Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto - Homilie Rok A 2019/20

Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto

Środa, 28 października 2020 roku, XXX tydzień zwykły, Rok A, II

Po raz kolejny w naszym życiu wsłuchujemy się dzisiaj w scenę powołania dwunastu apostołów. Było to wydarzenie bardzo ważne w całej historii zbawienia. Oto bowiem Jezus powołuje tych, którzy po zesłaniu Ducha Świętego, będą kontynuowali rozpoczętą przez Niego misję, będą prowadzili Jego Kościół – wspólnotę wierzących. Przypomina nam to św. Paweł w liście skierowanym do wspólnoty Kościoła w Efezie: Jesteście zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.

Wśród owych apostołów chcemy dziś zauważyć w sposób szczególny dwóch z nich: Szymona Gorliwego i Judę Tadeusza. To oni przez gorliwe i odważne głoszenie Ewangelii zaprowadzili wielu do Chrystusa. Warto więc dzisiaj, w ich święto, na nowo podjąć refleksję nad tym, co znaczy być apostołem Jezusa we współczesności.

Być apostołem Jezusa to znaczy być człowiekiem modlitwy. Przykładem gorliwej i konsekwentnej modlitwy jest dla nas sam Jezus. Czytamy: Wszedł na górę, aby się modlić i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Jakże wielu z nas ma problem ze swoją modlitwą. Czasem tłumaczymy się sami, że mamy za mało czasu, dużo pracy, trzeba w domu posprzątać, zakończyć ważny projekt, spotkać się z drugim człowiekiem. Zawsze znajdzie się jakaś wymówka. Tymczasem modlitwa pomaga nam spotkać się z Bogiem, wejść z Nim w osobową relację. Papież Benedykt XVI w swojej encyklice Deus caritas est pisze:

„Modlitwa, jako sposób czerpania wciąż na nowo sił od Chrystusa, staje się całkiem konkretną koniecznością. Kto się modli, nie traci czasu, nawet jeśli wszystko wskazuje na potrzebę pilnej interwencji i skłania jedynie do działania (...). Błogosławiona Teresa z Kalkuty jest wymownym przykładem, że czas poświęcony Bogu na modlitwie nie tylko nie szkodzi skutecznej i operatywnej miłości bliźniego, ale w rzeczywistości jest jej niewyczerpanym źródłem” (DCE, 36).

Musimy sobie więc jasno powiedzieć, że bez modlitwy nie można poznać Boga ani nie da się zdobyć sił potrzebnych do autentycznego życia chrześcijańskiego.

Dalej, być apostołem to znaczy być głosicielem Ewangelii. Apostołowie, którzy po zesłaniu Ducha Świętego poszli głosić Ewangelię, przygotowywani byli do swojej posługi przez trzy lata wsłuchiwania się w słowa swojego Mistrza Jezusa. W ich sercach musiała dokonać się całkowita zmiana myślenia, swoiste nawrócenie, by dalej mogli iść i głosić – już sami w imię Jezusa – Ewangelię tam, gdzie Bóg ich pośle. I czynili to z wielką odwagą i gorliwością, często kończąc swoje życie męczeństwem. Tak samo dzisiaj potrzeba odważnych głosicieli Ewangelii. Przez sakrament święceń w sposób szczególny są zobowiązani do tego biskupi, prezbiterzy i diakoni. Również każdy ochrzczony zobowiązany jest do tego na mocy przyjętego sakramentu chrztu świętego. Papież Franciszek w Evangelii gaudium naucza:

„Każdy członek Ludu Bożego stał się uczniem, misjonarzem. (...) Jest misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie” (EG 120).

Chciejmy więc poznawać, co Bóg mówi nam na kartach Pisma św. i nieść Dobrą Nowinę do naszych rodzin, do środowiska pracy i wszędzie tam, gdzie Pan Bóg nas zaprowadzi.

I w końcu, być apostołem znaczy być świadkiem Jezusa. A więc naśladować słowa i życie Jezusa w swoim osobistym życiu. Bo świadek Chrystusa to przede wszystkim ktoś, kto żyje Jezusem Chrystusem. Być świadkiem, to znaczy potwierdzać swoje słowa, konkretnymi czynami. Dlatego potrzeba dzisiaj, aby wobec ludzi religijnie obojętnych, a nawet wrogo nastawionych do Kościoła dawać świadectwo o swojej wierze. Potrzeba, aby dzisiaj głosić poglądy przeciwne do obowiązującej politycznej poprawności. Potrzeba, aby dzisiaj tak jasno i konkretnie przez swoje codzienne życie pokazywać, jak bycie uczniem Jezusa mnie przemienia, czyni mnie lepszym człowiekiem.

Kościół jest zakorzeniony w nauczaniu apostołów, autentycznych świadków Chrystusa. Ma również świadomość tego, że jest posłany przez Jezusa, aby i dzisiaj głosić Ewangelię. Chciejmy więc wzrastać w naszym życiu modlitwy, naszym życiu Ewangelią i dawajmy prawdziwe świadectwo naszej wiary – na wzór świętych patronów dzisiejszego dnia.