W centrum drugiej niedzieli Adwentu jest postać św. Jana Chrzciciela i jego nauka o Zbawicielu. Jan Chrzciciel naucza o konieczności nawrócenia (metanoia). Ludzie potrzebują nawrócenia, bo bliskie jest królestwo niebieskie. Nawrócenie trzeba zacząć od zmiany myślenia. Metanoia oznacza zmianę myślenia, sposobu wartościowania, przeżywania rzeczywistości. Nawrócenie stwarza okazję do wyzwolenia się ze swoich schematów myślenia, postrzegania, działania, do zmiany perspektywy przeżywania siebie i innych, do odkrycia nowych możliwości życia, do przebudowy sposobu swojej interakcji ze światem, z drugim człowiekiem, z Bogiem.

Słyszymy bowiem dzisiaj, u początku drugiego tygodnia Adwentu, historię podwójnego uzdrowienia. Oto Jezus nie tylko uzdrawia ciało paralityka, ale też odpuszcza jego grzechy. Ta historia pozwala nam postawić się w miejscu jednej z przedstawionych postaci: czy jestem paralitykiem, potrzebującym uzdrowienia, czy jestem jedną z osób, które z miłosierdzia przynoszą paralityka do Jezusa, a może jednym z faryzeuszów, znawców prawa, bądź też ludzi z tłumu, którzy tak bardzo się skupili na nauczaniu Mistrza, że nie zauważyli potrzebującego człowieka? A może jest tak, że jestem każdym po trochu, albo każdym z nich w różnych momentach życia? Warto się nad tym zastanowić.

Na pewno każdy z nas widział – czy to na żywo, czy też na zdjęciach lub filmach – stado owiec prowadzone albo doglądane przez pasterza. Pasterz zna swoje owce i wie, ile ich ma w stadzie. Każda owca jest dla niego cenna. Dzisiejsza przypowieść, w której słyszymy właśnie o pasterzu i owcach, jest piękna, choć może się wydawać nielogiczna. Jak to pasterz pozostawi całe stado na pastwę losu, idąc za jedną, która gdzieś się zgubiła? Tak naprawdę to rozsądne zachowanie. Duże stado poradzi sobie, gdy będzie trwać w grupie. Pojedyncza owca, gdy zaginie, jest w niebezpieczeństwie, w zagrożeniu.

Jarzmo, o którym przed chwilą słyszeliśmy, to narzędzie, które dziś już nie jest często spotykane i raczej niewielkie mamy szanse na to, by zobaczyć je w użyciu. Jarzmo zakładane było na zwierzęta w polu i pozwalało wykorzystać ich siły ku pożytkowi człowieka. Obecnie najczęściej słyszymy o nim w Ewangelii – właśnie w odczytanym dzisiaj fragmencie – lub też możemy spotkać w muzeum jako jeden z eksponatów. Dobrze jednak obrazuje to, co Jezus chce nam dziś przekazać.

Przeżywamy uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. To prawda, której nie da się zrozumieć bez znajomości jej celu. Maryja została zachowana od grzechu już od momentu poczęcia, ponieważ jest Tą, która ma porodzić Zbawiciela. Maryja jest „nową Ewą”, ponieważ przez swoją bezgrzeszność, nieskalane życie, pokonuje szatana. Pokonuje tego, który zwiódł Ewę w raju i daje życie Temu, który przynosi nam odkupienie i daje nam zbawienie. O tym wszystkim słyszymy w dzisiejszej liturgii słowa. Pochylmy się nad słowem Bożym, które przed chwilą usłyszeliśmy.

Chyba każdemu z nas jest bliski obraz bawiących się wspólnie dzieci – czy to z obserwacji, czy to z własnego dzieciństwa. Zdarza się, że podczas takich zabaw dochodzi do kłótni między dziećmi – czy to mniejszych, czy większych kłótni... Bo jedno z nich chce robić tak, drugie inaczej... Do tego właśnie typu sytuacji nawiązuje dziś Jezus w Ewangelii.

Dziś, tak jak wczoraj, znów jest mowa o Janie Chrzcicielu. Zapowiadanym Eliaszem bowiem, tym, który już przyszedł, jest właśnie Jan Chrzciciel. Przyszedł on tuż przed Jezusem. Św. Augustyn napisał: „Boję się Boga przechodzącego. Boję się, by nie przeszedł obok mnie niezauważony, bym się uchylił od rozmowy, jaką chce ze mną nawiązać”. Właśnie taka sytuacja – Boga przechodzącego, a niezauważonego, a właściwie niedostrzeżonych posłańców Boga – jest opisana w dzisiejszej Ewangelii.