Czwartek, 25 marca 2021 roku, V tydzień Wielkiego Postu, Rok B, I

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego jest ważnym wydarzeniem w życiu Kościoła. Rzeczywiście wcielenie Syna Bożego jest główną tajemnicą wiary chrześcijańskiej, a Maryja zajmuje w niej pierwszorzędne miejsce. Jaki jest jednak sens tej tajemnicy? Jakie ma ona znaczenie dla naszego konkretnego życia?

 

 

Zobaczmy przede wszystkim, co oznacza wcielenie. W Ewangelii według św. Łukasza słyszeliśmy słowa anioła skierowane do Maryi: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1, 35). W Maryi Syn Boży staje się człowiekiem. W ten sposób spełnia się proroctwo Izajasza: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7, 14). Tak, Jezus, Słowo, które stało się Ciałem, jest Bogiem-z-nami, który przyszedł, aby zamieszkać pośród nas i dzielić naszą ludzką kondycję. Św. Jan apostoł wyraża to następująco: A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas (J 1, 14). Wyrażenie «stało się ciałem» wskazuje rzeczywistość ludzką najbardziej konkretną i namacalną. W Chrystusie Bóg naprawdę przyszedł na świat, wszedł w naszą historię, zamieszkał pośród nas, dzięki czemu spełniło się głębokie pragnienie istoty ludzkiej, aby świat był naprawdę dla człowieka domem. Natomiast kiedy Bóg jest odrzucany, świat staje się miejscem niegościnnym dla człowieka, niwecząc równocześnie prawdziwe powołanie stworzenia, które ma być przestrzenią dla przymierza, dla «tak» miłości między Bogiem a ludzkością, która Mu odpowiada. To uczyniła Maryja, jako pierwsza z wierzących, mówiąc Panu «tak» bez zastrzeżeń.

 

Dlatego rozważając tajemnicę wcielenia, skierujmy nasze oczy także ku Maryi, patrząc pełni zadziwienia, wdzięczności i miłości, jak nasz Bóg, wkraczając w świat, zechciał polegać na wolnej zgodzie jednego ze swych stworzeń. Dopiero kiedy Maryja odpowiedziała aniołowi: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego! (Łk 1, 38), od owej chwili odwieczne Słowo Ojca rozpoczęło swoje ludzkie istnienie w czasie. Wzruszające jest to, że Bóg nie tylko szanuje ludzką wolność, ale wydaje się jej potrzebować. Widzimy też, że początek ziemskiego życia Syna Bożego jest naznaczony podwójnym «tak» wobec zbawczej woli Ojca: «tak» Chrystusa i «tak» Maryi. Właśnie to posłuszeństwo Bogu otwiera bramy świata na prawdę, na zbawienie. W istocie Bóg nas stworzył jako owoc swej nieskończonej miłości. Dlatego życie zgodnie z Jego wolą jest drogą do poznania naszej prawdziwej tożsamości, prawdy naszego istnienia, podczas gdy odsunięcie się od Boga oddala nas od nas samych i pogrąża w próżni. Posłuszeństwo w wierze jest prawdziwą wolnością, autentycznym odkupieniem, pozwalającym nam zjednoczyć się z miłością Jezusa, naśladując Jego staranie, by dostosować swoją wolę do woli Ojca. Odkupienie jest zawsze tym procesem doprowadzania woli ludzkiej do pełnej jedności z wolą Bożą.

 

Dzisiaj wychwalamy Najświętszą Maryję Pannę za Jej wiarę i wraz ze św. Elżbietą mówimy: Błogosławiona [jest], która uwierzyła (Łk 1, 45). Jak mówi św. Augustyn, Maryja najpierw poczęła Chrystusa w swoim sercu przez wiarę, a następnie fizycznie w swym łonie; Maryja uwierzyła, i wypełniło się w Niej to, w co wierzyła. Dziewica Maryja ze względu na swoją niezastąpioną rolę w tajemnicy Chrystusa stanowi obraz i wzór Kościoła. Także Kościół, podobnie jak uczyniła to Matka Chrystusa, winien przyjąć w sobie tajemnicę Boga, który przychodzi, aby w nim zamieszkać. Misją Kościoła, żywego Ciała Chrystusa, jest przedłużanie na ziemi zbawczej obecności Boga, otwieranie świata na coś większego od siebie samego, na miłość i światło Boga.

 

Tajemnica wcielenia, w której Bóg staje się nam bliski, ukazuje nam również niezrównaną godność każdego ludzkiego życia. Dlatego w swoim planie miłości, począwszy od stworzenia, Bóg powierzył rodzinie opartej na małżeństwie najwyższą misję – ma być ona podstawową komórką społeczeństwa i prawdziwym Kościołem domowym. Pewni tego, szczególnie małżonkowie, powinni być, zwłaszcza dla dzieci, konkretnym i widzialnym znakiem miłości Chrystusa do Kościoła. Wszyscy potrzebują świadectwa wierności, jedności i zdolności do przyjęcia życia ludzkiego, zwłaszcza najbardziej bezbronnego i potrzebującego pomocy.

 

 

Zwiastowanie Maryi jest również naszym zwiastowaniem. Bóg przekazuje Maryi wielką tajemnicę, największy Dar, jaki może dać – swojego Syna. Ale również przekazuje Go nam i przez nas innym. Zachęcajmy się do wypełniania naszego zadania zasiewania w świecie słowa Bożego i podprowadzania wszystkich do przyjmowania prawdziwego pokarmu Ciała Chrystusa. Módlmy się do Pana, aby spotęgował naszą wiarę, aby uczynił ją czynną i owocującą w miłości.

 

 

 

 

 

Kazania-homilie:  Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

o. Marek Raczkiewicz CSsR  (25 marca 2011 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Szorc CSsR  (26 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Paweł Drobot CSsR   (08 kwietnia 2013 roku, Rok C, I)

o. Zdzisław Stanula CSsR  (25 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (25 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Stanisław Mróz CSsR  (25 marca 2015 roku, Rok B, I – Środa piątego tygodnia Wielkiego Postu)

o. Łukasz Listopad CSsR  (04 kwietnia 2016 roku, Rok C, II)

o. Tomasz Mular CSsR  (25 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Szorc CSsR  (09 kwietnia 2018 roku, Rok B, II)

o. Maciej Nowak CSsR  (25 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Paweł Mroczek CSsR  (25 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (25 marca 2021 roku, Rok B, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Wykładowca teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie oraz w Wyższym
Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie, rekolekcjonista sióstr zakonnych i księży – Kraków