Praca taty z pewnością jest ważna, ale na co ona się zda, jeśli okaże się kiedyś, że tak naprawdę nie ma dla kogo pracować (bo „nie wiadomo o co tym młodym chodzi…”)? Ewangelia dziś przypomina, jak bardzo tata jest potrzebny, aby dzieci – również te starsze – mogły normalnie wzrastać…

Kto naprawdę Jezusowi wierzy, choćby nie mógł cieszyć się zdrowiem fizycznym, kroczy jednak drogą uzdrowienia całkowitego, tzn. uzdrowienia z grzechu i jego skutków. Kto naprawdę dostępuje tego uzdrowienia, nie będzie życia i szczęścia szukał w grzechu, bo oczywistym jest dla niego, że w ten sposób nie znajdzie tego, czego pragnie, za czym naprawdę tęskni. Te pragnienia może wypełnić tylko Jezus.

Odmawiając modlitwę „Ojcze nasz…”, wobec Boga podaję się za Jezusa! Nie jestem Nim, nie jestem Jezusem, ale jestem zaproszony do przemiany na Jego wzór i podobieństwo. A jeśli podaję się za Jezusa, to nie jest obojętne jak żyję, jak decyduję, jak wybieram… Żyję tak, jak Jezus by żył, gdyby był na moim miejscu. Tylko taka postawa jest wiarygodnym potwierdzeniem, że przyjmuję Jego obietnice i – wychodząc Mu naprzeciw – oczekuję ich wypełnienia w moim życiu…

W Biblii czytamy – a dziś w Liturgii Słowa słyszymy – o Mojżeszu, o Janie Chrzcicielu, wreszcie o Jezusie. Jezus przypomina: „mówię to, abyście byli zbawieni…” i odsyła nas do Pisma, w którym znajdziemy pokarm na życie wieczne. Oby nasza historia życia skończyła się dobrze, a zapewne skończy się dobrze, jeśli będziemy przyjmować Słowo Boże – Słowo Życia, którym Bóg codziennie chce nas karmić.

To właśnie wiara w Chrystusa, w kontekście tej Niedzieli, pozwala nam wznieść gałązki palm i głosić z radością, tak pogmatwanemu i zagubionemu światu: „Błogosławiony Król który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 19, 38). To właśnie wiara w Chrystusa, w kontekście Palmowej Niedzieli, nie pozwala zamilknąć tam gdzie chodzi o prawdę o Bogu, o człowieku, o Kościele, o wierze, pomimo że tak często w zamian zostajemy obrzucani kamieniami nienawiści i oszczerstw (Łk 19, 40).

Czasem grzech straszliwie upokarza. Obiecujemy Bogu i sobie samym poprawę, że już więcej nie popełnimy tego grzechu. Bywa, że jednak po jakimś czasie doświadczamy kolejnego upadku, czy to w kwestii gniewu, braku cierpliwości, może nieczystości.Stajemy potem w kolejce do konfesjonału upokorzeni, zgorszeni sobą, może nawet zniechęceni, bo to kolejna przegrana walka… A co na to Bóg? On się nami nie gorszy, nie zniechęca.

Droga Krzyżowa, nabożeństwo jak każde inne. Wspomnienie wydarzeń, które miały miejsce dwa tysiące lat temu, wspomnienie tej samej męki Jezusa Chrystusa. Dlatego często współczesny nowoczesny człowiek zadaje pytanie: Czy jest sens nieustannie wspominać przecież to wszystko już było?

Powołanie, które człowiek otrzymuje od Pana Boga nie zawsze wiąże się z zaszczytem i przywilejem w naszym ludzkim rozumieniu.Powołanie oznacza spełnienie pewnej, określonej misji dla i wśród swojego narodu, z którą zawsze łączy się niezrozumienie, nieukrywana wrogość lub prześladowanie. Prorok Izajasz i Jezus Chrystus, o których mówi dzisiejsza Liturgia Słowa, stanowią tego widoczny przykład.

Jeśli będę naśladował Jezusa, będę niewygodny dla tych, którzy Go nie znają, co praktycznie oznacza – będę prześladowany. Gdy jednak zgodzę się na ból umierania, gdy zgodzę się cierpieć ze względu na wierność prawdzie, wówczas będzie szansa, że „zaniepokoję” moich prześladowców nadzieją pełni życia i miłości.

W Ewangelii dzisiejszej ludzie kłócą się w sprawie Jezusa, a przy tej okazji – co ciekawe – słyszymy o Nim osobliwe świadectwo: „Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak Ten człowiek przemawia”… Warto dziś wobec tego zadać sobie pytanie: „Jak JA przemawiam…”. Nie muszę być od razu wybitnym retorem, ale na pewno warto, bym pielęgnował w sobie i wokół siebie SZACUNEK DO SŁOWA, nie tylko do Słowa Bożego, ale do słowa w ogóle…