„W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana»” (Łk 1, 39-45).

„W owym czasie Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki». Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu” (Łk 1, 46-56).

„W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana»” (Łk 1, 39-45).

„Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i zaczął prorokować, mówiąc: «Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił, i wzbudził dla nas moc zbawczą w domu swego sługi, Dawida: Jak zapowiedział od dawna przez usta swych świętych proroków, że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; Że naszym ojcom okaże miłosierdzie i wspomni na swe święte przymierze – na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi. Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani, służyć Mu będziemy bez trwogi, w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze. A ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi; Jego ludowi dasz poznać zbawienie przez odpuszczenie grzechów, Dzięki serdecznej litości naszego Boga, z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce, by oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju»” (Łk 1, 67-79).

W roku poświęconym tajemnicy Eucharystii warto u świętych szukać wzorów w jej przeżywaniu. Jedną z najpopularniejszych świętych jest siostra Faustyna. W Dzienniczku przekazała nam wiele swoich przeżyć związanych z Najświętszym Sakramentem. Przywołując wybrane fragmenty z jej Dzienniczka i korzystając z nich przed czy po Mszy Świętej, starajmy się o coraz głębsze przeżywanie WIELKIEJ TAJEMNICY NASZEJ WIARY, a przez to o nawiązywanie żywej relacji z naszym Panem i Odkupicielem Jezusem Chrystusem.

Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. A Kościół w Polsce proponuje nam zatrzymanie się w tym roku (i w kolejnych latach) nad tajemnicą Eucharystii. Losy Kościoła zależą od uczestnictwa wiernych w Eucharystii, w Wieczerniku. Zacznijmy więc ten nowy rok z entuzjazmem i radością, jaką daje nam ta wielka tajemnica wiary!

Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie (por. Mt 8, 8). Słowa wypowiedziane przez setnika z pewnością są nam dobrze znane, a nawet bliskie, bo przecież każdej niedzieli – a może nawet i każdego dnia – wypowiadamy je (w nieco zmienionej formie) podczas Eucharystii tuż przed przyjęciem Ciała Chrystusa. Może czynimy to czasami trochę mechanicznie – wtórując po prostu tłumowi, który nas otacza, i nie zastanawiamy się nad ich znaczeniem. A przecież są one dowodem, świadectwem naszej wiary. By przekonać się o tym, wystarczy przyjrzeć się reakcji Jezusa, która stanowiła finał owej ewangelicznej sceny: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary (por. Mt 8, 11) – powiedział Jezus do setnika.

Dzięki Eucharystii widzimy i poznajemy Boga. Można by powiedzieć – cytując proroka Izajasza – że przez Eucharystię, która jest znakiem królestwa Bożego i przedsmakiem rzeczywistości nieba, świat napełnia się znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze (por. Iz 11, 9). Świadomi tego, jak wielkiej łaski dostępujemy, przystępując do ołtarza Pańskiego, obyśmy jak najczęściej chcieli doświadczać Jego obecności w sakramencie Eucharystii.

Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win (Iz 25, 6). ... Pan Bóg przygotowuje dla nas ucztę każdego dnia i każdego dnia zaprasza nas na spotkanie z sobą, spotkanie w szczególnej bliskości, której – gdy podchodzimy do niego z odpowiednią wiarą i należytym przygotowaniem – możemy doświadczać niemal dotykalnie. Przygotuj, Panie, nasze serca, abyśmy byli godni wziąć udział w uczcie wiecznego życia i mogli otrzymać pokarm niebieski z rąk Jezusa Chrystusa, gdy przyjdzie w chwale (por. Kolekta).

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale (por. Mt 7, 24). ... We fragmencie Ewangelii według św. Mateusza Jezus pochwala roztropność, która zaowocowała tym, że ktoś, kto umiał „trafnie ocenić sytuację”, a następnie „działał z rozmysłem”, nie stracił dachu nad głową nawet wtedy, gdy szalejące nawałnice próbowały go powalić. Tak samo – powiada Syn Boży – roztropnym można nazwać tego, kto usłyszawszy Boże słowo, zaczyna wcielać je w życie.