Święty Stanisław, biskup i męczennik, patron naszej ojczyzny, dobrze rozumiał słowa zapisane przez autora Dziejów Apostolskich: Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią (Dz 20, 28). Święty Stanisławie, otaczaj naszą ojczyznę i nas samych swoją pomocą i swym orędownictwem. Chroń przed tym, co rozbija jedność naszych rodaków, wypraszaj światło Ducha Świętego dla rządzących a nam samym odwagę do stawania po stronie prawdy i w obronie najsłabszych. Amen

Niewiele mamy informacji o św. Macieju, ale to nie znaczy, że nie odegrał on ważnej roli w życiu pierwszej wspólnoty wierzących. Zapewne i o nim mówi autor Dziejów Apostolskich: Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę (Dz 4, 32-33).

Przyjęcie Jezusa i jego nauki jest najlepszym i uniwersalnym sposobem na rozwiązanie problemu wprowadzania w świecie pokoju. Źródłem prawdziwego pokoju jest tylko i wyłącznie Bóg. Każda próba budowania na świecie pokoju bez Boga zawsze kończy się piekłem. Jezus kieruje do nas słowa: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję (por. J 14, 27).

Zaskakująco niemiły jest Jezus z dzisiejszej Ewangelii. Nie mówi o miłości bliźniego, o pokoju między ludźmi ani o błogosławieństwie miłosierdzia, ale – tak zresztą jak w żadnym innym momencie – o niezgodzie, konflikcie, rozdwojeniu: Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus daje nam bardzo cenną wskazówkę: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”. Natomiast dzisiaj w przestrzeni publicznej tak często słyszymy o „mowie nienawiści”, o fali hejtu a tak rzadko o „mowie miłości”. Zwłaszcza teraz, kiedy trwa kampania przedwyborcza jesteśmy świadkami w środkach masowego przekazu wielu słów pełnych nienawiści... Nie nam osądzać kogokolwiek, ale zróbmy sobie (tak dla samych siebie) taki swoisty rachunek sumienia z „jakości” wypowiadanych słów. „A powiadam wam: Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony” (Mt 12, 36-37).

„Dziewico i Matko, Maryjo, (...) Ty, napełniona obecnością Chrystusa, zaniosłaś radość Janowi Chrzcicielowi i sprawiłaś, że rozradował się w łonie swej matki. Ty, pełna wielkiej radości, opiewałaś cudowne dzieła Pańskie. (...) Wyproś nam nowy zapał zmartwychwstałych w obecnych czasach, by nieść wszystkim Ewangelię życia zwyciężającą śmierć. Daj nam odwagę szukania nowych dróg, aby dotarł do wszystkich dar piękna, które nie zaniknie” (EG, 288).

Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, niech stanie się radosną i kreatywną inspiracją do wzmożonej modlitwy całego Kościoła za jego pasterzy, a jednocześnie stałym i koniecznym przywoływaniem wzoru Chrystusa-Kapłana tym, którzy uczestniczą w Jego kapłaństwie służebnym oraz nieustannym przypomnieniem wszystkim wiernym o ich uczestnictwie w kapłaństwie powszechnym.

Gdy czytamy historię narodzin św. Jana Chrzciciela, to warto zwrócić uwagę na działanie Ducha Świętego w życiu Zachariasza i Elżbiety, rodziców Jana, oraz jego samego. Św. Łukasz Ewangelista bardzo delikatnie, ale zarazem jasno ukazuje, że te narodziny odbyły się dzięki działaniu Ducha Świętego. Już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym (Łk 1, 15) Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem (Łk 1, 80)

Jakie to szczęście, że Bóg jest jeden, ale w Trzech Osobach! Dzięki temu z tego źródła miłości, które jest w samym wnętrzu Trójcy Świętej, my – ludzie – możemy czerpać miłość i tej miłości się uczyć! Abyśmy tak właśnie potrafili czynić – prosimy Cię o to, Najświętsza Trójco!

„Wydarzenie Zielonych Świąt stanowi definitywne ujawnienie tego, co dokonało się w […] wieczerniku już w niedzielę wielkanocną. Chrystus zmartwychwstały przyszedł i przyniósł apostołom Ducha Świętego. […] To, co wówczas zostało dokonane w ukryciu wieczernika przy drzwiach zamkniętych – to z kolei w dniu Pięćdziesiątnicy zostaje objawione na zewnątrz, wobec ludzi” (Jan Paweł II, Dominum et Vivificantem 25). Jezus nie skąpi swego Ducha nikomu. Najważniejsze jest to, aby o Ducha Świętego stale prosić i na Jego przychodzenie być stale otwartym.