Nasze wyobrażenie Boga, a co za tym idzie, przyjęcie Go do swego życia może być różne. To od każdego z nas zależy, od naszej osobistej relacji, jak będziemy postrzegali Boga. Czy będziemy Go postrzegać jako tego, na którego czekamy, czy jak na nieproszonego gościa? Często wydaje się nam, że o Bogu dużo wiemy, a w rzeczywistości nasze wiadomości tylko częściowo odpowiadają prawdzie. Dzieje się tak, ponieważ niekiedy zaczyna brakować nam wiary. Dlatego miejmy w sobie wiarę i zaufanie, aby zawsze w Jezusie dostrzegać Mesjasza.

Każdy z nas w swoim życiu musi dokonać wyboru. Możemy przyjąć postawę prostoty i zawierzenia Jezusowi. Druga postawa to postawa faryzeuszy, czyli negacja Jezusa z powodu naszych ludzkich kalkulacji. Nie wystarczy mieć dużą wiedzę o Jezusie. Trzeba przede wszystkim Jezusa przyjąć do swojego życia.

Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem (J 8, 7). Jakże stosunkowo łatwo jest nam potępiać innych. Jak łatwo jest postawić kogoś w centrum, tylko po to, aby został poniżony czy oczerniony. Jak stosunkowo łatwo jest uzbroić się w kamienie, aby nimi kogoś ukamienować, często udając, że chodzi tu o czystość religijną, wierność prawom, nakazom czy tradycjom, tak jak to zamierzali zrobić faryzeusze i uczeni w Piśmie, w opisanym przez św. Jana Ewangelistę wydarzeniu.

W każdej Mszy św. stajemy się uczestnikami ofiary Chrystusa, którą odkupił On nasze grzechy. Krew Zuzanny została ocalona na świadectwo Bożej mocy i Bożej mądrości. Krew Chrystusa została wylana, aby zaświadczyć o Bożej miłości względem każdego człowieka. Prośmy Boga, aby oczyścił nas ze złych skłonności, abyśmy nie „zanurzyli się w przewrotności”, ale poddali się uświęcającej mocy Krwi Syna Bożego.

Z naszej codzienności, zabiegania, słabości i niepowodzeń przychodzimy, aby spotkać się z Chrystusem. On leczy nasze rany. On dodaje nam sił. On jest Tym, który nas uzdrawia. Jezus zna nasze słabości. Właśnie dlatego chce dać nam siebie. Wie, że Go potrzebujemy. Dlatego wywyższony na krzyżu oddał za nas życie. Przychodząc na Eucharystię, stajemy pod Jego krzyżem, by doświadczyć owoców Jego męki.

Podczas Mszy św. usłyszymy skierowane również do nas słowa Jezusa: Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J 8, 31-32). Zewnętrznie jesteśmy wolni. Tyle jednak rzeczy zniewala nas wewnętrznie i sprawia, iż czujemy, że musimy coś zrobić. Tym, co najbardziej nas zniewala, są nasze grzechy. Prośmy słowami modlitwy: „Boże, najlepszy nasz Ojcze, Ty pragniesz, abyśmy byli wolni od wszystkiego, co nas zniewala; przyjmij modlitwy, które my, Twoje dzieci, do Ciebie zanosimy i wyzwól nas od naszych niedoli. Przez Chrystusa, Pana naszego”.

„«Oswoić» to znaczy «stworzyć więzy»” – mówił lis do Małego Księcia w książce Antoine de Saint-Exupery’ego. Bóg pragnie być blisko nas. Potrzebujemy Jego bliskości. Bóg, pragnąc być blisko nas, posłał własnego Syna, by przez swoją śmierć zgładził nasze grzechy. Bóg nie chce być obcy człowiekowi. Przyciąga go więzami miłości. Buduje relacje.

W ludzkie doświadczenie osaczenia wchodzi Jezus. Janowa Ewangelia ukazuje pętlę zła, które powoli i nieubłaganie zaciska się wokół Niego. Kolejne próby pojmania i zabicia Nauczyciela spełzają jednak na niczym. Jego życie jest w rękach Boga Ojca. To On, a nie siły zła, wyznacza czas i miejsce. I choć będzie się wydawać, że one zatriumfują, to jednak zwycięstwo od początku do końca jest w ręku Boga.

„Zgoda buduje, niezgoda rujnuje” – wszyscy znamy tę ludową mądrość. Zjednoczenie Izraela, zgromadzenie przed Bogiem rozproszonych członków ludu Bożego to zasadnicza myśl dzisiejszego fragmentu Księgi Ezechiela. …. Nowe Przymierze z Izraelem oraz fakt, że sam Bóg zamieszka wśród swojego ludu, w świątyni Jemu poświęconej, uwieńczą ową idealną relację, jaka istnieć będzie między Panem a ludem wybranym. Wszystko to zapowiada autentyczną jedność. Słowa Ezechiela odnoszą się do Jezusa Chrystusa, który poprzez swoje dzieła zbawcze, a zwłaszcza przez mękę i śmierć na krzyżu, otworzył nam wszystkim drogę do jedności z Bogiem i innymi ludźmi.

Nie da się przejść obojętnie obok dzisiejszej liturgii słowa, bo to słowo, które usłyszeliśmy przed chwilą jest bardzo mocne. Nie chodzi tylko o opis – mniej czy bardziej szczegółowy – męki Jezusa, tych wszystkich zniewag, jakie musiał znieść, tego fizycznego bólu, którego doświadczył, czy upokorzenia, które Go spotkało. Bardziej chodzi o to, że to dzisiejsze słowo – a bardziej nawet cały kontekst dzisiejszego dnia – znajduje czasem odzwierciedlenie, znajduje swoje odbicie w życiu przeciętnych chrześcijan.