Gromadząc się na Eucharystii będącej punktem kulminacyjnym naszego spotkania z Bogiem, który w tym miejscu daje nam siebie w sposób fizyczny, prośmy Go o umiejętność dostrzegania Jego dzieł w naszej codzienności, o wytrwałość w budowaniu z Nim głębokiej relacji i umocnienie w Kościele „jedności ubogaconej różnorodnościami, które jednają się dzięki działaniu Ducha Świętego” (Franciszek, Fratelii tutti, 280).

Św. Łukasz Ewangelista pisał swoją Ewangelię z myślą o bardzo wielu osobach, które będą chciały poznać nauczanie i ziemskie życie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny dedykuje on swoją Ewangelię pewnemu człowiekowi imieniem Teofil. Pierwsze, dość lakoniczne zdania tej Ewangelii uświadamiają nam, że każdy z nas na wzór św. Łukasza ma być głosicielem dobrej nowiny w swoim własnym środowisku, głosząc Ewangelię na różne sposoby, a szczególnie przykładem własnego życia, by budzić i umacniać wiarę w Jezusa we wszystkich osobach, które spotkamy.

Kiedy słyszymy słowo „prorok”, zwykle wyobrażamy go sobie jako jasnowidza, który przepowiada wojny, trzęsienia ziemi lub przynajmniej pogodę… Prorok – według Pisma Świętego i nauczania Kościoła – jest kimś, kto dokładnie poznał wolę Bożą, komu Bóg pozwala lepiej widzieć zamiary, kto przewiduje, dokąd może zaprowadzić nas grzech, sprzeciw wobec Bożego planu. Pismo Święte nazywa proroka „Widzącym” lub „Posłanym”, ponieważ otrzymał taki człowiek zdolność przewidywania niebezpieczeństwa płynącego z niezachowania woli Bożej.

Nie bój się! – te słowa kieruje również dzisiaj Jezus do nas. Gdy Mu zaufamy, zawierzymy, pozwolimy zapanować nad naszymi lękami, obawami, wtedy On poprowadzi nas na prawdziwą głębię. Będziemy „łowić ludzi”. Będziemy odważnie dawać świadectwo Jezusowi i Ewangelii, tak w powołaniu chrześcijańskim, jak również w apostolskim.

Historia narodu wybranego jest historią miłości i troski Boga o swoich wybranych. Ta miłość była okazywana na różne sposoby. A kiedy Izraelici odchodzili od Boga, posyłał On ludzi, którzy wzywali do zastanowienia i powrotu do właściwego życia. Słowa proroków miały doprowadzić do ponownego wyboru Boga. Człowiek zawsze staje przed możliwością wyboru. Sam wybiera albo błogosławieństwo, albo przekleństwo. Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli stawia każdego z nas wobec takiej możliwości.

Święty Augustyn w swoich Wyznaniach pisze tak: Szczęśliwy jest człowiek, który kocha Ciebie, a przyjaciela w Tobie, nieprzyjaciela zaś ze względu na Ciebie. Tylko taki człowiek bowiem niczego, co jest mu drogie, nie traci, bo wszyscy są mu drodzy w Tym, którego utracić nie można.

Dziś w Ewangelii słyszymy mocne słowa Jezusa: Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata. Jezus posługuje się obrazem belki i drzazgi, aby ukazać negatywną postawę życia, które ma dwa różne standardy. Przy tym jednak może pojawiać się pytanie: Czy wobec takich słów Jezusa mamy moralne prawo upominać drugiego człowieka? Czy nie lepiej przymknąć oczy na jego postępowanie, bo przecież nikt z nas nie jest doskonały?

W refrenie psalmu przewidzianego na dzisiejszą niedzielę powtarzaliśmy słowa: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza (Ps 63(62), 2). Wiemy, że uczestniczymy w liturgii eucharystycznej jako wspólnota Kościoła, jako „my”, niemniej jednak, jesteśmy obecni tutaj również jako konkretne osoby, które wobec Boga przeżywają relację „ja-Ty”. Każdy z nas przecież w pierwszej osobie recytuje akt pokuty, mówiąc „moja wina”, czy też wypowiada wyznanie wiary mówiąc: „wierzę”; a przed przystąpieniem do Komunii św. mówimy: „Panie, nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Wreszcie, przyjmując Ciało Chrystusa, każdy z nas odpowiada: „Amen”.

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli zachęca nas do tego, abyśmy podjęli refleksję na temat powołania. Definicja słowa powołanie mówi nam, że jest ono posiadaniem określonego daru do wykonywania danej czynności przez większą część życia. Konkretyzując tę definicję i odnosząc ją jedynie do życia religijnego, możemy powiedzieć, że powołanie jest wezwaniem człowieka przez Boga do określonego sposobu życia.

Każdy z wierzących w Chrystusa jest odpowiedzialny za sprawę nowych powołań do służby Bożej w Kościele. Pisał już o tym Sobór Watykański II, podkreślając, że „aktywny współudział całego ludu Bożego w budzeniu powołań odpowiada działaniu Bożej Opatrzności … Obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie” (Optatam totius, 2).