„Oto zwiastuję wam radość wielką..., dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan” (Łk 2, 10-11). Jeszcze niedawno zasiadaliśmy przy wigilijnym stole. Był opłatek, którym łamaliśmy się z najbliższymi, były życzenia, które składaliśmy sobie nawzajem. A teraz jesteśmy tutaj, bo nie wyobrażamy sobie Bożego Narodzenia bez Pasterki.

Przychodzi „baca” do Jezusa i mówi: Aniołowie mi o Tobie powiedzieli, wiec przyszedłem. Nie mam jednak nic dla ciebie, grzesznik jestem, nic nieznaczący dla nikogo. A Jezus mu na to: nie potrzebuję nic od ciebie – ty jesteś dla mnie darem, twoje ubóstwo przyciąga mnie jak magnes. Dla ciebie przyszedłem na tę ziemię. I „baca” odszedł – wielbiąc Boga…

Staję w ten Dzień Bożego Narodzenia przede wszystkim wobec Tajemnicy, której do końca nie mogę zgłębić, a w której to jawią się mojemu rozumowi dwie przeciwstawne myśli, wydające się nie do połączenia ze sobą, albo też z wielką trudnością.

Wśród wielu różnych aspektów Uroczystości Bożego Narodzenia, bardzo wielu, bo przecież Uroczystość ta wśród wszystkich innych uroczystości i świąt roku kościelnego jest z pewnością tą, która towarzyszy każdemu z nas od najwcześniejszego dzieciństwa w sposób najbliższy, najbardziej intymny, dotykając tak wielu strun naszego istnienia, przed naszymi oczyma pojawia się aspekt Słowa.

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli proponuje nam wierzącym zatrzymać się nad tajemnicą powołania, którym Pan Bóg obdarza każdego z nas, gdyż pragnie naszego pełnego szczęścia. Bycie szczęśliwym – błogosławionym (życie z Bogiem) osiągamy poprzez właściwe odczytywanie woli Bożej (słuchanie Boga – Słowa Bożego) i realizowanie jej swoim życiem (odpowiadanie – życie wiarą). Wsłuchując się w głos Boga, który jest obecny w swoim Słowie i Eucharystii, a także przemawia do nas przez drugiego człowieka, módlmy się o wierność naszemu powołaniu, by stać się ludźmi świętymi (szczęśliwymi – błogosławionymi), godnymi nazywać się dziećmi Bożymi.

Jonasz rusza w drogę i zaczyna wołać: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. Ta liczba jest nam znana z 40 dni przebytych przez Jezusa na pustyni, zanim zaczął On publicznie nauczać. I słyszymy w czytaniu, że mieszkańcy ogłosili post. Również król Niniwy żarliwie woła do Boga, pości, przyobleka wór pokutny i siada w popiele. Przedziwna sytuacja. Od najważniejszych, po najsłabszych, wszyscy się nawracają.

Możemy i musimy mówić to, co nam Pan rozkazał. Nie można trwożliwie uchylać się od spraw trudnych, czy – według świata – kontrowersyjnych. Jeśli sprawa ma wpływ na nasze moralne wybory, na nasze pogłębienie bądź spłycenie wiary nie wolno nam się uchylać trwożliwie. Również, a może przede wszystkim wtedy, gdy ktoś będzie się gwałtownie sprzeciwiał naszemu nauczaniu.