„Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię…” (Ps 23, 1-3).

Niejednokrotnie wydaje się nam, że realizacja przykazania miłości w dzisiejszym świecie, targanym przez nienawiść i podziały jest niemożliwa. W Ewangelii odnajdujemy odpowiedź na tę trudność. Rzeczywiście, nie jest możliwa praktyka przykazania miłości – ale dla tych, którzy żyją w oddaleniu od Chrystusa.Aby móc praktykować w życiu codziennym przykazanie miłości, należy trwać przy Jezusie w Eucharystii, nie tylko być zewnętrzne w kościele na Mszy Świętej, lecz także przyjmowanie Ciała Chrystusa. Trwać przy Jezusie na modlitwie, która jest osobistą rozmową z Nim. Trwać w Kościele, we Wspólnocie Parafialnej...To daje siły do życia przykazaniem miłości bliżniego.

Rosyjski pisarz Fiodor Dostojewski napisał pewnego dnia list do nieznanej matki trzyletniego dziecka i zawarł w nim takie słowa: „Niech je pani zapozna z Ewangelią i nauczy wierzyć ściśle według katechizmu. Jest to podstawa. Inaczej nie wychowa pani dobrego człowieka. W najlepszym razie wyrośnie z niego cierpiętnik, w najgorszym – samolub albo coś gorszego. Nie znajdzie pani nic lepszego od Chrystusa, niech mi Pani wierzy”.

Kto żyje w zjednoczeniu z Bogiem, wyzwala się od osamotnienia, a zarazem od bólu, jaki niesie z sobą świadomość życia w oderwaniu od innych. Może nawet wówczas iść przez życie w pojedynkę, ale będzie to już „samotność wolna od lęku przed osamotnieniem” (D. Hammarskjold). Jest kochany przez Boga, dlatego może doświadczać prawdziwego szczęścia, jak św. Franciszek i inni święci, którzy zjednoczeni z Bogiem potrafili śpiewać o bracie Słońcu i siostrze Wodzie: „Jak dobrze odczuwać, że nie jestem sam, że jestem częścią nieogarnionego życia!”.

W maju gromadzimy się w naszych kościołach i kaplicach na nabożeństwach majowych, aby przez wstawiennictwo Matki Najświętszej polecać dobremu Bogu nasze życie. Tym razem spotykamy się w klimacie Roku Wiary, który przeżywamy w całym Kościele. Kierujemy nasz wzrok ku Jezusowi Chrystusowi, „który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (Hbr 12, 2).We wspólnotach redemptorystów świętujemy w obecnym roku 130. rocznicę powrotu naszego Zgromadzenia do Polski oraz 80. rocznicę śmierci Sługi Bożego o. Bernarda Łubieńskiego, który najbardziej przyczynił się do ponownego przybycia redemptorystów na polskie ziemie. W związku z tymi rocznicami pragniemy Wam, Drodzy Czytelnicy naszego Portalu Kaznodziejskiego, ofiarować specjalne czytanki na nabożeństwa majowe.

Bóg dał nam swego umiłowanego, jedynego Syna, który umarł za nas i zmartwychwstał abyśmy my mogli żyć, żyć wiecznie. Jezus wniebowstąpił, tzn. powrócił do Ojca, ale jest nadal obecny, jest z nami. W Chrystusie Ojciec dał nam siebie, swoją miłość, dał nam swoje serce. Jest obecny nieustannie w swoim Słowie, w Eucharystii, w innych Sakramentach, we Wspólnocie parafialnej… Bóg dał nam nie tylko siebie, ale dał nam też drugich ludzi.

Owocem przyjęcia Ducha Świętego jest radość i pokój, jaki napełnił życie uczniów. Przed Pięćdziesiątnicą byli oni zalęknieni. Bali się otwarcie dawać świadectwo o Jezusie Chrystusie. Gdy przyjęli Ducha Świętego, mur lęku został zburzony. Również dzisiaj potrzebujemy nowej Pięćdziesiątnicy, przyjęcia do naszego życia Ducha Świętego, aby nie bać się dawać świadectwa o naszej wierze w Jezusa.

Jezus do Matki zwraca się słowami: Nie płacz! Są to najpierw słowa do konkretnego człowieka wypełnionego bólem i pozbawionego wszelkiej nadziei. Ale wolno nam je również rozumieć w rozszerzonym znaczeniu, tzn. jako wyrażające program Jezusa, Jego podstawowe orędzie do ludzi, do każdego człowieka:„Nie płacz już, bo Ja tu jestem. Widzę twoją niedolę. Nie minę cię nieporuszony i bez współczucia”.

Człowiekowi, który swoje grzechy uznaje i je szczerze wyznaje, Bóg przebacza poprzez kapłana. I nawet więcej, nie tylko je przebacza, ale całkowicie unieważnia, wymazuje, unicestwia. Od tej pory grzech w ogóle już nie istnieje, choć w psychice pozostają jego ślady, które trzeba usuwać na ogół długo i z niemałym wysiłkiem.Pozostaje też konieczność pokuty i zadośćuczynienia.

O islamie mówi się, że jest religią świętej księgi (Koranu); o hinduizmie, że jest religią rytów; o buddyzmie, że jest religią etyki; chrześcijaństwo zaś to religia Bosko-ludzkiej osoby Jezusa Chrystusa. Prawdziwa chrześcijańska wiara zaczyna się dopiero od odkrycia tej osoby i rozwija się w miarę, jak przyznaje się jej coraz ważniejsze miejsce w swoim życiu – aż do miejsca centralnego.To odkrycie osoby Jezusa, który stoi w centrum naszej wiary i jest jej podstawą i ukoronowaniem jest szczególnie ważne w dzisiejszych czasach, w których łatwo stracić wiarę.