Piątek, 29 marca 2019 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

 

Świętego Bertholda z Kalabrii, pustelnika

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

„Błądzić jest rzeczą ludzką” – mówimy niekiedy, próbując usprawiedliwić nasze lub innych niewłaściwe postępowanie, posługując się jednocześnie przy tym wzniosłymi słowami starożytnego filozofa Seneki. Owszem, błąd czy grzech wpisany jest w naturę ludzką jako skutek grzechu pierworodnego. Jednak bezradne rozkładanie rąk i użalanie się nad swoimi słabościami nie przystoi człowiekowi, którego Bóg stworzył na swój obraz (zob. Rdz 1, 27). Św. Augustyn rozwinął myśl Seneki, mówiąc: „Błądzenie jest rzeczą ludzką, ale dobrowolne trwanie w błędzie jest rzeczą diabelską”. I to zdanie bardziej pasuje do ludzi wierzących, którzy przyoblekając się w Chrystusa w sakramencie chrztu, wyrzekają się – sami lub czynią to za nich ich rodzice – wszelkiego zła. Wyrzekają się nie tego, że nigdy nie popełnią nic złego, że nie popełnią żadnego błędu, ale tego, że w owym błędzie nie będą trwać, lecz czym prędzej powrócą do Boga.

 

 

Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana (por. Oz 14, 3) – woła dziś prorok Ozeasz. Jak najczęściej powinniśmy powtarzać sobie to zdanie, może nawet i codziennie, jeśli taka jest potrzeba, jeżeli grzech zapanował nad nami już do tego stopnia. Każdy moment jest dobry do tego, by się nawrócić, każdy moment naszego życia jest niepowtarzalną okazją do tego, by to życie zmienić, ukierunkowując je ku Bogu Stwórcy.

 

Co mi da nawrócenie? Uleczę ich niewierność i umiłuję z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, a zboża uprawiać będą, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka jak wina libańskiego (Oz 14, 5-8) – mówi Pan Bóg ustami proroka Ozeasza, zapewniając o swojej miłości do każdego człowieka oraz o gotowości przebaczenia temu, kto tylko uzna swój błąd i zechce zmienić swoje życie. W ten piękny poetycki sposób zostaje wyrażone to, co nazywamy „Bożym błogosławieństwem”, które dane jest każdemu, kto na nowo zapragnie być dzieckiem Bożym, kto na nowo zapragnie miłować Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą (por. Mk 12, 30).

 

Walka ze słabościami, stawianie granic grzechowi, jest naszym obowiązkiem. „Musimy być czujni i walczyć z własnymi agresywnymi i egocentrycznymi skłonnościami, by nie pozwolić im na zakorzenienie się w nas” (Franciszek, Gaudete et exsultate, 114).

 

 

Może warto w tym świętym czasie Wielkiego Postu poświęcić nieco więcej uwagi tej walce z codziennymi błędami i upadkami, by z Bożą pomocą wyrwać się z sideł grzechu?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Tirocinium Pastoralne Prowincji Warszawskiej Redemptorystów (wewnętrzne studium Zgromadzenia,
przygotowujące do prowadzenia rekolekcji parafialnych i misji ludowych) – Lublin