Środa, 02 grudnia 2020 roku, I tydzień Adwentu, Rok B, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Jezus pokazuje się uczniom jako prawdziwie zatroskany o tych, którzy Go słuchają. Ale czy nie wydaje się nam dziwne, że dopiero po trzech dniach zauważa, że ludzie są głodni, że są zmęczeni i że mogą ustać w drodze do domu? Pewnie widział to i wcześniej, ale dlaczego nie reagował? Może czekał, aż Go poproszą o pomoc, może wystawiał ich na próbę? Przecież okazał im już to, po co do Niego przyszli. Uzdrowił chorych, okazał miłosierdzie, przebaczył winy… A tu jeszcze taki bardzo przyziemny problem jedzenia. O co naprawdę chodzi Jezusowi? Czy chodziło tylko o głód fizyczny?

 

Zapewne nie tylko. Współczesny człowiek nie tyle jest głodny chleba fizycznego, ile odczuwa inny głód i inne tęsknoty. Czasem potrzeba mu współczucia, czasem przebaczenia, czasem miłości i zrozumienia drugiego człowieka. Najczęściej jesteśmy głodni, ale lubimy oszukiwać się, że wszystko jest w porządku. Oszukujemy siebie, że jesteśmy syci, ale tak naprawdę jesteśmy głodni wielu rzeczywistości. Zapewne niewielu przyzna się, że brakuje im Chleba Eucharystycznego, czyli samego Jezusa. Zapewne trudno im będzie nawet określić bardziej precyzyjnie, czego im brak. Jednak Bóg doskonale to wie i chce wyjść do nas z pomocą. Oczekuje jednak naszej współpracy, naszego zaangażowania. Pyta tak samo, jak zapytał uczniów: co masz, abym mógł ci pomóc? Jezus pyta mnie osobiście: co masz, abym mógł to zwielokrotnić? Będąc wszechmogącym Bogiem, nie potrzebuje On niczego, by dokonać cudu rozmnożenia, ale chce, by człowiek dał coś od siebie. Tylko wtedy docenimy to, co Jezus zrobił dla nas. Poprzez ten cud Jezus pokazał swoim uczniom, że jeśli człowiek chce współpracować z Bogiem, to On uczyni o wiele więcej i pokaże swoją hojność.

 

Dzisiejszy człowiek jest głodny także prawdziwych wartości. Tyle mówi się o wolności od czegoś, ale nie mówi się o odpowiedzialności za drugiego.

 

Jakże często jesteśmy zadowoleni z siebie, ze swojego wygodnie i bezpiecznie uporządkowanego świata. Niestety, często ten porządek i to bezpieczeństwo stworzone przez nas nie współbrzmi z Bożym porządkiem. To świat dzisiejszego człowieka, który mówi, że wszystko od niego zależy i jest sam dla siebie panem życia i śmierci. A potem okazuje się, że w tym naszym świecie znaleźliśmy się na pustyni, gdzie do wszystkiego jest daleko. Do domu daleko, do sklepu daleko, do ukochanej osoby daleko, do przebaczenia sobie i innym daleko, do konfesjonału daleko. Jedynym sensownym powrotem z tej pustyni w naszym życiu jest zaufanie Jezusowi i skorzystanie z Jego pomocy. To On daje nam chleb, a właściwie daje nam siebie, byśmy mogli wrócić do normalności, do rodziny. Iluż to ludzi dopiero przez zawirowania związane z pandemią zrozumiało, czym jest dla nich rodzina, więź z bliskimi, praca. Iluż to nie mogło się nawet pożegnać z ukochaną osobą, która umierała odizolowana w szpitalu z powodu wirusa. Może i sami nie mogliśmy pojechać do najbliższych z obawy, by ich nie zarazić. Iluż to dopiero wtedy zrozumiało, jak daleko zapędziło się na pustynię, zapominając wziąć ze sobą ten Boski pokarm, by nie ustać w drodze.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Środa pierwszego tygodnia Adwentu

o. Mariusz Więckiewicz CSsR  (30 listopada 2011 roku, Rok B, II)

o. Waldemar Sojka CSsR  (05 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR  (04 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR  (03 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Stanisław Paprocki CSsR  (02 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Edmund Kowalski CSsR  (30 listopada 2016 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Makowski CSsR  (06 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Wacław Zyskowski CSsR  (05 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR  (04 grudnia 2019 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Kukła CSsR  (02 grudnia 2020 roku, Rok B, I )

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, sędzia Sądu Metropolitalnego w Krakowie, wykładowca prawa kanoniczego w
Wyższym Seminarium Duchownym w Tuchowie i DIRECOM Lugano (Szwajcaria) – Warszawa Warszawa