Poniedziałek, 27 marca 2017 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok A, I

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

Prorok Izajasz, ów starotestamentalny „ewangelista”, często wzywał do radości. Dzisiejsze czytanie pełne jest takich wezwań. Największym powodem do radości jest dla proroka świadomość, iż Pan Bóg odmieni wszelkie troski swojego ludu – zarówno dawne jak i obecne. Nowe stworzenie, nowa ziemia będą tą rzeczywistością, która całkowicie przysłoni obecną. Pan Bóg cieszył się swoim stworzeniem, gdyż było dobre. Jednakże jeszcze większą radością będzie dla Niego odnowione stworzenie. Nowa ziemia, pośród której będzie panowało nowe, niczym niezmącone życie, będzie wypełnieniem wszelkich tęsknot człowieka.

 

 

Uosobieniem tych ludzkich tęsknot za nowym życiem jest urzędnik królewski z Kafarnaum. Jego wiara w uzdrowicielską moc Jezusa stoi w kontraście do otaczającej Go grupy ludzi, którzy zgromadzili się, aby „pooglądać” sobie cuda.

 

Pogoń za tzw. cudami, wszelkiego rodzaju cudownościami, bądź rzekomymi objawieniami wbrew pozorom nie jest przejawem wiary, lecz raczej wyrazem niedowierzania słowu Jezusa.

 

Ewangelia dzisiejsza zaznacza na koniec, iż urzędnik królewski po uzdrowieniu syna uwierzył wraz z całą rodziną. Jego początkowa wiara w dużej mierze podyktowana była życiową potrzebą. Dla Jezusa była ona jednak wystarczająca, aby mu pomóc, a przez to wydoskonalić jego wiarę.

 

 

Jezus okazuje się być Tym, który może zaspokoić wszystkie ludzkie pragnienia. On otwiera przed nami nowe niebo i nową ziemię.

Niech otuchą będzie dla nas, iż Jemu wystarcza nasza często jeszcze mała wiara, i że jedynie On może ją wydoskonalić, tak by stała się kluczem do nieba.

 

 

 

 

 

 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów posługujący jako Kustosz Sanktuarium
Matki Bożej Wspomożycielki w Neumarkt – Niemcy