Środa piątego tygodnia Wielkiego Postu

Środa, 01 kwietnia 2020 roku, V tydzień Wielkiego Postu, Rok A, II

Kiedy czytam dzisiejsze czytania mszalne, mam wrażenie, że słowem, które spaja je w jedno jest słowo wolność. Jedną z podstawowych wartości na jakiej nam ludziom najbardziej zależy – jest właśnie: wolność. Tę wartość bardzo sobie cenimy. Jej utrata doskwiera każdemu człowiekowi. Nie zależnie od tego w jakich czasach żyjemy – pragniemy być wolni. To znaczy, chcemy móc wybierać, decydować o sobie samym. Wielu ludzi w przeszłości, ale także i dziś za wolność oddawało swoje życie. Wolności pragnie przede wszystkim młodzież, która nie znosi wydawanych im poleceń, która buntuje się przeciw: autorytetom, rodzicom, nauczycielom, społeczeństwu.

Wolność można rozpatrywać w dwóch aspektach.

Pierwszy zewnętrzny lub fizyczny. Dziś każdy z nas, mniej lub bardziej doświadcza ograniczenia tej wolności. Jest to szczególnie dotkliwe, gdyż nie możemy poruszać się po ulicach naszych miast i wsi. Każdy z nas może zobaczyć z okna swojego mieszkania smutny widok – puste chodniki, bez przechodniów, którzy jeszcze do niedawna, zawsze gdzieś biegli, za czymś gonili, gdzieś się śpieszyli. Możemy zobaczyć puste ulice bez samochodów, bez korków i nerwów, że nie zdążymy do pracy, szkoły, urzędu. Dziś nie możemy swobodnie udać się do miejsc, tak zwyczajnych jak kościół, park, kino, czy teatr. Chwilowo utraciliśmy tę możliwość. W tych dniach nie możemy się spotykać ze znajomymi czy przyjaciółmi – naturalnie rozumiemy, że to ograniczenie, choć trudne, koniecznym jest dla naszego i innych bezpieczeństwa. Musimy pozostawać w domach i mieszkaniach, rezygnując dobrowolnie z naszego prawa wolności zewnętrznej.

Drugim aspektem w którym możemy rozpatrywać wolność jest jej charakter wewnętrzny, lub lepiej powiedzieć duchowy. Tego nie można nam łatwo odebrać, przez ograniczenie poruszania się. Nikt nie zabroni mi myśleć jak chcę i o czym chcę. W moich marzeniach wciąż mogę podróżować dokądkolwiek zechcę – wystarczy, że zamknę moje oczy. Dlatego właśnie wielu więźniów w obozach koncentracyjnych wewnętrznie pozostawało wciąż wolnymi – tego nikt im nie mógł odebrać.

Kiedy zatem tracimy wolność wewnętrzną – duchową?

Paradoksalnie sami ją sobie odbieramy przez nasze kompleksy i przez lęk: „co inny o nas pomyślą?”, lub co gorsza, „co o nas powiedzą?”. Wszyscy biomy się, że zostaniemy wytknięci palcami, że za naszymi plecami, ktoś powie szeptem: „czy słyszał Pan…, czy słyszała Pani…?”. Ten lęk, że zostaniemy ocenieni, że ktoś zasugeruje, że nie pasujemy do środowiska w pracy, w szkole, na dzielnicy. Boimy się, że ktoś na ośmieszy…

Rosyjski pisarz Fiodor Dostojewski napisał kiedyś: „jedyna wolność to zwyciężyć siebie”. Dziś kiedy czytamy księgę proroka Daniela i tę przepiękną historię męczeństwa: Szadraka, Meszaka i Abed-Nego – zachwyca mnie ich poczucie wolności wewnętrznej, choć ich ręce i nogi były zewnętrznie skrępowane przez więzy – jednak ich dusze pozostawały wolne. Ile odwagi i wolności potrzeba, aby łatwo nie ulec pokusie postępowania tak jak inni, bo to prostsze i wygodniejsze – choć nie odpowiednie i sprzeczne z sumieniem. Ile odwagi kosztuje powiedzieć – ja tak nie będę robił, bo to nie uczciwe. Ja nie będę kradł. Ile odwagi potrzeba, by wśród kolegów powiedzieć – dziękuję nie palę, nie piję, nie biorę… Ile odwagi wreszcie potrzeba, aby stanąć po stronie kogoś, kto jest obmawiany, lub wyśmiewany. Ile odwagi dziś trzeba, aby stanąć w obronie tego, w co się wierzy. Ile odwagi potrzeba, aby dać świadectwo prawdzie…

Podziwiam Szadraka, Meszaka i Abed-Nego za te słowa: Nie musimy tobie, królu, odpowiadać w tej sprawie. Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu! Jeśli zaś nie, wiedz, królu, że nie będziemy czcić twego boga ani oddawać pokłonu złotemu posągowi, który wzniosłeś… Oni nie krzyczą do Boga: musisz! musisz nas uratować!, lecz jeśli chcesz.., – to Jego rzecz i nic nam do tego. Niech się dzieje Jego wola. Naszym zadaniem jest pozostać mu wiernym. Tak może powiedzieć tylko człowiek prawdziwie wolny. Św. Siostra Faustyna w dzienniczku zapisała: Jestem zupełnie spokojna, bo wiem, że rzeczą Oblubieńca – jest myśleć o mnie.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii przypomina nam, że sami możemy dać się zamknąć w niewoli – w więzieniu, które jest o wiele gorsze niż słynne Alcatraz. Tym więzieniem jest grzech, który ogranicza naszą wolność. Każdy grzech śmiertelny zrywa łączącą nas z Bogiem więź i zamyka nas szczelnie na Boga i relację z nim, na drugiego człowieka w końcu na nas samych – każda z tych płaszczyzn zostaje zraniona i ogołocona z miłości. Do tego dochodzą wyrzuty sumienia, poczucie winy i rezygnacji, bo przecież już tysiąc razy próbowałem i zawsze to samo, ten sam grzech znów upadnę. To przyciska do ziemi i nie pozwala nam zaczerpnąć powietrz otwartymi ustami. To sprawia, że czujemy się obciążeni. Jak bardzo cierpią osoby, które popadły w grzech, który stał się ich nałogiem – one próbują, walczyć, chcą się wyrwać „z sidła ptasznika”, lecz nie potrafią, utknęły i cierpią. Jak bardzo boli wstyd, kiedy idziemy do spowiedzi. Wile razy widziałem osoby czekające w kolejce do konfesjonału – jakieś takie nerwowe, bały się tego, co ksiądz sobie o nich pomyśli, co powie, czy nie oceni, nie oskarży czy nie wytchnie palcem…

Ksiądz nie zrobi tego wszystkiego z kilku powodów: to Jezus za mnie i za Ciebie umarł na drzewie krzyża, a on nie wytykał palcami. To w sakramencie Pokuty i Pojednania sam Jezus odpuszcza Ci grzechy – za darmo, ale On wymaga od Ciebie i ode mnie tylko jednego abyśmy trwali w jego nauce i prawdziwie byli Jego uczniami. On – Jezus daje nam obietnicę, że wówczas poznamy prawdę, a ona nas wyzwoli. Kiedy czynimy rachunek sumienia poznajemy prawdę, często, tę bolesną. Poznajemy prawdę o nas samych o naszym życiu i o miłość, a raczej o jej braku.

Jezus chce, abyśmy w konfesjonale stanęli w prawdzie o nas samych, abyśmy się przyznali najpierw przed sobą samym do grzechów, które popełniliśmy – czasami to, to właśnie boli najbardziej, że oczekiwania jakie mamy wobec nas samych, nijak nie pasują do obrazu jaki sobą w tym momencie sobą reprezentujemy. I sami się sobą rozczarowujemy. Bóg patrzy na nas inaczej. On patrzy na nas z miłością i chce nas przyjąć i przygarnąć takich, jakimi w tym momencie naszego życia jesteśmy. On nigdy się nie nudzi okazywaniem nam miłosierdzia, to my mamy problem, aby o nie po raz kolejny poprosić.

Wiele razy sam czułem niesamowitą wolność i radość, gdy odchodziłem od kratek konfesjonału, czułem się jakbym zrzucił z siebie ogromny ciężar. Poczułem się jakbym wyszedł na wolność, na światło dzienne z jakiejś ciemnej, wilgotnej i zatęchłej piwnicy. Wiele razy widziałem ludzi, którzy z radości doświadczonego przebaczenia w tym wyjątkowym sakramencie wręcz wybiegali w podskokach z konfesjonału.

„Jedyna wolność to zwyciężyć siebie”, każdego dnia na nowo.

Rozważania (kazania-homilie): Środa piątego tygodnia Wielkiego Postu

o. Edmund Kowalski CSsR (28 marca 2012 rok)

o. Paweł Drobot CSsR (20 marca 2013 rok)