Święty Tomasz Apostoł jest patronem niedowiarków? Być może. Ale jest przede wszystkim patronem tych, którzy bardzo chcą „dotknąć” Boga żywego. A któż z nas nie zechciałby dotknąć Boga żywego? Apostoł Tomasz jest drogą dla poszukujących, dla wątpiących, ale także dla nas wszystkich, gdyż w każdym i każdej z nas jest głębokie pragnienie doświadczenia osobowego spotkania z Jezusem Chrystusem i całkowitego zawierzenia. Poprośmy więc o Jego wstawiennictwo, abyśmy i my dojrzewali do tak głębokiej i ufnej wiary, zakotwiczonej w wewnętrznym doświadczaniu spotkań ze Zmartwychwstałym w Jego słowie, sakramentach i człowieku.

Święty Benedykcie, patronie Europy, który nie zapominasz o niej nawet wtedy, gdy z własnego wyboru pogrążona jest w mrokach niewiary i duchowej śmierci, wstawiaj się za nami przed Bogiem, abyśmy nie ustali w naszych wysiłkach i swoim świadectwem odważnie pokazywali, na jakich fundamentach trzeba budować europejską przyszłość.

Jan Paweł II motywując swoją decyzję o nadaniu Świętej Brygidzie ze Szwecji tytułu współpatronki Europy, wskazywał na świętość jej życia w rodzinie, w Kościele i w społeczeństwie: Ogłaszając ją współpatronką Europy, pragnę ją przybliżyć nie tylko tym, którzy zostali powołani do życia zakonnego, ale także tym, którzy są powołani do zwykłych zajęć świeckiego życia w świecie, a przede wszystkim do tak szczególnego i zarazem wymagającego zadania, jakim jest powołanie do życia w chrześcijańskiej rodzinie (SA 4).

Dzisiejszy patron – św. Jakub Apostoł, który został powołany przez Jezusa razem ze swoim bratem św. Janem przy łowieniu ryb, pokazuje nam, że Jezus z zaufaniem powołuje do swojej służby także ludzi prostych, bez tytułów, nieobdarzonych ziemskimi zaszczytami, i jest gotów powierzać im ważne oraz odpowiedzialne zadania do wykonania w swoim Kościele – umacniając ich swoją łaską. Także dziś Jezus powołuje prostych ludzi do bycia rodzicami i małżonkami, jeszcze innych do bycia kapłanami i osobami zakonnymi – powierzając im ważne zadania do wypełnienia w życiu i we wspólnocie Kościoła.

Uroczystość św. Alfonsa Liguori to dla wszystkich redemptorystów bardzo ważny dzień. Nie tylko dlatego, że to okazja do świętowania i uczczenia wielkiego świętego, doktora Kościoła określanego przydomkiem „najgorliwszy”, ale to przede wszystkim okazja do tego, by po raz kolejny przypomnieć sobie to wszystko, czego św. Alfons dokonał. To okazja do tego, by umocnić się jego niezwykłą odwagą i zapałem w głoszeniu słowa Bożego wszystkim ubogim i opuszczonym. Spróbujmy więc spojrzeć na życie św. Alfonsa w sposób nieco odmienny od powszechnego – popatrzmy na jego życie jego oczami. W jaki sposób św. Alfons Liguori mógłby mówić o sobie dzisiaj? Oddajmy mu głos.

Święto dzisiejsze i czytania liturgiczne prowadzą nas do szczególnych widzeń, jakie stały się udziałem czy to Daniela, czy to trzech wybranych apostołów. Daniel w proroczej wizji dostrzega Boga, który przekazuje władzę Synowi Człowieczemu, a jednocześnie jest tu zapowiedź, że to panowanie będzie trwać wiecznie. Nie trzeba szczególnego wysiłku intelektualnego, by zauważyć, że Jezus chętnie stosuje do siebie określenie „Syn Człowieczy”, zwłaszcza wtedy, gdy mówi o swojej męce i zmartwychwstaniu. Dostrzeżemy więc bez trudności łączność między Starym a Nowym Testamentem, a raczej wypełnianie się zapowiedzi starotestamentalnych w Jezusie Chrystusie.

Bóg ma swój własny czas i sposób objawiania człowiekowi siebie, swojej miłości. Każdy człowiek prowadzony jest przez Ducha Świętego inną do drogą do poznania i przyjęcia tej miłości. Dla jednych będzie to droga spokojna, rozwijająca się od dzieciństwa. Wiara jest w ich życiu niejako „od początku”, „od zawsze”, przekazana wraz ze słowami, a przede wszystkim przykładem rodziców, dziadków… Edyta Stein, bo tak nazywała się z domu, córka Izraela, urodzona we Wrocławiu. Wychowana w wierze przodków – ale szybko okazało się, że wiara ta nie stała się dla niej ową życiodajną rzeką, która określałaby kierunek i nadawała sens jej życiu.

„Ten, kto kocha swoje życie traci je, a kto nienawidzi swojego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne" (J 12, 25). Czy jesteśmy jeszcze dzisiaj w stanie zrozumieć tę prawdę, o której mówi do każdego z nas Jezus? Myślę, że tak, ale potrzeba nam wewnętrznego nawrócenia, które musi dokonać się w każdym z nas. Spojrzenia nieco dalej i zobaczenia tego, że nasze życie nie kończy się na moim dobrobycie, wygodzie, dostatnim życiu. Nasze życie nie kończy się na zdobywaniu wartości materialnych, ale ma być nieustannym zdobywaniem wartości wiecznych.

Maryja wzięta z ciałem i duszą do nieba cieszy się bliskością Jezusa. Zatęsknijmy za niebem i czyńmy wszystko, aby do tego miejsca się zbliżać. Naśladujmy Maryję w Jej pięknym życiu na ziemi. Z ufnością oczekujmy tego radosnego spotkania w niebie.

Modlitwa: O, Bartłomieju, w niebiosach jaśniejesz wśród Apostołów; wysłuchaj teraz tej pieśni i przyjmij nasze modlitwy. Na Ciebie z wielką miłością Jezus skierował swe oczy, bo widział w Tobie człowieka o sercu szczerym i czystym. Głoszony słowem proroków, przez długie wieki wzywany, objawił Mesjasz się tobie, a Tyś Go przyjął z radością. Pomiędzy Panem a Tobą zawarte ścisłe przymierze: po trudach drogi krzyżowej otrzymasz w niebie nagrodę. Chrystusa, Władcy wszechświata jesteś Apostołem oraz przyjacielem; dla Mistrza żyjesz, a ludzi przez Mistrza życie umacniasz. Wszechmogący Boże, utwierdź w nas szczerą wiarę, która łączyła Świętego Bartłomieja Apostoła z Twoim Synem, i spraw za jego wstawiennictwem, aby Twój Kościół stał się dla wszystkich narodów sakramentem zbawienia. Niech Bóg, którego wielbimy, przez Twoje wielkie zasługi wprowadzi nas do ojczyzny i wiecznym szczęściem obdarzy. Amen. (Za: http://bartlomiejap.blogspot.com)