Wtorek, 05 grudnia 2017 roku, I tydzień Adwentu, Rok B, II

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Niemożliwe staje się możliwe

 

Któż nie zna skierowanych do Maryi słów anioła: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1, 35)? Anioł mówi podobnie do Józefa: ...albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło (Mt 1, 20).

 

Czego dokonuje Duch w czasie zwiastowania? Sprawia, że rzeczywistością staje się to, co było niemożliwe. Bo Maryja nie znała pożycia z mężem. Jakżeż mogła więc począć?

 

Takiego samego dzieła dokonuje Duch również w nas. Daje odpowiedź na ciągle nurtujące nas pytanie: Jak się to stanie? Każdy nowy rok w naszym życiu jest niewiadomą. Za każdym razem powraca to samo pytanie: Jak to będzie możliwe? Tak jest w przypadku powołania, małżeństwa, przyjęcia dziecka, w przypadku podejmowania trudnej decyzji, pojednania, w przypadku wyboru studiów syna czy córki itd. Nie mówiąc już o rozlicznych doświadczeniach, jakie stanowią choroba, bezrobocie, zajęcie się rodzicami staruszkami, utrata współmałżonka, ewentualnie jedyna pensja na rodzinę... Jak to będzie możliwe?

 

Duch Jezusa jest Duchem rzeczy niemożliwych. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego, powiedział anioł (Łk 1, 37). I nam też to mówi. Bóg objawia się i udziela człowiekowi, który przyjmuje dar Jego królestwa Bożego. To królestwo odwraca porządek wartości i rzeczywistości ziemskich. Rozpoznają je przede wszystkim mali, prostaczkowie i ubodzy. Ewangelista prostaczkami nazywa zwykłych, przeciętnych ludzi, którzy są przekonani o własnej małości i nicości oraz pozwalają napełnić się mądrością Boga. Ludzie pokorni i prości są w bezpośrednim kontakcie z Bogiem i to oni będą Go oglądać. Świadczą o tym słowa Jezusa, który rozradował się w Duchu Świętym i dziękował za ludzi prostego serca: Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (Łk 10, 21).

 

Adwent to trwanie w oczekiwaniu na naszego Zbawiciela, który – jak śpiewaliśmy w psalmie – jest Królem sprawiedliwości i pokoju. On chciał, abyśmy i my poprzez życie sakramentalne otrzymali dar Ducha Świętego. Potrzebujemy w sposób szczególny Ducha mądrości i rozumu, aby w tym świecie dostrzec, że Bóg przychodzi i przyjdzie na końcu czasów, aby nastało królestwo bez ucisków, prześladowań, wojen.

 

Prośmy o to w modlitwie do Ducha Świętego, którą od dziecka przez całe życie, odmawiał Karol Wojtyła (Jan Paweł II):

 

Duchu Święty, proszę Cię
o dar mądrości do lepszego poznawania Ciebie i Twoich doskonałości Bożych,
o dar rozumu do lepszego zrozumienia ducha tajemnic wiary świętej,
o dar umiejętności, abym w życiu kierował się zasadami tejże wiary,
o dar rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał rady i u Ciebie ją zawsze znajdował,
o dar męstwa, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać,
o dar pobożności, abym zawsze służył Twojemu Majestatowi z synowską miłością,
o dar bojaźni Bożej, abym lękał się grzechu, który Ciebie, o Boże, obraża...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Przełożony Domu Zakonnego, Prefekt Tirocinium Pastoralnego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów w Lublinie
oraz wykładowca homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie – Lublin