Poniedziałek, 23 lipca 2018 roku, XVI tydzień zwykły, Rok B, II

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

„Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 19)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dnia 1 października 1999 roku, w perspektywie zbliżającego się trzeciego tysiąclecia ery chrześcijańskiej, papież Jan Paweł II w swoim liście apostolskim Spes aedificandi ogłaszał trzy święte kobiety: Świętą Brygidę, Świętą Katarzynę ze Sieny i Świętą Benedyktę od Krzyża współpatronami Europy. Tak więc wraz ze Świętym Benedyktem z Nursji, którego święto obchodziliśmy kilkanaście dni temu, oraz Świętymi Cyrylem i Metodym otrzymały one ten zaszczytny tytuł, nie tylko jako uznanie za swój wkład w historię Europy i Kościoła drugiego tysiąclecia, ale również jako wyraz wiary, iż przed tronem Chrystusa, Pana narodów, nieustannie wstawiają się za nami w tych jakże niełatwych dla współczesnej Europy czasach.

 

 

O tych niełatwych dla współczesnej Europy czasach wspomina również papież Franciszek. W swoim przemówieniu do przedstawicieli rządów, obecnych w Rzymie z okazji 60-lecia podpisania Traktatu z Rzymu, mówił:

To nasz czas jest zdominowany przez pojęcie kryzysu. Istnieje kryzys ekonomiczny, charakteryzujący minioną dekadę, jest kryzys rodziny i ustalonych wzorców społecznych, istnieje powszechny „kryzys instytucjonalny” i kryzys migracyjny: wiele kryzysów, które skrywają strach i głębokie zagubienie współczesnego człowieka, domagającego się nowej hermeneutyki na przyszłość.

 

Motywując swoją decyzję o nadaniu Świętej Brygidzie ze Szwecji tytułu współpatronki Europy, Jan Paweł II wskazywał na świętość jej życia w rodzinie, w Kościele i w społeczeństwie.
 

Ogłaszając ją współpatronką Europy, pragnę ją przybliżyć nie tylko tym, którzy zostali powołani do życia zakonnego, ale także tym, którzy są powołani do zwykłych zajęć świeckiego życia w świecie, a przede wszystkim do tak szczególnego i zarazem wymagającego zadania, jakim jest powołanie do życia w chrześcijańskiej rodzinie (SA 4).

 

Ta świętość życia w rodzinie, w społeczeństwie i w Kościele, naznaczona była żarliwą wiarą, modlitwą, kontemplacją Chrystusa Zbawiciela i wsłuchaniem się w słowo Boże. Dlatego też możemy spoglądać na jej życie w świetle słowa Bożego dzisiejszego wspomnienia. Najpierw, aby móc lepiej i dogłębniej poznać to słowo, św. Brygida poprosiła, aby Biblia została przetłumaczona na język szwedzki i aby była wyjaśniona stosownymi komentarzami do Pisma Świętego.

 

Wsłuchując się w słowa Pawła Apostoła, do siebie wzięła tak bardzo konkretnie jego nauczanie: jako chrześcijanka, kobieta, matka, żona i działaczka na rzecz ubogich, nie żyła już dla siebie, lecz dla Chrystusa:

Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2, 20).

 

To zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem wydało obfity owoc w postaci Zgromadzenia, które pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela, założyła i w którym zmarła. To zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem napełniło ją odpowiedzialnością za losy Kościoła i papiestwa. Dlatego nie tylko modliła się za Kościół i za papieża, ale również wzywała go do powrotu do Rzymu i do pełnienia swoich pasterskich funkcji na Stolicy Piotrowej. To zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem było wyzwaniem do wychowania dzieci mądrością wiary, która ma ogromny wpływ na życie w rodzinie, na życie w społeczeństwie i na kształtowanie narodowej kultury. To zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem nadało jej odwagi, aby przemierzyć pielgrzymim krokiem drogi prowadzące do licznych sanktuariów Europy i dotrzeć aż do Ziemi Świętej, gdzie mogła poczuć w specjalny sposób swoją przynależność do Winnego Krzewu, który wyrósł w Ziemi Świętej, i którego korzenie rozprzestrzeniły się po całej Europie, docierając również do Szwecji, jej ojczyzny. To zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem i „opcja tej świętości kobiecego oblicza – pisał papież Jan Paweł II – jest szczególnie ważna (...) w Kościele i społeczeństwie naszych czasów”.

 

Kościół wie, że dar i skarb świętości jest istotną częścią jego przeszłości i jednocześnie nadzieją na przyszłość. Dlatego też, naucza Święty Jan Paweł II, chrześcijanie dzisiejszej Europy są wezwani do jej chrześcijańskiej odnowy, jak i do odnowy samych siebie w świetle Ewangelii. Przykład Świętej Brygidy – odległy w czasie, ale bliski ewangelicznym duchem – może i powinien być dla nas zachętą do radosnego głoszenia Ewangelii, na której wyrosła kultura Europy. Ta odnowa nie może opierać się jedynie na zasobach ekonomicznych albo na odrzuceniu religijnego podejścia do rzeczywistości, podkreśla ojciec święty. Ona będzie najpierw dziełem samego Boga. Ona będzie również dziełem chrześcijan, którzy wsłuchani i posileni słowem Zbawiciela, tak jak Święta Brygida będą utwierdzali rodziny i społeczeństwo silni wiarą, oddani modlitwie, zgromadzeni na niedzielnej Eucharystii, wsparci pobożnością ludową, w szczególny sposób tą pielgrzymkową. Dlatego też w tej odnowie – pisze Święty Jan Paweł II – otwarcie się na transcendencję stanowi podstawę egzystencji Europy.

 

 

 

 

 

Prośmy przeto, aby Chrystus Zbawiciel przez uświęcające działanie tej Eucharystii prowadził nas zawsze drogami miłości, tak jak to czyniła w swoim życiu Święta Brygida, i aby udzielił nam łaski wytrwania w dobrym.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Misjonarz z Wiceprowincji Redemptorystów w Bahia (Brazylia), obecnie wikariusz Parafii
Najświętszego Odkupiciela w Damaia – Lizbona (Portugalia)