Chrzest święty to sakrament, który możemy porównać do drzwi, przez które zostajemy wprowadzeni do Kościoła. Najprawdopodobniej większość z nas została ochrzczona jako małe dzieci i nie pamiętamy dnia naszego chrztu. Dlatego też wielu ochrzczonych traktuje ten sakrament jako swego rodzaju formalność, do której nie wraca się więcej i nie pamięta się o niej. Dzisiejsze święto jest okazją abyśmy zastanowili się nad znaczeniem chrztu.

25 stycznia obchodzimy w Kościele katolickim święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła. Dzień to wyjątkowy, zarówno ze względu na wydarzenie, jak i osobę świętego, któremu jest dedykowany. W kalendarzu liturgicznym jest to jedyny przypadek, gdy czcimy nawrócenie osoby. Jednak nawrócenie to jest znaczące, mające wymiar zarówno konkretny, jak i symboliczny. Konkretny, bo dotyczy historycznej osoby i wydarzenia, które wpłynęło na losy chrześcijaństwa; symboliczny, ponieważ odnosi się do każdego wierzącego, który może spotkać na swojej drodze Boga.

Jednak jeśli nawet nie dawaliśmy wiary słowom Boga i sami kierowaliśmy swoim życiem, Bóg nie odwraca się od nas. Dziś przychodzi w osobie Jezusa Chrystusa i wciąż na nowo zachęca, aby właśnie Jemu powierzyć ster naszego życia. Dziś słyszymy o Jezusie, który rozpoczyna swoją publiczną działalność. W tych okolicznościach przedstawia coś w rodzaju programu; zapowiada, co chce uczynić: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana.

Nie bój się, wypłyń na głębię! (por. Łk 5, 4) – te słowa kieruje Jezus również do nas. Gdy Mu zaufamy, zawierzymy, pozwolimy zapanować nad naszymi lękami, obawami, wtedy On poprowadzi nas na prawdziwą głębię. Będziemy „łowić ludzi”, będziemy odważnie dawać świadectwo Jezusowi i Ewangelii oraz będziemy kreatywnymi twórcami dobra w życiu naszych rodzin i społeczeństw.

O Świętej Rodzinie czytamy, że wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego (39), a jednocześnie Symeon zapewnił, że to Bóg wypełnił właśnie bardzo ważną obietnicę: moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów... (30 i 31). Wolno zatem wyciągnąć wniosek, że Bóg wypełnia swoje obietnice, gdy ludzie wypełniają Prawo Boże. Albo dokładniej: żeby zobaczyć, że Bóg wypełnia swoje obietnice, należy wypełniać Prawo Boże... Dokładne centrum tekstu dzisiejszego to zdanie z wersetu 33: A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Nie wszystko da się powiedzieć, opowiedzieć, ubrać w słowa... Czasem mamy wrażenie, że słowa mogą jakoś „pomniejszyć” rzeczywistość, o której chcą opowiadać. I chyba wrażenie to jest słuszne. Przecież i św. Jan Paweł II w swoich rozważaniach zatrzymywał się czasem, jakby zasłaniając się wtedy słowem „ZDUMIENIE”...

Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? U Mateusza słowa te adresowane są do uczonych w Piśmie i faryzeuszów (Mt 15, 14), ale w Ewangelii Łukasza Jezus kieruje je do swoich uczniów. Co w nich odkrywamy? Jeżeli już dać się komuś prowadzić, to takim, co mają wizję, co znają drogę, co mają oczy szeroko otwarte, odznaczają się zrozumieniem świata i ludzi.

Każde spotkanie z Bogiem powinno owocować w nas pomniejszaniem wewnętrznego niewolnika na rzecz wzrostu wolności dziecka Bożego. A dziecko Boże jest wolne po to, by czynić dobro, by kochać. Czytania dzisiejsze w procesie tym szczególnie wyraźnie eksponują znaczenie słowa Bożego. Warto też dziś zobaczyć treści tych czytań w nieco innym porządku, gdyż „normalny” układ niedzielny nie jest jednak w pełni porządkiem chronologicznym, pokazującym rozwój objawienia i historii zbawienia. Niedzielne i świąteczne trzy czytania to ma być każdorazowo okazja do przemierzenia trzech etapów historii zbawienia: czasu Izraela (Stary Testament), czasu Jezusa (Ewangelia) i czasu Kościoła (List Apostolski). Widzimy więc, że według tego porządku Ewangelia nie jest ostatnim czytaniem, lecz drugim. Spójrzmy dziś na liturgię słowa w tej właśnie perspektywie.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu jest nam ukazana różnica między człowiekiem błogosławionym, a przeklętym. Człowiek przeklęty to nie tyle ktoś, kogo Bóg przeklina, ponieważ życzy mu źle. Bóg, który nas stworzył nie chce nas krzywdzić. Słowo Boże jasno wskazuje, że człowiek, przeklęty to ktoś, kto poprzez swoją wolną decyzję odwraca się od Boga. Błogosławiony natomiast to człowiek, który pokłada ufność i nadzieję w Bogu. Jest to ktoś, kto nie żyje tylko dla siebie samego. Błogosławiony to ten, kto słucha słowa Bożego i żyje nim. Człowiek błogosławiony jest w stanie przyjmować i dzielić się życiem.

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał (por. Łk 10, 1). Święty Łukasz przedstawia nam dzisiaj scenę posłania 72 uczniów, którzy mieli zapowiadać, że Pan wkrótce nadejdzie; uczniów, którzy mieli przekazywać dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. Bardzo dobrze posłannictwo Jezusa Chrystusa rozumieli patronowie dnia dzisiejszego święci Cyryl i Metody. To oni w IX wieku dokonali wielkiej jak na współczesne im czasy ewangelizacji. Ewangelizowali na Krymie, rozwiązując spory religijne, nieśli chrześcijaństwo Bułgarom, a także głosili słowo Boże na Morawach, gdzie wprowadzili do liturgii język słowiański.

Tytuł „Katedra św. Piotra Apostoła” niesie w sobie pewną niejasność. Bazylika św. Piotra wcale bowiem katedrą nie jest, na pewno nie w sensie, w którym słowa tego używamy najczęściej na oznaczenie głównego kościoła diecezji, siedziby biskupa diecezjalnego. Katedrą Rzymu jest bowiem Bazylika św. Jana na Lateranie. Zdajemy sobie jednak sprawę, że znaczenie słowa „katedra” jako świątyni szczególnej, bo wyróżnionej wśród innych, jest wtórne. Pierwotnie bowiem słowo to oznaczało miejsce, siedzenie, tron tego, który naucza.