Rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej – święto - Homilie Rok B 2020/21

Rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej – święto

Wtorek, 09 listopada 2021 roku, XXXII tydzień zwykły, Rok B, I

Zapyta ktoś: Co takiego czynimy, kiedy wspominamy bazylikę laterańską? Dlaczego świętujemy budynek? W religii często myślimy symbolicznie. W chrześcijaństwie kościół jako budynek jest symbolem wierzącej wspólnoty.

Nad wejściem do bazyliki laterańskiej znajduje się łaciński napis, który podkreśla wagę i rolę tego miejsca: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis (Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata). Można by powiedzieć, że bazylika św. Jana na Lateranie, jako katedra papieża, jest wielkim i wspólnym kościołem parafialnym dla wszystkich wierzących w Chrystusa. Jest ona także znakiem jedności wierzących oraz Kościołów lokalnych ze Stolicą Apostolską.

W księdze proroka Ezechiela znajduje się opis wizji świątyni i wypływającej z niej wody, uzdrawiającej zasolone wody pustyni. Woda ta utrzymuje życie na brzegach strumienia, gdzie rosną niezwykłe drzewa owocowe, które każdego miesiąca rodzą nowe owoce służące za pokarm, a liście za lekarstwo. Wody świątyni są obrazem Bożej łaski i Ducha Świętego. Budowla zaś obrazuje przebywanie Boga z Jego ludem i jest zewnętrznym, widzialnym znakiem Jego niewidzialnej obecności.

W Ewangelii Jezus wchodzi na teren świątyni i zauważa kupców sprzedających zwierzęta i wymieniających pieniądze – środki niezbędne do codziennych czynności świątyni. Do składania ofiar w świątyni jerozolimskiej potrzebne były zwierzęta, a świeckie pieniądze musiały być wymieniane na żydowską walutę, aby zapłacić podatek świątynny. Usługi świadczone przez kupców były niezbędne do codziennego funkcjonowania świątyni. Swego czasu sprzedaż zwierząt i wymiana pieniędzy odbywały się poza świątynią, ale Kajfasz zezwolił na działalność w obrębie świątyni.

Nie tak widział przeznaczenie świątyni Jezus. Stąd jego gniew: Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska! (J 2, 16) Przeciwnicy Jezusa pytają Go, jak w trzy dni można odbudować świątynię, która była budowana przez 46 lat? Jezus ma na myśli inną świątynię, którą wypełnia Boża obecność i świętość. On, Jezus, jest tą rzeczywistością, w której przebywa Bóg.

O nowym rozumieniu świątyni pisze również św. Paweł w Liście do Koryntian: Czyż nie wiecie, żeście świątynią Ducha Świętego i że Duch Boży mieszka w was? (…) Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście (1 Kor 3, 16-17). W każdym z nas jest miejsce ciszy i obcowania z Bogiem, które jest święte i z którego wypływa strumień wody uzdrawiającej nasze wszystkie powszednie zajęcia.

Ożywiającą wodą dla Kościoła na dziś ma być Synod Biskupów o synodalności, którego pierwszy etap rozpoczął się w 9 października. Nie chodzi o tworzenie dokumentów, ale o to, by „się zrodziły marzenia, powstały proroctwa i wizje, by rozkwitły nadzieje...”. Koncepcja Synodu opiera się na doktrynie o „nadprzyrodzonym zmyśle wiary całego ludu” (Lumen gentium, 12). Głos zostaje udzielony Ludowi Bożemu, bowiem „wszyscy ochrzczeni (...) są powołani do aktywnego uczestnictwa w zbawczej misji Kościoła”, a „decyzje duszpasterskie (...) mają być zakorzenione w żywym głosie Ludu Bożego”.

Synodalność to wspólna droga, wyjście do innych i z innymi. Synodalność to też sposób włączenia ludzi wierzących w dyskusję, by pokazać, że Kościół to nie tylko instytucja, ale przede wszystkim Lud Boży. Celem rozpoczętego procesu synodalności jest powrót do Ewangelii, do pasji i zaangażowania wszystkich wierzących w jej głoszenie, bo Ewangelia może uratować Kościół z obecnego kryzysu.

Kościół synodalny to wspólnota, która „podąża razem”. Pytanie zatem brzmi: Jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w naszym Kościele partykularnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?.