Co to znaczy i jak można nazywać szczęśliwymi tych, którzy cierpią, ubogich, tych którzy są głodni i spragnieni sprawiedliwości, czy też płaczących? Rzeczywiście jest to nie mała trudność, gdyż zderza się z naszą logiką, zderza się z tym co widzimy.

A gdy Rodzice wnosili Dziecię Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela (Łk 2, 27-32).

Ten dzisiejszy dzień, Środa Popielcowa – dzień niby taki jak zwykle, a jednak inny, bo kończy karnawał, kończy bale, imprezy. I przed nam popiół... Takie „niby nic”. Bez kształtu, bez wartości. A my chylimy dziś głowy, by tym popiołem zostały posypane. Jednocześnie usłyszymy z ust kapłana dobrze nam znane słowa: Pamiętaj, człowieku, że jesteś prochem i w proch się obrócisz.

Dziś chyba bardziej niż kiedyś ludziom wydaje się, że gdyby to oni urządzili świat według swoich praw, świat byłby lepszy, a życie o wiele łatwiejsze. Dlatego też, nawet ludzie ochrzczeni domagają się zmiany przykazań Bożych – Dekalogu: domagają się przyzwolenia na rozwody i powtórne małżeństwa, prawa do aborcji oraz prawa do skracania cierpienia nieuleczalnie chorych przez eutanazję.

Dzisiejsza Ewangelia to program misyjny nie tylko dla misjonarzy wyjeżdżających na misje ale dla wszystkich wyznawców Jezusa Chrystusa. Życie każdego z nas jest misją i każdy z nas, na mocy sakramentu chrztu św. został posłany tak jak owych 72 uczniów, tak jak posłani zostali też patronowie dzisiejszego dnia, Święci Cyryl i Metody.

Dzisiejsze nauczanie Chrystusa jest niełatwym wyzwaniem. Przezwyciężyć pokusę „oko za oko, ząb za ząb”, nastawić drugi policzek, miłować nieprzyjaciół, modlić się za prześladowców, będzie tylko wtedy możliwe, jeśli będziemy żyli życiem Chrystusa i do Niego będziemy coraz bardziej upodobnieni.

Przeżywając dzisiejsze święto należy postawić pytanie: Co tak naprawdę celebrujemy, co powinniśmy celebrować obchodząc święto Katedry św. Piotra? Można podkreślić wiele różnych wątków tego świętowania. Wydaje się, że szczególnie dziś, celebrując to święto we współczesnym świecie, należy zwrócić uwagę na dwa aspekty. Chodzi mianowicie o jedność Kościoła pod przewodnictwem następców Piotra oraz o prawdziwość, wierność nauczania Ewangelii przez Kościół.

Jeżeli ktoś z tego wszystkiego co posiada: pieniędzy, rzeczy materialnych, pokupowanych sprzętów, otrzymanych talentów, nagromadzonych dóbr, uczyni sobie „własność” niedostępną dla innych – czyli swojego „bożka”, ten nie zrozumie Ewangelii przed chwilą usłyszanej. Człowiekowi bowiem, który dysponuje taką „mamoną”, Bóg i Jego miłość nie są już potrzebne. On nie potrzebuje troski Boga, bo sam się zabezpieczył na wszelki „ziemski wypadek”.

Ks. Józef Tischner, mówiąc o nawróceniu i poprawie użył kiedyś bardzo obrazowego porównania. „Nawrócić się” to wysiąść z pociągu, w jakim jedziemy i przesiąść się do innego, który jedzie w przeciwnym kierunku! „Poprawić się” to przesiąść się z jednego przedziału do drugiego, choć kierunek już jest dobry.

Istotę postu, zawsze należy łączyć z uczynkami miłości. Inaczej nasze poszczenie nie ma sensu, bo nie zmienia naszego życia, naszych postaw. Post, pokuta i modlitwa są zupełnie bezwartościowe i nic nie znaczące, jeśli nie są ożywiane przez miłość i jeśli nie towarzyszą im uczynki miłosierdzia. Post, który jest miły Bogu, polega na wyzwoleniu się z egoizmu oraz na niesieniu ulgi i pomocy bliźniemu.