Świętego Łukasza, Ewangelisty – święto - Homilie Rok B 2020/21

Świętego Łukasza, Ewangelisty – święto

Poniedziałek, 18 października 2021 roku, XXIX tydzień zwykły, Rok B, I

„Pewien autor, opisując swoje nawrócenie, wspomina swojego dziadka i zastanawia się, jak by on zareagował, gdyby dożył współczesnych czasów:

«Wciąż tylko kręciłby z niedowierzaniem głową, mrucząc od czasu do czasu: Hm, hm, a więc to tak. Aż w końcu zadałby pytanie; tak jednoznaczne i tak bardzo dotykające sedna sprawy, że już nikt chyba nie ma odwagi go zadać. Zapytałby: Ale powiedz mi, czy ci ludzie zupełnie już stracili wiarę?»” (Peter Seewald, Kiedy znów zacząłem myśleć o Bogu).

W święto św. Łukasza, autora Ewangelii i Dziejów Apostolskich, może trzeba postawić sobie to pytanie i zastanowić się, jak przekazać to, co otrzymaliśmy, ludziom, których spotykamy i do których jesteśmy posłani. Patron dnia dzisiejszego na pewno będzie nam w tym pomocny.

Św. Łukasz (jego imię to zhellenizowana forma imienia łacińskiego Lucius – to znaczy: urodzony o świcie; gr. Loukas), który pochodził z Antiochii Syryjskiej, to człowiek wykształcony, zaznajomiony z ówczesną literaturą, o czym świadczy jego piękny język grecki, kronikarska dokładność informacji i umiejętność zdobywania źródeł czy powierzchowna znajomość judaizmu. Z zawodu był lekarzem. Najprawdopodobniej około roku 40 został wyznawcą Chrystusa. Około 50 r. po raz pierwszy spotkał św. Pawła i przyłączył się do niego jako uczeń. Najstarszą wzmiankę o św. Łukaszu zawiera List św. Pawła do Filemona, jak również List do Kolosan, a także Drugi list do Tymoteusza. Był razem z Pawłem w Rzymie, Grecji i Macedonii. Był jego najwierniejszym towarzyszem. Św. Paweł dał o Łukaszu piękne świadectwo: Gdy mię wszyscy opuścili (…), Łukasz sam jest ze mną (2 Tm 4, 11. 16). Według źródeł, św. Łukasz zmarł w Beocji (Grecja).

W Ewangelii według św. Łukasza ważnym tematem jest sprawa bogactwa i jałmużny. Zwróćmy na to uwagę, gdyż ten temat powtarza się co najmniej dziesięć razy. Najpierw pojawia się w nauczaniu św. Jana Chrzciciela, którego ludzie pytali: «Cóż więc mamy czynić?» On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni» (Łk 3, 10-11). Mamy tutaj podany pierwszy sposób co ma robić ktoś, u kogo coś jest. Inny sposób pokazany jest w powołaniu apostołów: I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim (Łk 5, 11), a także w powołaniu Lewiego (Mateusza): On zostawił wszystko, wstał i chodził za Nim (Łk 5, 28). Ten temat powtarza się w 14. rozdziale: Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem (Łk 14, 33). Stajemy się uczniami Chrystusa wtedy, gdy zrozumiemy, że to wszystko, co posiadamy, jest nam niepotrzebne. Ten temat znajdujemy także w 6. rozdziale: Daj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się zwrotu od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie! (Łk 6, 30-31). Inny sposób obiera „biznesmen” Zacheusz: Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie (Łk 19, 8). Można jeszcze przytoczyć spotkanie z bogatym młodzieńcem i refleksję Jezusa o bogactwie (Łk 18, 18-27).

To wezwanie do tych, którzy coś mają, by zastanowili się – chociaż będzie to tak trudne, jak przejście wielbłąda przez ucho igielne – co zrobić, by było możliwe wejście do królestwa niebieskiego. Mamy jeszcze przypowieść o nierozumnym bogaczu zakończoną słowami: «Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?» Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem (Łk 12, 21-22) oraz przypowieść o bogaczu i Łazarzu (Łk 16, 19-31). W przypowieściach tych bogaci nie robili niczego złego, ale dobrego także nie. I na koniec przypowieść o wyprawianiu przyjęcia: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych» (Łk 14, 12-14). Zdarzyło się wam przygotować takie przyjęcie?

Gdy rozważamy fragmenty pojedynczo łatwiej je nam przyjąć, ale zestawione obok siebie mogą nas zaskoczyć, tym bardziej, gdy uświadomimy sobie, że chodzi tutaj o moje bogactwo materialne, intelektualne i uczuciowe. Warto zrobić sobie rachunek sumienia, czy moje serce należy do Boga, czy jest gdzieś indziej: Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze (Łk 12, 32-33). Tutaj zbliżamy się do tego, co stanowi sedno nauczania Jezusa: nie chodzi o to byśmy sprzedawali wszystko, co u nas jest, ale by bogactwo nasze było tam, gdzie jest nasze serce.

Dante określił Łukasza „historykiem łagodności Chrystusowej”. Ale gdy zagłębimy się w Ewangelię według św. Łukasza, zobaczymy, że nie umniejsza on wymagań, jakie stawia Jezus tym, którzy chcą być Jego uczniami.

Może dzisiaj trudno nam być przekonywującymi dla współczesnego świata, bo zboczyliśmy z dróg, którymi chce nas prowadzić Jezus? Niech św. Łukasz dopomoże nam odnowić naszą wiarę.