Z naszą wiarą jest trochę jak z miłością – im bardziej moja miłość do kogoś jest dojrzała, tym więcej jestem w stanie dla niego zrobić i od niego otrzymać. W wierze – im moja wiara jest dojrzalsza, tym więcej jestem w stanie Bogu ofiarować i od Niego przyjąć. Wiara nierozwinięta, dziecięca, pozbawiona osobowego kontaktu z Bogiem, z Jezusem, z Duchem Świętym jest pretensjonalna, interesowna, nastawiona na otrzymywanie, a nie dawanie.

Przez wieki całe, z pokolenia na pokolenie, Boży Kościół przemierzał historię pod czujną władzą pasterką poszczególnych papieży, którzy stali na straży prawości wiary i obyczajów całej wspólnoty. Były momenty świetności i kryzysów, byli papieże święci, męczennicy, ale byli i tacy, którzy traktowali Kościół bardziej w kategoriach państwa aniżeli pokornej wspólnoty odkupionych grzeszników. To wszystko jednak dodaje Kościołowi – temu, że trwa nieprzerwanie od dwudziestu wieków i pomimo różnych przeszkód wydaje owoce świętości – znamion autentyczności.

Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej o św. Józefie (napisanej w 1989 roku) napisał o tym, co wydarzyło się, gdy przyjął on przesłanie anioła: „Męska miłość Józefa do Maryi poczęła się wówczas na nowo z Ducha Świętego. [...] Była to miłość większa od tej, jakiej mógł oczekiwać «mąż sprawiedliwy» wedle miary swego ludzkiego serca” (Jan Paweł II, Redemptoris custos, 19).

Nie jest łatwo podporządkować się woli innych. A czy łatwo jest zgodzić się z wolą Bożą, tą nagle odkrytą, zrozumianą, dostrzeżoną? Dzisiejsza Ewangelia w święto Zwiastowania Pańskiego ukazuje nam kobietę, Maryję z Nazaretu, w Jej dylemacie wyboru między swoją wolą a wolą Tego, który objawił się Jej w przyjściu i posłannictwie anioła. Z jednej strony Boski anioł z boskim przesłaniem: Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. Po drugiej stronie młoda kobieta z Jej zakłopotaniem: Nie bój się, Maryjo!, z Jej pytaniem: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?, i z jej wiarą: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa.

Św. Wojciech upodobnił się do swojego Mistrza i oddał swoje życie niczym dobry pasterz, aby owce miały życie, i miały je w obfitości (por. J 10, 10). Złożył najcenniejszy dar, samego siebie na ołtarzu Chrystusa. Ofiara męczeńskiej śmierci przyniosła obfite plony wiary w narodzie polskim. W Gnieźnie, gdzie złożono jego relikwie, powstała na polskich ziemiach pierwsza metropolia, z której rozrósł się Kościół w Polsce. Dziękujemy Bogu za szczególnego świadka wiary u początku posługi Kościoła na polskich ziemiach. Św. Wojciech pozostawił nam wzór, że życie jest jak ziarno: jedynie gdy wpada w ziemię i obumiera, staje się płodne i przynosi obfite owoce.

Pokora to jedna najtrudniejszych umiejętności dla człowieka XXI wieku, zwłaszcza gdy od małego wychowuje się dzieci w przekonaniu o własnej niezwykłości, genialności i nieomylności. Dzisiejszy patron – św. Marek Ewangelista – ukazuje nam pokorę, czyli świadomość pewnego braku w sobie, który może wypełnić jedynie Jezus Chrystus i Jego Ewangelia głoszona w każdym czasie i miejscu. Czasem głoszona bezpośrednim słowem, czasem czynem i przykładem, a czasem po prostu cichą i milczącą obecnością.

Dzisiejsza uroczystość Najświętszej Maryi Panny, czczonej jako Królowa Polski, nie tylko przypomina o czymś, co jest jedynie właściwe i przypisane osobie Maryi Panny, lecz jest elementem całego naszego życia chrześcijańskiego. Godność królewską otrzymaliśmy na chrzcie świętym i na tej podstawie możemy powiedzieć, że uczestniczymy we władzy królewskiej Boga. Oznacza to, że jedyny Bóg, który króluje, czyni także i nas uczestnikami w tej jednej jedynej władzy. Nie po to, abyśmy królowali równolegle lub w Jego zastępstwie, ale byśmy w Nim i dzięki Jego miłości i szczodrobliwości tę władzę królewską wykonywali, kochając i służąc braciom, walcząc i pokonując zło i szatana, tak jak Maryja, nasza Matka i Królowa.

Św. Stanisław swoją postawą świadczy wymownie, że człowiek powołany jest w Jezusie Chrystusie do zwycięstwa. Jest to zwycięstwo dobra nad złem, miłości nad nienawiścią, jedności nad podziałami. Natomiast coroczna tradycyjna procesja z jego relikwiami z Wawelu na Skałkę, do miejsca jego męczeńskiej śmierci, świadczy wymownie o żywym kulcie św. Stanisława, który jest czczony jako obrońca ładu moralnego i sprawiedliwości. Wokół jego osoby zawsze rodziła się jedność. Także w obecnych czasach św. Stanisław może nam pomóc budować jedność narodową, jedność dorosłych, młodzieży i dzieci, aby wszyscy na nowo ukierunkowali swe serca i umysły na dobro wspólne w Ojczyźnie.

W życiu trzeba mieć trochę szczęścia. Pokazuje nam to życie świętego Macieja, który został wybrany na apostoła spośród dwóch uczniów. Pomógł mu łut szczęścia. Takie jest też znaczenie słowa „Bóg” w języku polskim. Słowo Bóg znaczy szczęście. Jest to starożytne słowo używane już przez naszych pogańskich przodków. Jednak Bóg jest szczęściem także w rozumieniu chrześcijańskim. Bóg jest źródłem szczęścia i tego wiecznego, i tego doczesnego. Szczęście to także pójście odpowiednią drogą życia. W przypadku św. Macieja Bóg wskazał na niego przez losowanie i ukazał mu jego powołanie: "I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów” (Dz 1, 26).

Św. Andrzej Bobola na co dzień doświadczał trudów misjonarskiej pracy. W ostatnim okresie swojego życia był zawsze w drodze. Ciągle się spieszył – jakby świadom był czekającej go rychłej śmierci. Cały przejęty był misją głoszenia Ewangelii. Trwał w łączności z Chrystusem jak latorośl złączona z winnym krzewem. Codziennie odprawiał Eucharystię, uczestnicząc w tajemnicy Jezusowego krzyża.