Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto - Homilie Rok B 2020/21

Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto

Czwartek, 06 maja 2021 roku, V tydzień wielkanocny, Rok B, I

Różne są drogi prowadzące do Boga. Niekiedy są to drogi kręte, pełne trudnych wydarzeń. Jednak ważne jest, aby w poszukiwaniu Boga nie poddawać się.

To, co pomaga w odnalezieniu Boga, to wiara. Przykład tego dają nam patronowie dnia dzisiejszego - święci Filip i Jakub. Ich drogi do poznania Jezusa były różne. Jak podają Ewangelie, św. Filip najpierw był uczniem Jana Chrzciciela. Pochodził z Betsaidy. Jezus powołał Filipa w dzień po powołaniu Szymona i Andrzeja. Więcej o tym świętym mówi nam Tradycja. Według niej, Filip głosił Dobrą Nowinę w Grecji. Zginął śmiercią męczeńską za czasów cesarza Domicjana.

Święty Jakub Młodszy był zaś bratem św. Judy Tadeusza i prawdopodobnie także Szymona – również apostołów. Po zmartwychwstaniu Jezusa starał się umocnić w wierze pierwszych wyznawców gminy chrześcijańskiej. Po śmierci Jakuba Starszego stał się jego następcą. Między 45 a 49 rokiem Jakub napisał list do wiernych Kościoła narodowości żydowskiej. W nim wskazał praktyczne wskazówki dla pierwszych wyznawców Jezusa. W 62 roku Jakub został oskarżony o naruszenie prawa i skazany na ukamienowanie.

Apostoł Filip był świadkiem słów Jezusa, który mówił między innymi, że jest drogą. Dobrze wiemy, że tam, gdzie pojawił się człowiek, zaczęły powstawać drogi, które znaczyły ludzkie wędrówki. Przez to człowiek nieustannie gdzieś podąża, aby dotrzeć do wyznaczonego celu. Również nasza życiowa wędrówka powinna zmierzać w kierunku Boga. Dlatego dziś, we wspomnienie apostołów, którzy swoim świadectwem życia i męczeństwem wybrali drogę ku Bogu, warto pytać się, czy chodzimy takimi drogami, które może powoli, ale systematycznie przybliżają nas do tego celu, którego pragnie Bóg… Czy poruszamy się po tej drodze, którą jest Jezus?

Tylko droga, która prowadzi do Boga, jest drogą właściwą. W filmie gruzińskiego reżysera Tengiza Abutadze zatytułowanym „Pokuta”, którego akcja toczy się w czasach Związku Radzieckiego, jeden z bohaterów – komisarzy komunistycznych – chce zburzyć zabytkowy, pochodzący z IV wieku kościół Najświętszego Zbawiciela. Mimo protestów mieszkańców miasta, kościół zostaje wysadzony w powietrze, a jego obrońcy zesłani do łagrów. Film kończy się powracającym ciągle motywem kościoła. W jednej ze scen staruszka, która powróciła z łagru, pyta, czy jest tu ulica Zbawiciela. Gdy słyszy, że ta ulica została zamieniona na ulicę Lenina, zapytuje ponownie, czy prowadzi ona do kościoła. Słysząc odmowną odpowiedź, stwierdza: „Cóż to za droga, co nie prowadzi do kościoła?”.

Cóż to za droga, która nie prowadzi do Kościoła, Boga, wiary...? Czy ta droga może nas gdzieś doprowadzić? Dzisiejszy świat proponuje nam wiele dróg, które nie prowadzą do nieba, ale mają nam dać szczęście i radość. Niestety inna droga niż do Boga zawsze jest ślepą uliczką. Takimi drogami, które nie prowadzą do Boga, mogą być drogi, których kierunkowskazy prowadzą do niewiary, pustej przyjemności, materializmu czy pustej pychy.

Jedyną drogę do szczęścia wskazuje nam Jezus. On chce być twoją drogą, bo wie, że to dla ciebie najlepszy i najbezpieczniejszy kierunek twojego życia. I choć może odczuwasz w swoim sercu niepokój przed podążaniem drogą, która prowadzi do Boga, bo jest trudna i wymagająca, to pamiętaj o słowach Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca (J 14, 12).

Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14, 6). Te słowa to najpiękniejszy plan dla naszego życia. Jezus zaprasza nas, abyśmy poszli za Nim, bo On jest drogą. Tę ścieżkę życia wybrali patronowie dnia dzisiejszego. I choć ich droga do nieba wiodła przez prześladowania i męczeństwo, to ukazują nam, że warto trwać przy Jezusie, który jest drogą i prawdą, i życiem.