Dziś gościnność oczywiście jest nadal naszą cechą narodową, lubimy się gościć i spędzać ze sobą czas, ale jakże inaczej niż kiedyś. Zapowiedziane wizyty z kilkudniowym wyprzedzeniem, gościna w lokalach, gdzie ktoś za mnie przygotuje i posprząta, a i nie muszę zapraszać ludzi do mieszkania czy domu, bo jeszcze ktoś zacznie komentować czy oceniać, zażenowanie na twarzy gospodarza, gdy zdarzy się niezapowiedziana wizyta… Byłem kiedyś w autobusie świadkiem rozmowy pary młodych zakochanych ludzi, którzy wspólnie zastanawiali się, jaki to świat musiał być kiedyś straszny, gdy ludzie nie mieli telefonów komórkowych, bo nie mogli umawiać się na spotkania i ewentualnie odwoływać ich, gdyby jedno straciło chęć na spotkanie.

Kilka lat temu, dokładnie w 2016 r., dzień św. Marii Magdaleny został podniesiony do rangi święta. Jest to dla nas ważna wskazówka i podpowiedź, abyśmy w tej świętej szukali szczególnego wzoru chrześcijańskiego życia. Najczęściej Maria Magdalena ukazywana jest jako apostołka apostołów i zwiastunka zmartwychwstania. Może warto zauważyć również inny wymiar jej życia, który potrzebny jest w naszych czasach, a niestety jest on niedoceniany. Jest to czynienie pokuty.

Czy orędzie dzisiejszej Ewangelii jest pesymistyczne, bo wszak brama do nieba jest wąska? Nie sądzę – wprawdzie jest ona wąska, ale otwarta dla wszystkich. Bóg nie zamyka jej przed nikim, o ile tylko człowiek zechce przez nią wejść. Sądzę też, że dzisiejszą Ewangelię trzeba czytać w połączeniu ze słowami Jezusa z Ewangelii wg św. Jana: Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony (J 10, 9). To sam Jezus jest bramą do nieba, a On przecież zaprasza wszystkich bez wyjątku: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście (Mt 11,28). Ten, kto wybrał Jezusa, kto zdecydował się iść z Nim do Jerozolimy, ten może być pewny, że idzie do nieba i dojdzie tam pomyślnie przez szeroką bramę, którą jest sam Jezus.

„Św. Benedykt jako «posłaniec pokoju» kieruje swoje posłanie szczególnie do narodów Europy, które pragną jedności. Pokojowe współistnienie (...) powinno opierać się w szczególności na sprawiedliwości, prawdziwej wolności, wzajemnym zrozumieniu, braterskiej pomocy – rzeczach, które są w pełni zgodne z dyscypliną ewangeliczną" (św. Jan Paweł II, List Apostolski Santctorum altrix).

Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie pokazuje, jaki winien być nasz stosunek do cierpiących bliźnich, do ludzi, którzy znajdują się w potrzebie. Nie wolno nam ich mijać, przechodzić obok nich z obojętnością, ale powinniśmy zatrzymać się przy nich i podjąć konkretne działanie.

Wpatrujemy się dzisiaj w postać św. Jakuba Apostoła, którego wspomina liturgia Kościoła. To właśnie on był jednym z tych uczniów, za którym wstawiła się matka, prosząc, aby zajmowali dwa najważniejsze miejsca w Jezusowym królestwie. Ta prośba matki była o tyle zaskakująca, że przecież obydwaj dawno byli już dorosłymi ludźmi i nie potrzebowali aż tak bardzo tego wstawiennictwa swojej matki. Przecież mogli sami poruszyć tę sprawę na rozmowie z Jezusem i próbować własnym wysiłkiem ustawiać swoją karierę na właściwe tory.

Ważnym przesłaniem jej życia dla nas jest także miłość i troska o Kościół w trudnych czasach, kiedy nawet ówcześni papieże wydawali się być zagubionymi owcami, które żyły w awiniońskiej niewoli. Brygida, widząc słabości i grzechy ludzi Kościoła, nie gorszyła się, lecz z miłosierdziem i wytrwałością wzywała do odnowy życia duchowego i moralnego. Jej wytrwałość, modlitwa, a przede wszystkim świadectwo życia przyniosło owoce.

„Bóg nie odmawia nikomu łaski modlitwy, poprzez którą człowiek otrzymuje pomoc do przezwyciężenia wszelkiej pożądliwości i każdej pokusy. Mówię i powtarzam, i będę powtarzał zawsze, dopóki będę żył, że całe nasze zbawienie tkwi w modlitwie. Stąd bierze się jego słynne stwierdzenie: Kto się modli, ten się zbawi” (Św. Alfons Liguori, Modlitwa – środek zbawienia).

Nie łudźcie się: Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne (Ga 6, 7-8). Uprawniony jest chyba pogląd, że Europa łudzi się, iż może bezkarnie z Boga szydzić, że może siać swoje ziarna śmierci, a zbierze kiedyś szczęście życia. Stara Europa łudzi się, że nigdy już nie przyjdzie żaden kataklizm, żadna wojna, że ostatecznie rozprawiono się ze złem osobowym, czyli z szatanem; postępuje jak małe dziecko, które gdy zamknie oczy, to myśli, że go nie ma! Stara Europa łudzi się, że można bezkarnie i długo deptać prawa boskie i ludzkie w imię ekonomii i wygodnictwa, fundując sobie kliniki aborcyjne czy też dopuszczając w majestacie prawa eutanazję.

Uroczystość Najświętszego Odkupiciela – to Uroczystość tytularna Zgromadzenia Redemptorystów, które przypada zawsze na III Niedzielę lipca (w tym roku to XVI Niedziela Zwykła)