Wtorek, 03 marca 2020 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok A, II

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

Na początku Wielkiego Postu mamy uświadomić sobie, że jest to czas, kiedy doświadczenie pokusy, cierpienia i krzyża ma wielką wartość dla duchowego rozwoju człowieka. W Środę Popielcową Jezus nakreślił ogólny program przeżywania Wielkiego Postu. Przede wszystkim zwrócił uwagę na uczynki miłosierdzia, modlitwę i umartwienie ciała przez post i wstrzemięźliwość. W kolejnych dniach powracamy do tego programu, ale już bardziej szczegółowo. Tak na przykład, wczoraj Chrystus mocno podkreślił obowiązek praktykowania miłosierdzia, nakazując nam dostrzegać bliźnich i zaspokajać ich potrzeby.

 

 

Natomiast dzisiaj podsuwa nam do głębszego rozważenia temat dotyczący modlitwy. Czas Wielkiego Postu to czas na gorliwszą modlitwę. Usłyszeliśmy przestrogę dotyczącą niej: Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Ci ostatni byli przekonani, że swoim bóstwom muszą wszystko dokładnie wyłożyć, aby wiedziały, o co chodzi. Chrześcijaninowi nie wolno przystępować do modlitwy z takim nastawieniem. Musi on być przekonany, że Ojciec niebieski, do którego się zwraca, wie, czego mu potrzeba. Jezus mówi nam, że w modlitwie powinno towarzyszyć nam głębokie przeświadczenie, że rozmawiamy z Bogiem, który wszystko wie, przed którym niczego nie da się ukryć.

 

Chrystus uczy nas dziś modlitwy Ojcze nasz. Modlitwa ta jest prosta i szczera. Nie jest zbiorem magicznych słów i formułek. Nie jest też sposobem informowania Boga o naszych pragnieniach i potrzebach. Modlitwa Pańska harmonijnie łączy wielką Bożą przyszłość ze sprawami przyziemnymi, codziennymi. Kościół od początku otaczał ją wielkim szacunkiem.

 

Vladimir Ghika, filozof i katolik, który zmarł w 1954 r. w więzieniu komunistycznym w Rumunii, zauważył, że wielu chrześcijan nie zdaje sobie nawet sprawy ze znaczenia wezwania Ojcze.

„Dlatego choć mówią: Ojcze nasz, myślą o czymś innym, opierając się na swych ludzkich cechach. Myślą: nasz Sędzio, który zasiadasz na trybunale; nasz Dostawco, który wystawiasz faktury; nasza pierwsza Przyczyno, której jesteśmy niczym więcej, jak skutkiem zagubionym gdzieś daleko; nasz najwyższy Nauczycielu, przed którym jesteśmy zaledwie prochem; nasz Towarzyszu, z którym walczymy o coś więcej niż wolność, i można by tak dalej wymieniać różne inne nieciekawe myśli”. I dzieje się tak, że choć mamy w Jezusie niedościgłego Nauczyciela modlitwy i życia, wielu chrześcijan nie wzbija się zbyt wysoko, a ich błagania nie przenikają wraz z Jezusem do nieba, lecz – mówiąc słowami proroków zanudzają jedynie uszy Boga, będąc nafaszerowane arogancją i egoizmem.

 

 

Spróbujmy, przynajmniej co jakiś czas odmówić tę modlitwę w taki sposób, by dłużej zatrzymać się nad każdą prośbą, nawet nad każdym słowem, dokładniej wniknąć w treść. Zapytajmy też siebie, jaki oddźwięk wywołuje ona w naszym życiu.

 

 

 

Rozważania (kazania-homilie): Wtorek pierwszego tygodnia Wielkiego Postu

o. Jarosław Krwaczyk CSsR  (28 luty 2012 rok)

o. Andrzej S. Wodka CSsR  (19 lutego 2013 rok)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (11 marca 2014 roku)

o. Jan Rzepiela CSsR – senior  (25 lutego 2015 roku)

o. Marian Krakowski CSsR  (16 lutego 2016 roku)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (07 marca 2017 roku)

o. Marcin Zubik CSsR  (20 lutego 2018 roku)

o. Łukasz Baran CSsR  (12 marca 2019 roku)

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Przełożony domu zakonnego, prefekt Tirocinium Pastoralnego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów w Lublinie
oraz wykładowca homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie – Lublin