Świętego Andrzeja, Apostoła – święto - Homilie Rok A 2019/20

Świętego Andrzeja, Apostoła – święto

Poniedziałek, 30 listopada 2020 roku, I tydzień Adwentu, Rok B, I

Św. Andrzej – pewnie większości z nas imię tegoż apostoła kojarzy się z andrzejkami, czyli wieczorem wróżb odprawianych w nocy z 29 na 30 listopada. Być może innym postać św. Andrzeja kojarzy się z licznymi przysłowiami ludowymi powiązanymi z jego imieniem. Z kolei zmotoryzowani wiedzą doskonale, że to krzyż św. Andrzeja informuje nas i zachęca do zachowania bezpieczeństwa i ostrożności, gdy zbliżamy się do przejazdu kolejowego.

Tymczasem za imieniem św. Andrzeja, kryje się o wiele głębsze przesłanie – przesłanie wiary, która ma zaowocować w naszym życiu żywą relacją z Jezusem Chrystusem. Przyjrzyjmy się więc w to dzisiejsze wspomnienie liturgiczne postaci św. Andrzeja i przesłaniu, jakie nam niesie.

Pierwszy powołany – tak możemy powiedzieć o św. Andrzeju po lekturze Ewangelii św. Jana. Był człowiekiem poszukującym, który podzielał nadzieje Izraela, który chciał z bliska poznać słowo Boga. Był prawdziwie człowiekiem wiary i nadziei. To on, jako uczeń Jana Chrzciciela, odkrył w swoim sercu, że Jezus jest tym, który miał przyjść. Odkrył, że jest On Mesjaszem, Barankiem Bożym, na którego wskazał Jan. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego (por. J 1, 39).

Prowadzący innych do Chrystusa. Andrzej bardzo szybko stał się prawdziwym apostołem Chrystusa. I choć jako pierwszy powołany nie odgrywał później najważniejszej roli w gronie apostołów, to od początku wierzył w to i doskonale wiedział, że musi innych prowadzić do Chrystusa. To on przyprowadził do Jezusa swojego brata Szymona, a potem, podczas trwania jego misji apostolskiej, przyprowadził do Jezusa wielkie rzesze ludzi. «Znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: «Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas» – to znaczy: Piotr (por. J 1, 41-42).

Gorliwy apostoł aż do śmierci męczeńskiej. W Ewangelii i całym Nowym Testamencie nie znajdziemy dużo więcej informacji o św. Andrzeju. Wiemy, że był rybakiem, bratem Szymona Piotra, uczniem Jana Chrzciciela a potem apostołem Chrystusa. Andrzej był przy boku Pana, gdy dokonywał On pierwszego cudu w Kanie Galilejskiej. Andrzej był tym, który przedstawiał Jezusowi prośbę Filipa o dopuszczenie pogan, aby i oni mogli ujrzeć Pana.

Jednak o wiele większą, żywą pamięć o tym apostole zachowała tradycja Kościoła i literatura pozabiblijna. Według niej, po zesłaniu Ducha Świętego apostoł Andrzej udał się do dzikiej Scytii, położonej nad morzem Czarnym i Kaspijskim. Zdziałał tam wiele cudów – uzdrawiał chorych, uwalniał opętanych i wskrzeszał zmarłych. Po zasianiu ziarna Bożego słowa, przeniósł się do Kolchidy, Tracji, aż wreszcie dotarł do Patras w Grecji, gdzie założył gminę chrześcijańską. Jest uważany za apostoła Wschodu. Dla prawosławnych św. Andrzej jest jednym z najważniejszych świętych – nazywają go również apostołem Słowian.

O wierności do końca Jezusowi Chrystusowi mówi nam zawarty w apokryfach opis jego męczeńskiej śmierci: „O święty, najdroższy, upragniony krzyżu, zabierz mnie stąd i oddaj Panu i Mistrzowi memu, aby mnie tak przyjąć raczył, jak mnie przez ciebie zbawił; po czym ucałował święty znak zbawienia i oddał się w ręce siepaczy”.

Jego śmierci na krzyżu, według tradycji, przyglądało się dwanaście tysięcy osób. Gdy zaś konał, pojawiła się nad nim zadziwiająca jasność. Po jego śmierci wielu ludzi się nawróciło i przyjęło wiarę w imię Chrystusa.

Prośmy dzisiaj św. Andrzeja apostoła, aby pomagał nam iść w naszym życiu za Jezusem z gotowością, by mówić o Nim tym, których spotykamy na drodze naszego życia, a przede wszystkim pielęgnować relację prawdziwej zażyłości z Chrystusem. Bo tylko w Nim możemy znaleźć ostateczny sens naszego życia i naszej śmierci.