Środa, 24 lutego 2021 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok B, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

Co musiałoby się wydarzyć w moim życiu, abym np. pozostawił swoją rodzinną miejscowość i przeprowadził się na drugi koniec świata? Albo żebym przestał kibicować ulubionej drużynie piłkarskiej, żużlowej czy hokejowej? Co musiałoby się wydarzyć, żebym przerwał oglądanie bardzo interesującego serialu w połowie jego sezonu? Wreszcie, co musiałoby się wydarzyć, żebym odmienił swoje życie o 180 stopni? Po prostu, co musiałoby się stać, żebym się nawrócił?

 

 

Dla wielu takim bodźcem powodującym radykalne zmiany w życiu są narodziny dziecka, zawał, wiadomość o nieuleczalnej chorobie czy coś podobnego. Mocne i silne doświadczenie, które pomaga nam zrozumieć, że dotychczasowa piramida wartości była nieco błędnie skonstruowana i trzeba ją przewartościować. Dla mieszkańców Niniwy był to głos Jonasza.

 

Wielokrotnie spotkać można opinię, że gdybym doświadczył cudu, jak za czasów Jezusa, to na pewno wierzyłbym bez zachwiań. Jednak doskonale wiemy, że współcześni Jezusowi, którzy na własnej skórze doświadczali cudów, przeżywali wątpliwości, a nawet załamania w wierze. Nie sposób tu nie wymienić Piotra czy innych apostołów, którzy widzieli wskrzeszenia zmarłych, egzorcyzmy, jedli rozmnożony chleb, rozmawiali z oczyszczonymi trędowatymi, a nawet sami podobnych rzeczy dokonywali mocą imienia Jezusa, a w chwili zagrożenia uciekali, gdzie pieprz rośnie. Więc co ma spowodować moje nawrócenie?

 

Dzisiejsza liturgia słowa mówi nam właśnie o sile i wielkości słowa Bożego. To głoszenie nawrócenia przez Jonasza sprawiło, że Niniwa się nawróciła. Jonasz nie dokonał żadnego cudu, nie uczynił żadnego znaku na potwierdzenie swojej misji, nikogo nie uzdrowił, nie oczyścił z trądu ani nie nakarmił żadnego człowieka. Jedyne co robił, to głosił słowo nawrócenia – nie swoje słowo, ale słowo Boga. To jest klucz.

 

Przyjęcie słowa nie jako słowa ludzkiego, ale jak jest naprawdę, jako słowo Boga – jak mówi św. Paweł. Dla nas chrześcijan słowo Boże wraz z tradycją Kościoła stanowi podstawę wiary. Pytanie tylko, czy znamy te podstawy…

 

Jonasz był dla Niniwitów znakiem Bożej opieki i opatrzności. Choć sama Niniwa była miastem pogańskim, to wezwanie Jonasza zrobiło na tubylcach takie wrażanie, że nawet zwierzętom nakazano post.

 

 

Dziś, w kolejnym dniu Wielkiego Postu, jesteśmy zaproszeni do tego, aby wsłuchać się w słowo, ale oprócz tego, żeby go słuchać, to żeby mu jeszcze uwierzyć. Bóg daje nam swoje słowo, aby było dla nas nieustannym wezwaniem do nawrócenia. Może być tak, że nie potrafisz odczytać tego wezwania, albo nie umiesz na nie odpowiedzieć, bo grzech tak cię przygniata i tak już opanował twoje serce, że nie potrafisz. Proś Boga na modlitwie właśnie o to – o nawrócenie dla siebie, o usłyszenie słowa, które jak Niniwitom otworzy serce na nawrócenie i wezwanie do rozpoczęcia życia na nowo.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Środa pierwszego tygodnia Wielkiego Postu, Rok B, I

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (29 lutego 2012 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Wodka CSsR  (20 lutego 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (12 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Jan Rzepiela CSsR senior  (25 lutego 2015 roku, Rok B, I)

o. Marian Krakowski CSsR  (17 lutego 2016 roku, Rok C, II)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (08 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Marcin Zubik CSsR  (21 lutego 2018 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Baran CSsR  (13 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Zbigniew Bruzi CSsR  (04 marca 2020 roku, Rok A, II – Święto św. Kazimierza, królewicza)

o. Wacław Zyskowski CSsR  (24 lutego 2021 roku, Rok B, I )

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Redemptorysta Prowincji Warszawskiej Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, który obecnie pracuje jako duszpasterz
w Parafii Matki Bożej Królowej Polski (Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy) – Elbląg