Niech Zmartwychwstały Pan obdarza Was pokojem i pozwala w życiu osobistym, w Waszych Rodzinach i Wspólnotach doświadczać bogactwa darów swojego Ducha, którym nas nieustannie napełnia. Radosnej Paschy!

Cóż nowego powiedzieć można? Co nowego można przeżyć, skoro to kolejne święta w naszym, w twoim, w moim życiu? … Może jednak warto pamiętać, albo uświadamiać sobie wciąż na nowo, że to święto sprzeczności i łamania schematów. Dlaczego? To oczywiste – Ten, co poległ, króluje znów żywy. Schematem czy lepiej prawidłowością jest, że zmarły nie wyjdzie sam z grobu, w dodatku żywy! Schematem czy lepiej prawidłowością jest, że ci, co byli przy śmierci, byli na pogrzebie, nie będą głosić, że pogrzebany jest znów żyjącym wśród żywych. Schematem czy lepiej prawidłowością jest, że niełatwo było przekonać kogoś o zmartwychwstaniu, aż do czasu...

Druga Niedziela Wielkanocna została ustanowiona dla całego Kościoła przez św. Jana Pawła II w 2000 r. Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Święto dzisiejsze ma służyć uwielbieniu Bożego miłosierdzia i ponownemu zanurzeniu się w tej bezgranicznej miłości Boga, z jaką wciąż wychodzi w naszą stronę na spotkanie z nami. ... Boże miłosierdzie objawiło się najpełniej we Wcieleniu Syna Bożego, w Jego solidaryzowaniu się z naszym ludzkim życiem we wszystkim oprócz grzechu. Szczytem Bożego miłosierdzia, które objawiło swoją pełnię, są: męka, śmierć i zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa. Bowiem z tej paschalnej ofiary wypłynęły zdroje Bożego miłosierdzia, które rozlewają się obficie w Kościele dla każdego człowieka.

Jezus staje pośród uczniów i mówi: Pokój wam! Po czym dziwi się im, że nie potrafią mu zaufać, otworzyć się na Niego. Dziwi się, że nie mogą lub w tym momencie nie są w stanie przyjąć daru, jaki im ofiaruje. Dlatego Jezus nie poddaje się, On pozwala im się dotknąć, pozwala im się do siebie zbliżyć. Jezus pokazuje im jeszcze coś ważnego, pokazuje im swoje uwielbione ciało. Pokazuje im swoje rany, które nosi na rękach, nogach i na sercu – które nie znikły po Jego zmartwychwstaniu, ale pozostały na Jego ciele jako znak zwycięstwa nad słabością, egoizmem, grzechem, Szatanem i śmiercią.

W ciągu tego tygodnia będziemy wspominać z wdzięcznością kapłanów, których spotkaliśmy na drogach naszego życia. Wspominać będziemy tego, który nas wprowadził do wspólnoty wierzących, udzielając chrztu świętego, a którego imię nie jest nam znane. Wspominać będziemy tego, który przygotowywał nas do sakramentu Eucharystii, który błogosławił nasze małżeństwo. Będziemy przypominać sobie tych kapłanów, którzy jednali nas z Bogiem w sakramencie pojednania i pokuty, tych, którzy pouczali nas w czasie rekolekcji czy tych, którzy gromadzili nas wokół ołtarza Jezusa Chrystusa w czasie Najświętszej Ofiary.

Obraz winnego krzewu – którego Jezus używa w dzisiejszej Ewangelii – z jednej strony jest bardzo sugestywny i przemawiający. Ale z drugiej strony był on lepiej zrozumiały dla ludzi bliskiego wschodu, gdzie uprawianie winnic było sposobem na życie. W naszym kraju rzadziej można spotkać winnice, więc ten obraz się trochę zaciera. Może lepiej byśmy to rozumieli, gdyby Jezus użył w tym obrazie np. kwitnącej gałązki jabłoni. Gdy taką gałązkę oderwiemy od głównego pnia drzewa, to ona uschnie i kwiaty opadną. A wtedy żadnego owocu z tego nie będzie.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii zwraca nam uwagę, że jeśli decydujemy się żyć na co dzień Bożymi przykazaniami, to ten nasz wybór nie powinien być motywowany formalizmem, wyrachowaniem czy też chęcią dobrego zaprezentowania się przed Panem Bogiem, ale przede wszystkim miłością do Boga. Staram się żyć Bożymi przykazaniami, ponieważ kocham Boga i pragnę postępować tak, aby nie wyrządzać Mu przykrości, ale sprawiać Mu radość. Wzorem tej miłości jest miłość Jezusa wobec Jego i naszego Ojca w niebie oraz wobec każdego człowieka.

Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły (Mk 16,20) Okres Wielkanocny, który jako część roku liturgicznego, powoli dobiega końca, to przeżywanie na nowo radości zmartwychwstania, ale jest to również okres katechezy paschalnej. Wsłuchaliśmy się w tę katechezę, która prawie dwa tysiące lat temu rozbrzmiewała w uszach i w sercach pierwszych chrześcijan. To ona stanowiła podstawy ich chrześcijańskiego powołania, ich uczestnictwa w życiu Kościoła, ich misyjnej działalności, jak i ich obecności w społeczeństwie, które patrzyło na nich – raz z podziwem, innym razem z pogardą albo wręcz z nienawiścią.

Zesłanie Ducha Świętego – to dopełnienie zwycięstwa Jezusa nad śmiercią i grzechem. Mówimy także, że to wyprowadzenie apostołów z przytulnego, ale przecież małego Wieczernika, by głosić Ewangelię. Dziś czcimy także narodziny Kościoła – świętej wspólnoty, gdzie wszyscy jesteśmy „zrodzeni” dla życia wiecznego – byliśmy umarli, a dzięki mocy Boga, Ducha Świętego, prawdziwie żyjemy.