Piątek, 28 czerwca 2019 roku, XII tydzień zwykły, Rok C, I

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Liturgia słowa dzisiejszej uroczystości wskazuje na obraz dobrego pasterza. Jest to zaproszenie dla nas do zrozumienia, jakie jest przesłanie czci Najświętszego Serca Pana Jezusa.

 

 

Źrenica oka jest tym, co pozwala nam widzieć zewnętrzny świat. Jest również coś, co pozwala nam na nawiązanie kontaktu z rzeczywistością duchową. Jest to serce. W Biblii serce wyraża przymioty, które stanowią o tym, kim jest człowiek: uczucia, intelekt, wolę, ducha. Poprzez serce nawiązujemy relację z tym wszystkim, co istnieje, przede wszystkim z Bogiem i z drugim człowiekiem. Serce jest miejscem, gdzie zamieszkuje Duch.

 

Słowo Boże mówi nam, że tym, kto w pełni zna serce człowieka, jest Bóg. Serce to także miejsce spotkania Boga z człowiekiem. Takim szczególnym sercem – miejscem spotkania Boga z człowiekiem – jest Serce Jezusa, Syna Bożego i jednocześnie człowieka. Serce Jezusa objawia nam zamysł Boga wobec każdego z nas. Ukazuje najgłębsze tajniki tego, kim jesteśmy. Serce Jezusa nie jest symbolem uczucia czy chwilowych emocji, które mogą być zmienne. Serce Jezusa to świadectwo Jego konkretnej postawy. Jest to postawa Boga, który troszczy się o człowieka, to postawa Ojca, który kocha swoje dzieci miłością miłosierną i wierną.

 

Św. Jan Paweł II w taki sposób powiedział na ten temat:

„Uczcie się od Bożego Serca ogarniać waszym sercem wszystkich ludzi potrzebujących pomocy duchowej, moralnej czy materialnej. Dziś potrzebne jest światu serce wielkie, serce otwarte, serce na miarę Najświętszego Serca Jezusowego” (25 marca 1994).

 

Świat dzisiaj potrzebuje ludzi o wielkim sercu. Gdzie możemy się uczyć takiej postawy? Naszym mistrzem jest Jezus. Miarą naszego serca powinno być Serce Jezusa. Posiadać wielkie serce oznacza mieć duchową więź z Bogiem. Posiadać wielkie serce oznacza być w stanie okazywać konkretne gesty miłości i miłosierdzia względem drugiego człowieka.

 

Ze świadectwa Serca Jezusa rodzi się nabożeństwo. W wielu kościołach i kapliczkach w czerwcu wierzący ludzie modlą się Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wielu ludzi praktykuje nabożeństwa pierwszych piątków miesiąca. Istotą tych nabożeństw nie są jedynie jakieś pobożne ćwiczenia, ale poszukiwanie źródła i siły do życia. Św. Józef Sebastian Pelczar tak mówi na ten temat:

„Nabożeństwo do serca Jezusowego jest odwzajemnieniem się boskiemu Zbawicielowi miłością za miłość i gorącym pragnieniem zadośćuczynienia za wzgardę i niewdzięczność, jakiej od ludzi doznaje, zwłaszcza w tajemnicy ołtarza, a tym samym rozszerzenia Jego królestwa na ziemi”.

 

Jakże aktualne są dzisiaj te słowa w obliczu fali profanacji w kościołach, w obliczu bluźnierstw wobec Eucharystii, które również mają miejsce w naszym kraju.

 

Potrzebujemy uczyć się tego, co oznacza współczucie, co oznacza troska o najsłabszych, o wykluczonych, nie od współczesnych „Piłatów” czy tłumu krzyczącego: „Ukrzyżuj Go!”. Potrzebujemy się uczyć tego, czym jest współczucie, tolerancja czy miłość, od kogoś, kto posiada miłosierne, czyste, piękne serce – od Jezusa. Taki jest sens nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

 

Z nabożeństwa rodzi się konkretne działanie. Posłuchajmy, co na ten temat powiedział św. Jan Paweł II: „Spoglądając na serce Jezusa, serce człowieka uczy się poznawać prawdziwy i jedyny sens własnego życia, uczy się swego przeznaczenia, rozumienia wartości prawdziwie chrześcijańskiego życia, uczy się strzec przed ułomnościami ludzkiego serca, łączenia synowskiej miłości wobec Boga z miłością bliźniego. Tak oto – a jest to prawdziwe zadośćuczynienie, którego oczekuje Serce Zbawiciela – na ruinach nienawiści i przemocy będzie mogła powstać cywilizacja Serca Chrystusa”.

 

 

Módlmy się dzisiaj o cywilizację Serca Chrystusa, o serce wielkie, serce na miarę Serca Jezusa. Uczmy się od Jezusa mierzenia drugiego człowieka miarą serca.

„Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia, przebłaganie za grzechy nasze, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają, zbawienie ufających Tobie… – zmiłuj się nad nami”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Rekolekcjonista, wykładowca teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie, dyrektor Centrum
Apostolstwa i Duchowości Redemptorystów oraz dyrektor Domu Rekolekcyjnego CADR – Kraków