Wtorek trzeciego tygodnia Wielkiego Postu

Wtorek, 09 marca 2021 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok B, I

Rosyjski pisarz Lew Tołstoj podał kiedyś definicję tego, na czym polega przebaczenie. Pisał:

„Przebaczyć to znaczy: nie mścić się, nie odpłacać złem za zło, to znaczy kochać”.

Słuchając dzisiejszej Ewangelii, w naszej głowie może rodzić się trudne pytanie. Bowiem Jezus nie tylko każe przebaczać temu, który wobec nas zawinił 7 razy, ale aż 77 razy. Czy w ogóle jest to możliwe, aby tyle razy przebaczać? Z życia wiemy, może nawet z własnego doświadczenia, jak niełatwo jest przebaczyć komuś jeden raz, a co dopiero przebaczać za każdym razem. Jednak na przebaczenie popatrzmy także z innej strony. Każdy z nas potrzebuje przebaczenia. I to przebaczenie od Boga otrzymuje. Św. Leon papież nawet pisał: „Nie staraj się zemścić, ty, który tak bardzo sam potrzebujesz przebaczenia”.

Przypowieść o nielitościwym słudze jest przykładem tego, do czego zdolny jest człowiek, który sam otrzymał przebaczenie, a innym nie potrafi przebaczyć. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na jeden ważny szczegół. Dłużnik był winien swemu panu dziesięć tysięcy talentów. Czyli ile? Jeden talent złota lub srebra ważył nieco ponad 34 kg. Zatem dziesięć tysięcy talentów to ok. 340 tysięcy kg złota. Stanowi to aż 340 ton. Aby jeszcze lepiej sobie to wyobrazić można przeliczyć to na współczesną wartość złota. Dzisiaj kilogram złota kosztuje ponad 150 tys. zł, więc 10 tys. talentów złota to 51 miliardów złotych! Niezależnie od tego, dług sługi zostaje skreślony.

Ale z tą łaskawością zderza się bezduszność i brak jakichkolwiek ludzkich odruchów. Z dziesięcioma tysiącami talentów złota zderza się kwota 100 denarów. Ile to jest? Kwota ta stanowi należność za sto dni pracy niewykwalifikowanego robotnika w ówczesnej Palestynie, czyli około 7 tysięcy złotych. Nie jest to taka całkiem nieznacząca kwota, ale w porównaniu do 51 miliardów złotych, które przed chwilą zostały darowane, jest właściwie niczym. Sługa nie jest jednak tak miłosierny, jak król. Żąda natychmiastowej spłaty zaciągniętego długu. Kiedy wiadomość o jego poczynaniach dochodzi do uszu króla, ten odpłaca dłużnikowi pięknym za nadobne. Wtrąca go do więzienia i żąda spłaty długu.

Jak to ma się do nas? Bóg przebaczył nam nasze grzechy. Jezus spłacił za nas dług, umierając na krzyżu. Dlatego i my winniśmy przebaczać naszym winowajcom. W końcu modlimy się o to codziennie w modlitwie „Ojcze Nasz”. Każdy z nas pragnie Bożego przebaczenia, dlatego naszym obowiązkiem jest przebaczać...

Biskup Antoni Długosz w jednej ze swoich książek przytacza zasłyszaną w radiu opowieść. Audycja radiowa nosiła tytuł „Sprawa o koguta”. Słyszymy w niej wypowiedzi dwóch zwaśnionych rodzin. Dodajmy, że sprawa znajdowała się już dłuższy czas na wokandzie sądowej. Autor reportażu najpierw jednej rodzinie postawił pytanie o możliwość pojednania. Usłyszał odpowiedź: „Do grobowej deski mu nie wybaczę!” Druga strona nie pozostawała dłużna w „życzeniach” w rodzaju: „Niech mu moja krzywda w gardle stanie…” i tym podobne. Ksiądz biskup, kończąc tę opowieść, wyraził żal, że redaktor nie zapytał obu stron o to, czy są chrześcijanami. Z pewnością padłaby odpowiedź twierdząca. I w tym miejscu warto jeszcze dopowiedzieć jedno pytanie. Czy chrześcijanin uporczywie odrzucający przebaczenie jest jeszcze godzien nazywać się chrześcijaninem?

Jak widzimy, człowiek zaślepiony zemstą nie jest w stanie przebaczyć. Jezusowa nauka jest całkowicie inna niż ludzka kalkulacja. Miłość chrześcijańska wymaga bowiem zmiany swojego myślenia. Aby było to możliwe, trzeba najpierw odrzucić to, co jest główną przeszkodą w przebaczeniu. Jest nią zemsta. Ktoś, kto idzie w swoim życiu w kierunku zemsty, nigdy nie będzie w stanie przebaczyć.

A dzięki przebaczeniu nie tylko zasłużymy na to, żeby nam Bóg przebaczył, ale może przebaczając kolejny raz, sprawimy też, że nasz winowajca zmieni swoje życie na lepsze. Dobrze o tym opowiada pewna historia przedstawiona w jednym z filmów o zdobywcach Dzikiego Zachodu. Jest tam przedstawiona następująca scena. Oto młody żołnierz z oddziału stacjonującego na terytorium Indian został któryś raz już z kolei przyłapany na pijaństwie. Gdy stanął przed komisją karną, przewodzący jej pułkownik zapytał winowajcy: „Co mam z tobą zrobić? Już kilkakrotnie zostałeś przyłapany na pijaństwie w czasie służby i za każdym razem zostałeś za to ukarany. Teraz już naprawdę nie wiem, co mam z tobą uczynić?” Rozmowie przysłuchiwał się młody kapitan, który zapytał: „Czy mogę sprawdzić akta tego żołnierza?” Pułkownik zezwolił na to. Po szybkim przestudiowaniu akt, kapitan oznajmił: „Jednego tylko nie próbowano w wypadku tego żołnierza. Nigdy temu żołnierzowi nie próbowano wybaczyć”. Po kilku minutach narady z oficerami, pułkownik zwrócił się do oskarżonego: „Poprzednio wiele razy byłeś karany za swoje pijaństwo, tym razem postanowiłem wymazać twoje przeszłe przestępstwa i wybaczyć ci. Jesteś wolny”. Winowajca jakby nie dowierzał słowom pułkownika. Ukrył swoją twarz w dłoniach i ciężkim krokiem opuścił salę. Od tego momentu stał się zupełnie innym człowiekiem. Nie tylko przestał pić, ale również był jednym z najlepszych i najbardziej zaufanych żołnierzy. Ta historia uczy nas, że najlepszą pomocą, aby ktoś zmienił swoje życie na lepsze, jest właśnie przebaczenie.

Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii nie są pięknym frazesem czy aforyzmem, ale zadaniem do wykonania dla prawdziwego chrześcijanina. Jezus mówił do swoich uczniów, abyśmy zawsze byli w stanie przebaczyć tym, którzy wobec nas zawinili, bo sami potrzebujemy przebaczenia. W naszym życiu bądźmy właśnie takimi uczniami Mistrza z Nazaretu, którzy nie tylko nie mają w sobie nienawiści, ale potrafią także zawsze przebaczać. Nawet 77 razy. Amen.

Kazania-homilie: Wtorek trzeciego tygodnia Wielkiego Postu

o. Jan Chaim CSsR (13 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Kazimierz Fryzeł CSsR (05 marca 2013 rooku, Rok C, I)

o. Zdzisław Stanula CSsR (25 marca 2014 roku, Rok A, II – Uroczystość Zwiastowania Pańskiego)