Dziś wielka i ważna uroczystość w naszej ojczyźnie. Obchodzimy uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej, naszej Matki i Królowej. To szczególne miejsce na mapie naszej ojczyzny, w sercu każdego z nas. Dziś po raz kolejny w naszym życiu chcemy dziękować za Matkę, za to, że my – Polacy jesteśmy maryjnym narodem. Jak to dobrze mieć Matkę! Tam, gdzie jest MATKA, jest dom. Jako lud pielgrzymujący jesteśmy tutaj, aby odpocząć w domu Maryi. Tam, gdzie jest matka, tam jest dom! Obecność Matki sprawia, że ten kościół staje się rodzinnym domem dla nas, Jej dzieci.

Dziś świętujemy wyjątkowe wydarzenie w liturgii Kościoła – Narodzenie Najświętszej Maryi Panny. Dla ludzi wierzących to doniosły i wyjątkowo istotny fakt w ekonomii Bożego zbawienia… Gdyż Najświętsza Maryja Panna jest jedynym człowiekiem, który nie należy do świata grzechu. W planie Boga jest Ona wolna od zła i zło nie ma dostępu do Jej serca. Jest tak dlatego, że spodobało się Bogu, zachować Ją w świętości już od poczęcia, bo została wybrana na Matkę Boga. Choć to dopiero dziecko, to już jest Jutrzenką zapowiadającą przyjście prawdziwego Światła. Jej narodzenie i wyjątkowe powołanie pokazuje, jak specyficzny jest Bóg w swoich planach. ….

Dziś jest dobra okazja do tego, aby ten Krzyż na nowo wziąć na swoje plecy, dziś jest dobra okazja do tego, żeby go wytrzeć z pyłu. Może trzeba znowu podnieść oczy ku górze. Może dziś warto zrozumieć, że nie ma w innym znaku zbawienia, może dziś warto upaść przed Krzyżem na kolana i prosić Boga o siły, aby donieść swój krzyż do końca... A przede wszystkim podziękować Bogu za Jego wielką miłość i prosić o tą łaskę, abyśmy kochali ukrzyżowanego Chrystusa bardziej niż kogokolwiek albo cokolwiek na świecie. Święty Alfons Liguori pisał: Jeśli ktoś nie pokocha Jezusa ukrzyżowanego, nie pokocha Go nigdy.

Jeśli człowiek ma prawo pytać „Dlaczego?”, Bóg tym bardziej ma prawo pytać „Dlaczego?”, a gdy Bogu pozwolimy, aby nas pytał i prowadził, doprowadza nas do „spraw Ojca”, czyli do świętości. Taka droga – już na etapie ziemskiego życia – stała się udziałem dzisiejszego patrona św. Stanisława Kostki. Czcimy go jako młodego świętego (zdobył świętość w młodym wieku) i patrona ludzi młodych. W tym roku obchodzimy nie tylko jego „zwykłe” święto liturgiczne, ale cały rok 2018 w Kościele w Polsce, decyzją Episkopatu Polski, obchodzony jest jako rok św. Stanisława Kostki (jednym z argumentów jest rocznicowe 450 lat od jego śmierci).

W powołaniu Mateusza możemy również dostrzec samych siebie. Doświadczamy mroków „komory celnej” naszego życia: lenistwa, nałogów, zazdrości, wygód, mniejszych czy większych kompromisów ze złem… Grzech jak mrok spowija nasze życie. Jednak Bóg ciągle na nas patrzy. Wkracza do naszej „komory celnej” i obdarza nas swoim spojrzeniem. Nie musimy nigdzie iść. Trzeba tylko oderwać wzrok od trosk tego świata i spojrzeć na Jezusa, aby zrozumieć, że najszczęśliwszą drogą w życiu człowieka jest droga z Jezusem. Nie bójmy się spojrzeć na Jezusa. Miejmy odwagę pójść za Nim tak jak Mateusz, pozostawiając nasze grzeszne życie.

Zastanawiamy się być może nad rolą aniołów w naszym życiu. Może mamy jakiś problem z dostrzeżeniem ich obecności przy nas, a tym bardziej z dostrzeżeniem ich działania. A ich istnienie to znak Bożej miłości wobec nas. Miłości bardzo konkretnej, która przejawia się w pragnieniu Pana Boga, aby każdy człowiek osiągnął wieczne szczęście. Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posyłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie? Tak uczy nas autor listu do Hebrajczyków (Hbr 1, 14).

Jezus wysyła swoich uczniów, aby inni ludzie mogli poznać prawdziwe oblicze Ojca. Jego misją było głoszenie królestwa Bożego i ukazanie innego – prawdziwego oblicza Ojca. Dziś podobne zadanie i wezwanie może wydawać się niepotrzebne, bo przecież żyjemy kilka wieków później. Jesteśmy bogatsi o wiedzę i doświadczenie. Tak by się mogło przynajmniej wydawać. Ale życie i realizm mówią nam coś innego. Dziś świat, drugi człowiek potrzebuje świadectwa – mojego i twojego świadectwa – może nawet bardziej niż w początkach wspólnoty Kościoła.

Kościół jako budynek jest znakiem obecności Boga, pośród swego ludu. Kościół nazywany jest inaczej świątynią – miejscem uświęconym przez Bożą obecność. Kościół jest wreszcie miejscem spotkania Boga z człowiekiem. Kościół jest znakiem, że spełniło się słowo wypowiedziane przez usta proroka Izajasza – tego słowa o Emmanuelu, Bogu pośród nas (por. Iz 7, 14-16; Mt 1, 23).

Dzisiejsza uroczystość Wszystkich Świętych zaprasza nas jakby w naturalny sposób do mówienia o świętości i wzbudzenia w sobie na nowo pragnienia tej świętości. Wiemy, że jako chrześcijanie dosłownie wszyscy, jak jeden mąż, jesteśmy powołani do świętości. ... Świętość nie jest trudna dla tych, którzy kochają. Ona jest bezinteresownym darem z siebie dla drugiego. Święty odzwierciedla życie Jezusa w sobie samym. Tak jak to uczynił, dla przykładu, nasz wielki św. brat Albert Chmielowski. To on powiedział: „Być dobrym jak chleb, który leży na stole i każdy kto chce, może go ukroić”. On nie tylko powiedział, ale żył jak chleb dla bezdomnych, ubogich Krakowa.

Czy ze śmiercią rzeczywiście nie można wygrać? Czy ktoś kiedyś wygrał ze śmiercią? Ewangelia, którą przed chwilą usłyszeliśmy, daje nam odpowiedź na te pytania. Tak – ze śmiercią można wygrać. Ukazał nam to Jezus Chrystus. Choć wszystko wydawało się przegrane, bo Jezus na krzyżu wyzionął ducha i został pochowany w grobie, to jednak po trzech dniach przyszło zwycięstwo. Tym zwycięstwem jest zmartwychwstanie Jezusa. Śmierć po raz pierwszy została pokonana.