Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana – święto - Homilie Rok A 2019/20

Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana – święto

Czwartek, 04 czerwca 2020 roku, IX tydzień zwykły, Rok A, II

Wprowadzone w Kościele powszechnym w 2013 roku Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, miało się stać inspiracją do wzmożonej modlitwy całego Kościoła za jego pasterzy, a jednocześnie przywoływać wzór Chrystusa-Kapłana tym, którzy uczestniczą w Jego kapłaństwie służebnym, oraz przypomnieć wszystkim wiernym o ich uczestnictwie w kapłaństwie powszechnym.

W pierwszym czytaniu widzieliśmy dzisiaj Abrahama, który był zdolny poświęcić swojego syna Izaaka i złożyć go Bogu w ofierze. Bóg wypróbował Abrahama i widząc jego wiarę, nie pozwolił na to, by Izaak został złożony w ofierze. Natomiast sam nie oszczędził swojego Syna, który na krzyżu ofiarował siebie za każdego człowieka. To do Jezusa można odnieść słowa dzisiejszego psalmu, którego refren brzmi: Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę. Chrystus posłuszny aż do śmierci sam stał się ofiarą przebłagalną. Ważne tutaj jest słowo ofiara. Nikt Go nie zmuszał do tego czynu, lecz On sam w wolnym akcie swojej woli ofiarował samego siebie. Sam tuż po ustanowieniu w Wieczerniku sakramentów kapłaństwa i Eucharystii oddaje się w ręce oprawców, by swoje życie oddać na okup za wielu.

W Ewangelii mogliśmy obserwować wewnętrzną walkę Jezusa bojącego się tej okrutnej męki, proszącego Ojca, aby zabrał od Niego ten kielich. Jednak od razu zaznacza, że najważniejsza jest wola Ojca. Taki jest ten Najwyższy Kapłan – oddaje całego siebie Bogu, poświęca się całkowicie ludziom, jest posłuszny aż do śmierci. To, co Go motywuje, to miłość. Kocha Boga i kocha ludzi tak bardzo, że jest nawet w stanie przejść przez okrutną mękę i śmierć.

Wszyscy potrzebujemy wzorców – nawet księża, którzy są pasterzami Ludu Bożego. Często modląc się za kapłanów czy za powołanych do kapłaństwa, wspominamy, żeby byli kapłanami na wzór Jezusa Chrystusa Najwyższego Kapłana. I to jest ważne, by mieć przed sobą wzór kapłana, pasterza, duszpasterza. Dlatego cieszę się, że jest takie święto, które mnie, księdzu, przypomina o tym, że mam wzór kapłaństwa, poświęcenia się dla Boga i ludzi. Wiadomym jest, że żaden człowiek, nawet najbardziej święty, nie jest w stanie zrobić tyle, co Jezus, że On jest wzorem niedoścignionym. Jednak trzeba mieć ideał, trzeba mieć przed oczyma cel, do którego zmierzam. To jest ważne. Stawać się Jezusem dla innych podczas Eucharystii, dawać Jego nadzieję, przebaczenie w konfesjonale i karmić ludzi Jego słowem. To nadaje sens byciu księdzem. Spalać się dla Boga i ludzi, tak jak On. Ofiarować swoje życie w tej służbie, jaką jest kapłaństwo i czuwać na modlitwie, tak jak On w dzisiejszej Ewangelii przed swoim najważniejszym zadaniem – Odkupieniem.

Benedykt XVI w napisanej razem z kard. Sarahem książce „Z głębi naszych serc” tak pisze:

„Kapłan musi być tym, który czuwa. Musi być czujnym, gdy nastają siły zła. Musi czuwać, żeby świat był wrażliwy na Boga. Musi być tym, który stoi niezłomny w obliczu nurtów epoki. Nieugięty w prawdzie. Nieugięty w czynieniu dobra. Bycie przed Panem zawsze musi być w najgłębszym sensie występowaniem w imieniu ludzi przed Panem, który z kolei wstawia się za nami u Ojca. I musi być wzięciem na siebie odpowiedzialności za Niego, Chrystusa, Jego słowo, Jego prawdę, Jego miłość. Kapłan musi być prawy, nieustraszony i dla Pana znosić również zniewagi”.

Taki jest Najwyższy Kapłan Jezus Chrystus. Przeżywając dzisiejsze święto, módlmy się, aby nasi pasterze byli właśnie tacy.