Jakże inny nastrój dziś w liturgii. Już nie białe szaty radości, ale fiolet oznaczający i żałobę, i pokutę. Dawniej tę odmianę podkreślała jeszcze pusta trumna stojąca na katafalku. Dziś z tego zrezygnowano, ale przecież czujemy, że jakby trochę już za nami wczorajsza euforia nieba. Jej miejsce zajęła świadomość, że jeszcze nie wszyscy są w pełni chwały, że są jeszcze tacy, którzy muszą oczyszczać się ze śladów ludzkiej ułomności. Bo do nieba nie może dostać się nikt, kto jeszcze skalany jest grzechami powszednimi, czy też ma do spłacenia dług za grzechy odpuszczone już co do winy.

„W podążaniu za Jezusem, naszym Najświętszym Odkupicielem, niech nam towarzyszy Matka Boża Nieustającej Pomocy. Niech przykład i modlitwa św. Alfonsa i wszystkich współbraci, którzy przed nami kroczyli drogą powołania, wspierają nas i dają nadzieję, abyśmy również my sami mogli żyć radością Ewangelii i głosić ją ciągle na nowo, z mocą i zapałem”.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za kościół, w którym gromadzimy się dla sprawowania Eucharystii, przeżywania sakramentów i przy innych okazjach, ale jeszcze w większym stopniu jesteśmy odpowiedzialni za Kościół przez duże „K”. Do budowy kościoła z cegły czy betonu można zatrudnić wykonawcę. Przy budowie żywej świątyni, w której mieszka i działa Bóg, nikt nas nie wyręczy. A zatem, każdy człowiek wierzący winien być wytrwałym i roztropnym budowniczym żywego Kościoła, jako wspólnoty wierzących złączonych wiarą, nadzieją i miłością z Chrystusem i pomiędzy sobą.

Nie wystarczy mieć talenty, trzeba się wziąć do roboty i pomnożyć je. To jest często ciężka praca, to jest ryzyko, to jest zmaganie. Jednak tylko w taki sposób można pomnożyć talenty i otrzymać od Boga pochwałę i nagrodę.W jednym z komentarzy do Ewangelii o talentach, spotkałem następujące tłumaczenie. Słowa: „Dobrze, sługo dobry i wierny....” można przetłumaczyć: „Sługo, na którego mogę liczyć...”. Sługa, który pracował i pomnażał talenty, to sługa, na którego Bóg może liczyć.

Na czym polega to Chrystusowe królowanie, które nie jest z tego świata (J 18, 36), ale jednocześnie jest z nim tak ściśle związane (por. Mt 25, 40)? Jak zrozumieć słowa modlitwy Pańskiej, w której prosimy o nadejście królestwa: Ojcze nasz... przyjdź królestwo Twoje (Mt 6, 9-13)? Za chwilę wsłuchamy się w uroczyste słowa dzisiejszej prefacji, które wskazując na naturę tego królestwa, wzywają nas jednocześnie, abyśmy wyrazili Bogu Ojcu wdzięczność za ten niezrównany dar Królestwa: królestwa prawdy i życia, królestwa świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju”.