26 września przypada liturgiczne wspomnienie bł. Kaspra Stanggassingera ze Zgromadzenia Redemptorystów. Przyszedł on na świat 12 stycznia 1871 r. w alpejskiej miejscowości Berchtesgaden, na pograniczu Niemiec i Austrii. Umiłowanie Boga i pragnienie świętości zaprowadziło go do Zgromadzenia Redemptorystów, które w II połowie ubiegłego wieku rozwijało się dynamicznie, a prężność apostolska i gorliwość życia pociągały młodych zapaleńców.

Gdy stoimy nad trumną najważniejsze wydaje się być pytanie: „dlaczego?”. Dlaczego śmierć, dlaczego brutalne przerwanie życia, dlaczego potargane – wydawało się mocne i trwałe więzi, które latami łączyły życiowe losy i serca. Na to pytanie zadowalającej odpowiedzi nie uzyskamy – gdyby taka odpowiedź była, udzieliłby jej nam Jezus Chrystus w swoim nauczaniu.

Jezus zachęca nas dzisiaj do modlitwy. Nie trzymaj więc rąk w kieszeni, ale wznieś je do Boga. On nie odrzuca modlitwy.

Wsłuchani w Słowo Boże, posileni Chlebem Eucharystii i podbudowani postawą św. Łukasza, wracamy do naszej codzienności, aby wiernie głosić Ewangelię dzisiejszemu światu, poczynając od naszej rodziny czy kręgu przyjaciół. I aby to chrześcijańskie posługiwanie było naprawdę owocne, trzeba nam stać się uczniem Jezusa, aby od Niego nauczyć się wiary i na Nim tę wiarę nieustannie budować.

Z modlitwy, ze słuchania Boga – Jego dobrej Nowiny dla grzesznika – rodzi się wiara. Rodzi się przychodzenie Boga do człowieka. Marana Tha! Przyjdź Panie i – jak mówi Święty Jan Paweł II – odnów Panie oblicze tej ziemi. Odnów, daj łaskę pokoju światu, Ukrainie, Kościołowi, rodzinie, mnie grzesznikowi – błogosław, Panie.

Umiejętność patrzenia na siebie, dokonywania weryfikacji życia, pozwoli mi na prawdziwe życie, prawdziwe postrzeganie rzeczywistości, w której żyje; ale i pozwoli mi inaczej i bardziej z pokorą postrzegać i podchodzić do drugiego człowieka.

Bóg nie tylko jest – Bóg zbawia. Spotkanie Jezusa z Zacheuszem doprowadziło do tego, że „zbawienie stało się udziałem jego domu”.

Jezus w Eucharystii niech umacnia nasze serca, dodaje odwagi w drodze do nieba, dodaje siły do budowy „mocnego” domu w niebie.

Być Apostołem Jezusa Chrystusa to z pewnością wielki zaszczyt. Jezus po całonocnej modlitwie na górze wybrał spośród dużej rzeszy swoich Uczniów „tych, których sam chciał..., aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3, 13-15). Ich zadaniem było świadczyć o Jezusie, w Jego imię głosić Ewangelię i czynić cuda.

W pierwsze listopadowe dni życie składa hołd śmierci, a żywi oddają cześć i pamięć umarłym. Jednocześnie rozmawiają z nimi i pytają, jaki jest los człowieka po śmierci. Rzesze ludzi ciągną na cmentarze, by słuchać tej przejmującej mowy grobów, bo tam właściwie znajdują się teraz najlepsze ambony.