Bóg domaga się na drodze wiary od Abrahama, aby dokonał życiowego exodusu od wszystkiego, co posiadał, co znał, w czym upatrywał swoje zabezpieczenie. Abraham zawierzył i wyruszył w drogę, cały czas ufając, że Bóg doprowadzi go do celu i że spełni swoje powołanie. Oto przykład wiary Abrahama, którego nazywano Ojcem wierzących.

Panie Jezu Chryste! Ty objawiłeś nam prawdziwe oblicze swego Ojca. Uczyniłeś to przede wszystkim przez przykład swego życia. Wiemy, że i my nie tylko mamy wierzyć, ale swoją wiarę wyrażać i potwierdzać czynami. W tym roku zapraszasz nas, Panie Jezu, do gorliwego pełnienia czynów miłosierdzia. Wiesz jednak, jak słabi jesteśmy w tym względzie. Dlatego prosimy: niech rozważanie Twej męki przypomni nam, co Ty czyniłeś dla innych i pobudzi nas do wiernego naśladowania Ciebie.

Kościół jest złożony z grzeszników, widzimy to codziennie. I jest to prawda: jesteśmy Kościołem grzeszników; i my grzesznicy, jesteśmy powołani do tego, abyśmy dali się przemienić, odnowić, uświęcić przez Boga. (…) Kościół, który jest święty, nie odrzuca grzeszników; nie odrzuca nas wszystkich; nie odrzuca, ponieważ wzywa wszystkich, przyjmuje ich, jest otwarty również na tych, którzy są najdalej, wszystkich wzywa, by pozwolili się objąć miłosierdziem, czułością i przebaczeniem Ojca ("Kościół miłosierdzia" – Papież Franciszek).

Katecheza nr 3 – Jezus Król w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Królewska godność Jezusa Chrystusa to zagadnienie, które od wielu lat wzbudza ogromne zainteresowanie świeckich i hierarchów polskiego Kościoła. Ważną inspiracją była osoba Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny i jej pism, w których pojawia się wezwanie, by Polska przyjęła władzę Jezusa Króla. Wypełnienie tego wezwania powinno opierać się przede wszystkim na fundamencie nauki Kościoła, której źródłem jest Objawienie przekazane w Piśmie Świętym i Tradycji. Współcześnie normatywnym źródłem poznania nauki Kościoła jest Katechizm. Warto więc przeanalizować fragmenty tego dokumentu, w których mowa o Jezusie Królu.

Obmyjcie się, bądźcie czyści. Usuńcie zło uczynków waszych…, przestańcie czynić zło. Zaprawiajcie się w dobrem. Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, stawajcie w obronie wdowy.

Mówimy potocznie, że trzeba „ważyć słowa”, liczyć się ze słowami, jakie wypowiadamy każdego dnia. Każdy z nas doświadczył mocy słowa. Tej pozytywnej i tej negatywnej. Kiedy rano usłyszałeś jakieś dobre słowo, to ono będzie cię niosło przez cały ten dzień. A z drugiej strony, jeśli usłyszałaś złe słowo u początku dnia, to ono cię dobiło, a może nawet zabiło. Liczyć się ze słowami, jakie wypowiadamy, piszemy, komunikujemy.

Z Jezusem i Maryją przez życie. Rozważania różańcowe na czas misji świętych.

Nie zamykajcie się w sobie, nie dajcie się zatruć małymi kłótniami domowymi, nie bądźcie więźniami swoich problemów. Rozwiążą się one, jeśli wyjdziecie na zewnątrz i pomożecie innym w rozwiązywaniu ich problemów i głoszeniu dobrej nowiny. Znajdziecie życie – dając życie, nadzieję – dając nadzieję, a miłość – miłując (Papież Franciszek) .

Zazdrość prowadzi do zaślepienia. Jeżeli tak jest należy postawić pytanie: gdzie ma swoje źródło zazdrość, skąd się bierze? Otóż zazdrość bierze się z niewłaściwej oceny samego siebie. Albo zawyżonej, albo zaniżonej oceny siebie. Ludzie zazdrośni nie są w stanie prawdziwie ocenić siebie. Najczęściej nie widzą w sobie dobra, talentów, charyzmatów. A przecież każdy z nas został w takie dary wyposażony przez samego Boga. Nie widząc w sobie talentów, zazdroszczą. I czasami ta zazdrość dochodzi do szczytu, aż do momentu życzenia komuś drugiemu nieszczęścia, katastrofy.

Przypowieść o miłosiernym Ojcu pięknie nam obrazuje Boga, który czeka, wygląda, niepokoi się o każdego z nas, a szczególnie o tego zagubionego, któremu się wydawało, że jest już wystarczająco mądry, aby sobie poradzić w życiu.