas w jedności i umacnia na właściwej drodze życia według Ewangelii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Lublin