Kluczem do przeżywania Adwentu jest znalezienie harmonii pomiędzy oczekiwaniem na przyjście Jezusa a odkrywaniem Jego obecności. Oczekiwanie jest potrzebne dla naszego nawrócenia, wzrastania, tęsknoty, która wzmaga miłość. Jakże możemy czekać i nie zauważyć tego wszystkiego, co Bóg czyni dla nas w naszym życiu już dzisiaj. Ale możemy nie zauważyć, że Jezus jest z nami, że przychodzi do nas w sakramentach. Mogę nie dostrzec, że moje życie jest w Jego rękach i ani na chwilę z nich nie wypadło.

Duch Jezusa jest Duchem rzeczy niemożliwych. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego, powiedział anioł (Łk 1, 37). I nam też to mówi. Bóg objawia się i udziela człowiekowi, który przyjmuje dar Jego królestwa Bożego. To królestwo odwraca porządek wartości i rzeczywistości ziemskich. Rozpoznają je przede wszystkim mali, prostaczkowie i ubodzy. Ewangelista prostaczkami nazywa zwykłych, przeciętnych ludzi, którzy są przekonani o własnej małości i nicości oraz pozwalają napełnić się mądrością Boga. Ludzie pokorni i prości są w bezpośrednim kontakcie z Bogiem i to oni będą Go oglądać.

Przez całe nasze życie zmierzamy do królestwa Bożego. Ten motyw stanowi centralny punkt chrześcijańskiego przesłania. Do tego stopnia, że jest obecny w jedynej modlitwie, której Zbawiciel zachciał nas nauczyć. Jest to modlitwa Ojcze nasz. Prosimy w niej słowami: Przyjdź królestwo Twoje. Tę rzeczywistość przywołujemy w sercu każdej Mszy Świętej w słowach: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. Adwent to czas na przygotowanie się do bycia na uczcie w królestwie Jezusa.