Niedziela, 31 października 2021 roku, XXXI tydzień zwykły, Rok B, I

 

 

 

CZYTANIA

Homilia do Łk 19, 1-10

 

 

 

 

Wspominamy dzisiaj liturgiczną rocznicę poświęcenia kościoła własnego. Od tego czasu w naszym kościele rozpoczęło się uroczyste sprawowanie kultu: udzielanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, a także gromadzenie się wiernych na osobistą i wspólną modlitwę. Dzisiaj pragniemy popatrzeć z wdzięcznością na przeszłość i objąć naszą modlitwą wszystkich, którzy stali u początku powstania tej świątyni: duszpasterzy i wszystkich parafian, którzy w jakikolwiek sposób – modlitwą, cierpieniem, materialnym darem czy ofiarną pracą – przyczynili się do jej powstania. Mamy stosowną okazję, by szczerze podziękować Bogu za nasz kościół, w którym gromadzimy się na sprawowanie tajemnic wiary, w którym doświadczamy tajemnicy Boga żyjącego wśród nas i w nas. Uwielbiajmy więc Boga w tym domu, w którym gromadzimy się i czujemy się jak jedna rodzina zebrana wokół Chrystusa, obecnego pośród nas. Dziękujmy za to szczególne miejsce, na które dniem i nocą są zwrócone oczy Pana. Pełni dumy, zachwytu i wdzięczności wołajmy: Jak miła, Panie, jest świątynia Twoja.

 

Przy tej okazji warto podkreślić, że zanim pojawił się ten kościół jako miejsce modlitwy, w którym możemy się wspólnie gromadzić, w sercach ludzi tętniło życie Kościoła duchowego. Nasza dzisiejsza obecność w tym miejscu jest potwierdzeniem świadectwa życia chrześcijańskiego naszych duchowych rodziców, czyli wszystkich, którzy przyczynili się do naszej obecności tutaj, którzy przyczynili się do wzrostu naszej wiary, którą wyrażamy m.in. poprzez uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii. Ci duchowi rodzice to wszyscy, których wiara stała się fundamentem naszej relacji z Bogiem. Ale dzisiaj, mając dar wiary w swoich rękach, stajemy przed pytaniem: co dalej stanie się z tą wiarą?

 

Czytania liturgiczne, których dziś słuchamy, skupiają naszą uwagę na świątyni, w której przebywa Bóg. Prorok Ezechiel został uniesiony przez Ducha do świątyni, w której usłyszał głos: Synu człowieczy, to jest miejsce mojego tronu, miejsce podstawy mych słów, gdzie chcę na wieki mieszkać pośród Izraelitów (Ez 43, 7). W Ewangelii według św. Jana Jezus podkreśla: Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki (J 10, 28). Zaś św. Piotr w swoim liście twierdzi, że: Wy jesteście żywymi kamieniami duchowej świątyni, by stanowić święte kapłaństwo dla składania duchowych ofiar (...). Wy jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (1 P 2, 5. 9).

 

Katechizm przypomina o naszej wspólnej odpowiedzialności za Kościół jako naszą wspólnotę wiary, bowiem Kościół to ty i ja – to my. Dzisiaj w naszych rękach złożony jest dar Kościoła – duchowej budowli. Jednak patrząc na aktualną rzeczywistość Kościoła, zwłaszcza na zachodzie Europy, uświadamiamy sobie, jak bardzo smutny jest kościół pusty.

 

Warto więc przywołać słowa św. Pawła: Jesteście uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą (…). Niech każdy jednak baczy na to jak buduje (…). Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga (…). Świątynia Boga jest święta i wy nią jesteście (1 Kor 3). To słowo daje nam Pan Bóg, przypominając twoją i moją godność, a jednocześnie nasze wspólne zadanie budowania Kościoła wśród ludzi.

 

Otwierajmy się więc na kreatywną współpracę, zaangażujmy się w konstruktywną rozmowę, wysłuchajmy siebie nawzajem i stańmy w prawdzie, by rzeczywiście wspólnie zawalczyć o nasze zbawienie, ale także o zbawienie kolejnych pokoleń ludzi. W ramach przeżywania i włączenia się w proces Synodu to zaproszenie staje się jeszcze bardziej konkretne i mocne. Daje nam szansę odpowiedzialnego włączenia się w życie naszej wspólnoty wierzących tak, byśmy potem patrząc na życie religijne swoich najbliższych mieli poczucie, że naprawdę zrobiliśmy wszystko, aby podprowadzić ich do spotkania z Bogiem. Czas jest niepowtarzalny i nasze dzisiejsze zaniedbania, obojętność czy milczenie mogą zagrażać naszemu zbawieniu. Kiedy poczujemy się w Kościele jak w naszym domu i staniemy się za niego prawdziwie odpowiedzialni, wtedy rzeczywiście Kościół będzie dla nas bliską rzeczywistością. Nasza miłość do Kościoła na co dzień powinna przekładać się na nasze osobiste zaangażowanie w życie konkretnej wspólnoty parafialnej poprzez uczestnictwo w niedzielnej Mszy św., troskę o utrzymanie kościoła, aktywny udział w życiu wspólnot i ruchów religijnych.

 

Bóg chce zamieszkać i rzeczywiście mieszka w świątyni, jaką jest każdy wybudowany kościół. Ale Bóg pragnie też zamieszkać w ludzkich sercach. Chce, byśmy byli dla Niego prawdziwym mieszkaniem, byśmy świadomie stawali się Jego świątynią. Tylko wtedy będzie to mieszkanie miłe dla Pana, gdy ta świątynia będzie żywa, będzie zbudowana z ludzi, dla których Bóg to Osoba, to Ojciec, który nas kocha i przez swojego Syna Jezusa Chrystusa ofiaruje nam zbawienie. Oby każdy z nas stał się prawdziwym czcicielem, a przez to rodził do wiary tych, którzy tego świadectwa potrzebują.

 

 

 

 

 

 

 

Kazania-homilie: Rocznica poświęcenia kościoła własnego – XXXI niedziela zwykła

o. Ryszard Hajduk CSsR  (30 października 2011 roku, Rok A, I)

o. Jan Chaim CSsR  (28 października 2012 roku, Rok B, II)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (27 października 2013 roku, Rok C, I)

o. Marcin Zubik CSsR  (26 października 2014 roku, Rok A, II)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (25 października 2015 roku, Rok B, I)

o. Edmund Kowalski CSsR  (30 października 2016 roku, Rok C, II)

o. Rafał Nowak CSsR  (29 października 2017 roku, Rok A, I)

o. Stanisław Paprocki CSsR  (28 października 2018 roku, Rok B, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (27 października 2019 roku, Rok C, I)

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (25 października 2020 roku, Rok A, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (31 października 2021 roku, Rok B, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów obecnie, Przełożony domu zakonnego redemptorystów w Bardzie oraz wykładowca
teologii duchowości w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie – Bardo