Rozpoczęliśmy celebrację Triduum Paschalnego – trzech najważniejszych dni w całym roku liturgicznym. To dni, w których wspominamy ostatnie momenty ziemskiego życia naszego Pana Jezusa Chrystusa. Powracamy w tym czasie do Wieczernika i wspominamy ustanowienie Eucharystii. Patrzymy na cierpienie, mękę i śmierć naszego Zbawiciela. Składamy w sposób symboliczny Jego ciało do grobu. Trwamy na modlitwie, trwamy na adoracji, trwamy w ciszy. W ten sposób oczekujemy na ten najważniejszy moment tych świętych dni, moment, który wszystko odwrócił, wszystko odmienił – zmartwychwstanie. Chcemy w ten sposób nie tylko wspominać te dni, ale przede wszystkim czerpać na nowo ze źródła naszej wiary. Chcemy na nowo umacniać swoją wiarę. Chcemy w tej perspektywie na nowo odkrywać, jak świadomie uczestniczyć we wspólnocie, którą od Niego otrzymaliśmy – w Kościele.

Dziś, w Wielki Piątek, po raz kolejny w naszym życiu chcemy zatrzymać się nad ostatnimi wydarzeniami z ziemskiego życia Jezusa Chrystusa. Po raz kolejny chcemy zatrzymać się przy krzyżu. Może chcemy dokonać jakiejś refleksji. A może po prostu tu jesteśmy bez jakiegoś głębszego celu.

Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) w swoich zapiskach wspomina moment paschy sprawowanej przez swoją żydowską rodzinę. ... Co takiego innego jest tej nocy? Dziecko pytało m.in.: „Pesachowy baranek, którego ojcowie nasi jedli za czasów istnienia świątyni jerozolimskiej, na co jest ustanowiony?, oraz „Ten chleb niekiszony, który jemy, na jaką on jest pamiątkę?”. Spełniałam przy tym szczególną rolę: liturgia uczty sederowej przewidywała cały szereg pytań, które zadawało najmłodsze z dzieci, aby się dowiedzieć, dlaczego ta noc różni się od wszystkich innych. Ojciec rodziny, odpowiadając, objaśniał sens poszczególnych zwyczajów – wspomina Edyta.